Veraf of Dichtbij?
"Als iemand van u in nood is, laat hij dan bidden."
Het klinkt zo eenvoudig. Bijna té simpel.
Waarom zegt Jakobus: `laat hij bidden`?
En wat moeten of mogen we nu eigenlijk bidden? Dat God het leed zal wegnemen? Dat God onze pijn op welke wijze dan ook doet verdwijnen?
Ach, ik weet het niet.
Als de nood hoog is, is bidden soms alleen nog een woordeloos zuchten tot God, wetend dat Hij in Jezus Christus weet wat lijden is en hopend dat Hij ons begrijpt.
God geeft ons door zijn Woord de vaste overtuiging, dat we altijd van Hem zijn.
En bovendien, dat Hij met ons niet anders kàn handelen dan tot ons heil.
Het is soms moeilijk te geloven, te begrijpen, laat staan te aanvaarden.
In Psalm 121 tuurt iemand naar de bergkammen in de verte. Hij heeft hulp nodig.
Misschien wordt hij door vijanden belaagd, misschien is er ziekte in z'n gezin, misschien is hij alleen. Wie kan hem helpen? Een familielid misschien? Of een vriend? Hoe dan ook, als het om hulp van mensen gaat, moet die hulp van daarginds, over de bergen, vandaan komen.
Zou er ooit iemand komen? Zou er iemand naar hem omzien?
Heel vaak wachten wij ook zo. We turen maar een beetje in alle richtingen, niet goed wetend wat we met onszelf aanmoeten. Zeker in onze maatschappij vol drukte en hectic. We hopen dat iemand onze pijn ziet. Niet alleen de lichamelijke, maar zeker ook die andere pijn. Die pijn, waar we met iemand over willen praten, maar niet durven. Die pijn, die niemand ziet, maar die zo vreselijk aanwezig is. Zoals bijvoorbeeld eenzaamheid. Een stille pijn...
We wachten. En turen. En hopen..
Maar het wachten is tevergeefs. Het hopen ook.
Mensen vergeten ons. Ze zijn te druk met zichzelf. Ze hebben vaak te weinig invoelingsvermogen en heel vaak stellen mensen teleur. Dat gebeurt in je eigen familie-en kennissenkring en het gebeurt in de kring van de gemeente.
Een goede vriendin van me gaf het volgende voorbeeld:
Ze was geopereerd en kon dus niet meedoen aan een bijbelkring. Zelf alleen en zonder auto, was ze dus ook niet mobiel.
Trouw elke week de kring bezoekend, krijg je vanzelf ook een zekere band met elkaar..dacht ze.
Na een poosje werd die kring één deur verder gehouden dan de hare.
Alleen thuis in bed, hoopte ze dat aan de andere kant van muur de gedachten ook uit zouden gaan naar haar. Ze hoorde het gebruikelijke zingen en wenste dat ze erbij kon zijn. Nóg meer wenste ze, dat er iemand van de kring op het idee zou komen om even één deur verder aan te bellen of op z’n minst even op te bellen.
Eén deur verder...
Maar er gebeurde niets.
Er werd gebeden, gelezen, gezongen. Maar niemand dacht aan haar, die zo trouw maand in maand uit de kring bezocht had. Pas na enkele weken viel er een kaartje in bus...
David snapte het in de derde regel al van Psalm 121: “..mijn hulp is van de Here..”
Hou maar op met staren in de verte. de hulp komt niet uit de verte, waar jij hem verwacht.
De hulp komt van heel dichtbij! “De Heer is uw bewaarder. Hij is de schaduw aan uw rechterhand.” Zó dichtbij komt God! Hij wil onze Vader zijn, die onze hand vasthoudt. Hij wil onafscheidelijk zijn, zoals onze schaduw onafscheidelijk van ons is.
God IS er voor ons, ook als wij Hem even niet zien. Als wij in de verte kijken. Het is GOD, die ons de hulp geeft, die we verwachten en nodig hebben. En we mogen Hem bijvoorbaat al danken voor de hulp die al onderweg is, nog voordat wij in de gaten hebben dat we die nodig hebben!
Daarom moet ik maar op Hem vertrouwen. Terwijl ik in de verte staar, loopt Hij de hele tijd al naast me...
woensdag 2 oktober 2013
dinsdag 1 oktober 2013
Ik wou dat ik U begreep..
Ik ben Uw maaksel God
en daarom moet ik niet vragen
waarom ik ben zoals ik ben
Ik hoef niets aan mezelf te veranderen
U schiep mij zoals ik mijzelf ken
Ik mag lachen, maar ook huilen
ik mag zwijgen als ik wil
ik mag praten naar behoefte
maar ik zwijg nu en ben stil
'k Zou veel vragen willen stellen
want U weet het antwoord toch
'k weet ik hoef niets te vertellen
maar toch zeg ik vooralsnog
dat ik zoveel nog niet begrijp!
Ik ben Uw maaksel God
en daarom moet ik niet vragen
waarom ik ben zoals ik ben
Ik hoef niets aan mezelf te veranderen
U schiep mij zoals ik mijzelf ken
Ik mag lachen, maar ook huilen
ik mag zwijgen als ik wil
ik mag praten naar behoefte
maar ik zwijg nu en ben stil
'k Zou veel vragen willen stellen
want U weet het antwoord toch
'k weet ik hoef niets te vertellen
maar toch zeg ik vooralsnog
dat ik zoveel nog niet begrijp!
zaterdag 14 september 2013
Wat gaan we vandaag eens eten?
Heb je dat ook wel eens? Dat je totaal niet meer weet wat je nú weer moet maken? Alle inspiratie weg en geen idee meer wat er te koop is.....?
Ik wel. Vandaag bijvoorbeeld. Wat ik doe in zo'n geval? Gewoon effe "koekelen" op wat afbeeldingen. Zo kwam ik onderstaand recept tegen:
Witlofsalade met appel en rozijnen
Simpel, lekker, goedkoop, eenvoudig en verrassend lekker: een witlofsalade met een heerlijk pittig ingrediënt namelijk maggi!
Voor 4 personen: Greet en ik dus....
2 witlofstruikjes in blokjes van 1 cm gesneden
200 milliliter room
1 eetlepel honing
20 druppeltjes maggi (of meer als je dat lekker vindt)
1 appel
een handvol rozijnen
Snijd ondertussen de appel en witlof in klein blokjes.
Doe deze in een schaal en schenk er de room over.
En klaar is Kees....uuhh..Sebo. Een paar gebakken krieltjes erbij en een lekker stukje gebakken visfilet en je hebt een heerlijke (calorie-arme) maaltijd!
vrijdag 13 september 2013
Kalmte in hersenland
Lekker dromend voor me kijkend
loop ik ver van alles weg
Alles hemels rustig lijkend:
Wat ben ik gelukkig, zeg!
Onnadenkend en heerlijk zorgeloos
volop levend het goede leven
In ieder geval voor een hele poos
totdat m’n hersens ‘t werkteken geven.
Dankjewel, m’n lieve hersens
Om me even te ontzien
Om me eventjes met rust te laten.
Krijg ik nog een keer zo’n dag misschien?
Lekker dromend voor me kijkend
loop ik ver van alles weg
Alles hemels rustig lijkend:
Wat ben ik gelukkig, zeg!
Onnadenkend en heerlijk zorgeloos
volop levend het goede leven
In ieder geval voor een hele poos
totdat m’n hersens ‘t werkteken geven.
Dankjewel, m’n lieve hersens
Om me even te ontzien
Om me eventjes met rust te laten.
Krijg ik nog een keer zo’n dag misschien?
dinsdag 13 augustus 2013
donderdag 13 juni 2013
Oude fossielen
Ik zag eens een fossiel,
daarna een berg met jong gras
en ik begreep dat dat fossiel
mijn oude leven was.
Toen bekeek ik die grote berg
en zag in 't maagdelijk gras
een hele nieuwe weg
die nog nooit betreden was.
Ik keek eens even om me heen;
het gras was ongemaaid.
God had door alle fossielen heen
nieuw leven ingezaaid.
Terwijl elk fossiel langzaam verdween,
kreeg mijn leven nieuwe glans.
En met Gods warmte om me heen
kwam ik eindelijk in balans.
Ik zag eens een fossiel,
daarna een berg met jong gras
en ik begreep dat dat fossiel
mijn oude leven was.
Toen bekeek ik die grote berg
en zag in 't maagdelijk gras
een hele nieuwe weg
die nog nooit betreden was.
Ik keek eens even om me heen;
het gras was ongemaaid.
God had door alle fossielen heen
nieuw leven ingezaaid.
Terwijl elk fossiel langzaam verdween,
kreeg mijn leven nieuwe glans.
En met Gods warmte om me heen
kwam ik eindelijk in balans.
zondag 17 februari 2013
zondag 10 februari 2013
De ziel als waterpoel
De ziel als waterpoel
Als je het bovenstaande leest, denk je misschien; waar gaat dit nu weer over?
Weet je, op dit moment weet ik dat zelf nog niet eens precies.
Er speelt al een tijdje iets in mijn hoofd, en dat moet nu dus schijnbaar op papier, want ik was helemaal niet van plan nu iets te gaan schrijven.
Probeer je het volgende eens voor de geest te halen;
Ieder mens heeft een ziel, en die ziel is als een waterpoel.
Het leven is als de wind, en waait van een zacht aangenaam briesje, tot heel hard over het water, en soms stormt het zelfs over de waterpoel.
Als het zachtjes waait, gaat alles nog goed in de poel, alles blijft relatief rustig en in balans.
Maar dan komen de stormachtige dagen in ons leven. De problemen en tegenslagen walsen ons leven binnen, en wat gebeurt er met de rustige waterpoel?
Er komen golven aan de oppervlakte, en de poel wordt onrustig.
Als de wind nog wat verder aanwakkert, en tot storm uitgroeit, wordt ook het water ónder het wateroppervlak onrustig. Alles komt in beweging, en het anders zo heldere water, waar je tot op de bodem kon kijken, verandert in een troebele soep.
De wind voert allerlei troep mee, dat in onze waterpoel terechtkomt en blijft drijven of naar de bodem zinkt.
Het water ziet er uit als modderwater, onbruikbaar voor iedereen.
Het voelt ook absoluut onprettig, ja, soms zelfs zeer pijnlijk.
Maar de waterpoel van een christen heeft een ’’geheim’’ wapen, namelijk de Here God.
Als we in tijden van storm tot God de Vader in Jezus’ Naam bidden,
(wat sterk aan te bevelen is in alle tijden en onder alle weersomstandigheden) komt Hij om de poel heen staan, zodat wij in de luwte van Hem kunnen vertoeven. Dát voelt aangenaam!
Dan zullen de golven wegebben, en het wateroppervlak zal weer spiegelglad worden.
Ook onderwater zal alles tot rust komen, en de waterpoel zal weer kraakhelder zijn, en schoon tot op de bodem, want Jezus ruimt alle troep (zonde) in onze poel op, als wij Hem dat vragen. Niet alleen de troep die aan de oppervlakte drijft, maar ook wat verborgen op de bodem ligt.
En alles is dan weer in balans tot de volgende harde wind.
Dat betekent dus niet, als we maar constant blijven bidden, we dan geen stormen zullen ervaren.
In ons leven staat de Here God pijn, tegenslag en verdriet toe om ons karakter te vormen, of Hij laat het toe voor een ander doel. Bijvoorbeeld als voorbereiding op iets.
Maar als we blijven bidden, zullen de stormen en harde wind wél afnemen.
Weet je, hoe onprettig zo’n storm ook voelt, we hebben het van tijd tot tijd wél nodig.
Om ons volharding bij te brengen, om ons te sterken in ons geloof, om te leren ons vertrouwen alleen op de Here te stellen, en niet op mensen of onszelf te vertrouwen.
We kunnen al deze dingen simpelweg levenslessen noemen, want de Heer heeft het goed met ons voor en laat voor degenen die Hem liefhebben, alles meewerken ten goede, lees je bijbel er maar op na.
Ik wens je vanuit het diepste van mijn waterpoel, windstilte toe, en kraakhelder water tot op de bodem van jouw poel.
Sebo
De ziel als waterpoel
Als je het bovenstaande leest, denk je misschien; waar gaat dit nu weer over?
Weet je, op dit moment weet ik dat zelf nog niet eens precies.
Er speelt al een tijdje iets in mijn hoofd, en dat moet nu dus schijnbaar op papier, want ik was helemaal niet van plan nu iets te gaan schrijven.
Probeer je het volgende eens voor de geest te halen;
Ieder mens heeft een ziel, en die ziel is als een waterpoel.
Het leven is als de wind, en waait van een zacht aangenaam briesje, tot heel hard over het water, en soms stormt het zelfs over de waterpoel.
Als het zachtjes waait, gaat alles nog goed in de poel, alles blijft relatief rustig en in balans.
Maar dan komen de stormachtige dagen in ons leven. De problemen en tegenslagen walsen ons leven binnen, en wat gebeurt er met de rustige waterpoel?
Er komen golven aan de oppervlakte, en de poel wordt onrustig.
Als de wind nog wat verder aanwakkert, en tot storm uitgroeit, wordt ook het water ónder het wateroppervlak onrustig. Alles komt in beweging, en het anders zo heldere water, waar je tot op de bodem kon kijken, verandert in een troebele soep.
De wind voert allerlei troep mee, dat in onze waterpoel terechtkomt en blijft drijven of naar de bodem zinkt.
Het water ziet er uit als modderwater, onbruikbaar voor iedereen.
Het voelt ook absoluut onprettig, ja, soms zelfs zeer pijnlijk.
Maar de waterpoel van een christen heeft een ’’geheim’’ wapen, namelijk de Here God.
Als we in tijden van storm tot God de Vader in Jezus’ Naam bidden,
(wat sterk aan te bevelen is in alle tijden en onder alle weersomstandigheden) komt Hij om de poel heen staan, zodat wij in de luwte van Hem kunnen vertoeven. Dát voelt aangenaam!
Dan zullen de golven wegebben, en het wateroppervlak zal weer spiegelglad worden.
Ook onderwater zal alles tot rust komen, en de waterpoel zal weer kraakhelder zijn, en schoon tot op de bodem, want Jezus ruimt alle troep (zonde) in onze poel op, als wij Hem dat vragen. Niet alleen de troep die aan de oppervlakte drijft, maar ook wat verborgen op de bodem ligt.
En alles is dan weer in balans tot de volgende harde wind.
Dat betekent dus niet, als we maar constant blijven bidden, we dan geen stormen zullen ervaren.
In ons leven staat de Here God pijn, tegenslag en verdriet toe om ons karakter te vormen, of Hij laat het toe voor een ander doel. Bijvoorbeeld als voorbereiding op iets.
Maar als we blijven bidden, zullen de stormen en harde wind wél afnemen.
Weet je, hoe onprettig zo’n storm ook voelt, we hebben het van tijd tot tijd wél nodig.
Om ons volharding bij te brengen, om ons te sterken in ons geloof, om te leren ons vertrouwen alleen op de Here te stellen, en niet op mensen of onszelf te vertrouwen.
We kunnen al deze dingen simpelweg levenslessen noemen, want de Heer heeft het goed met ons voor en laat voor degenen die Hem liefhebben, alles meewerken ten goede, lees je bijbel er maar op na.
Ik wens je vanuit het diepste van mijn waterpoel, windstilte toe, en kraakhelder water tot op de bodem van jouw poel.
Sebo
dinsdag 22 januari 2013
Vreemd...
En daar zit ie dan weer.
Diep in de nacht: 01:14 uur.....
Ik hoor boven wat geluiden. Greet is even in de badkamer.
Al enige tijd zit ik hier te lezen in oude dagboeken. Zes hoofdstukjes maar, maar wàt een impact!
Nee, ik hoef niet bang te zijn dat e.e.a. nog nadelige gevolgen heeft in mijn denken ofzo. Integendeel: terwijl ik het lees, kan ik me nauwelijks meer voorstellen dat het om MIJ ging! Ik lees het en ondertussen is het nèt of het om iemand anders gaat. Alsof ik het destijds schreef naar een verhaal van iemand die ik kende, ofzo.
De werkelijkheid is anders, en tóch...het komt me zo onwerkelijk voor. Het is, dat er mensen in mijn omgeving zijn die weten dat het daadwerkelijk om mij gaat, anders zou ik misschien zelfs nog gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan.
Dat betekent toch iets!
Dat ik, mijn eigen jeugd lezende, het gevoel heb dat dit zó ontzèttend ver van mij vandaan is, dat ik me nauwelijks meer kan vóórstellen dat het om mijzelf gaat.
Ikzelf ervaar dat als een mega-giga groot wonder..
Natuurlijk wéét ik dat dit mijn verhaal is, en ja, ik heb er mijn herinneringen bij, maar weet dit: al vóór ik een christen werd, heb ik geleerd om de zegeningen (alle fijne dingen) die ik maar kon meemaken, ook daadwerkelijk te tellen.
Ik ben maar gestopt met tellen...
Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Ik heb in de afgelopen vijftien/twintig jaar simpelweg tevéél mooie dingen beleefd om nog te kunnen tellen. En daar komt dan mijn bekering en alles dat daarna gebeurde nog bij! Oh ja, natuurlijk: ik heb m'n huidziekte, zoals ik al schreef en ja..daar vecht ik hard tegen en dat vergt scheepsladingen aan energie.
Maar die mijn oude dagboeken gelezen heeft, weet ook dat deze ziekte al mijn hele leven bij mij is en dat dat dus niet zal leiden tot een fysiek/mentaal falen van deze jongen. Daarvoor draag ik het simpelweg te lang met me mee.
Maar laat ik alle dingen eens bekijken van een statistische kant.
Zowel in mijn vorige èn mijn nieuwe gemeente, als in ongelovige kringen word ik gelezen.
Afgelopen week vertelde iemand uit mijn ongelovige vriendenkring, die 'mij' gelezen had, me dat ik statistisch gezien dood zou moeten zijn, gevangen zou moeten zitten, òf op z'n minst ergens in één of ander sanatorium behoorde te vertoeven. Hij staafde dit met gegevens, die vergelijkbaar waren met die van mij. En hij vervolgde zijn relaas door te zeggen dat het niet 'normaal' is en daardoor ook 'vrij bijzonder' dat een jongen, die tòch al zo onzeker is èn een dergelijk verleden had als dat van mij, in feite niet ( statistisch gezien) zo gelukkig 'behoorde' te zijn als ik. Dat was "niet normaal"..
Well...I love not to be normal...!!!!
En daar zit ie dan weer.
Diep in de nacht: 01:14 uur.....
Ik hoor boven wat geluiden. Greet is even in de badkamer.
Al enige tijd zit ik hier te lezen in oude dagboeken. Zes hoofdstukjes maar, maar wàt een impact!
Nee, ik hoef niet bang te zijn dat e.e.a. nog nadelige gevolgen heeft in mijn denken ofzo. Integendeel: terwijl ik het lees, kan ik me nauwelijks meer voorstellen dat het om MIJ ging! Ik lees het en ondertussen is het nèt of het om iemand anders gaat. Alsof ik het destijds schreef naar een verhaal van iemand die ik kende, ofzo.
De werkelijkheid is anders, en tóch...het komt me zo onwerkelijk voor. Het is, dat er mensen in mijn omgeving zijn die weten dat het daadwerkelijk om mij gaat, anders zou ik misschien zelfs nog gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan.
Dat betekent toch iets!
Dat ik, mijn eigen jeugd lezende, het gevoel heb dat dit zó ontzèttend ver van mij vandaan is, dat ik me nauwelijks meer kan vóórstellen dat het om mijzelf gaat.
Ikzelf ervaar dat als een mega-giga groot wonder..
Natuurlijk wéét ik dat dit mijn verhaal is, en ja, ik heb er mijn herinneringen bij, maar weet dit: al vóór ik een christen werd, heb ik geleerd om de zegeningen (alle fijne dingen) die ik maar kon meemaken, ook daadwerkelijk te tellen.
Ik ben maar gestopt met tellen...
Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Ik heb in de afgelopen vijftien/twintig jaar simpelweg tevéél mooie dingen beleefd om nog te kunnen tellen. En daar komt dan mijn bekering en alles dat daarna gebeurde nog bij! Oh ja, natuurlijk: ik heb m'n huidziekte, zoals ik al schreef en ja..daar vecht ik hard tegen en dat vergt scheepsladingen aan energie.
Maar die mijn oude dagboeken gelezen heeft, weet ook dat deze ziekte al mijn hele leven bij mij is en dat dat dus niet zal leiden tot een fysiek/mentaal falen van deze jongen. Daarvoor draag ik het simpelweg te lang met me mee.
Maar laat ik alle dingen eens bekijken van een statistische kant.
Zowel in mijn vorige èn mijn nieuwe gemeente, als in ongelovige kringen word ik gelezen.
Afgelopen week vertelde iemand uit mijn ongelovige vriendenkring, die 'mij' gelezen had, me dat ik statistisch gezien dood zou moeten zijn, gevangen zou moeten zitten, òf op z'n minst ergens in één of ander sanatorium behoorde te vertoeven. Hij staafde dit met gegevens, die vergelijkbaar waren met die van mij. En hij vervolgde zijn relaas door te zeggen dat het niet 'normaal' is en daardoor ook 'vrij bijzonder' dat een jongen, die tòch al zo onzeker is èn een dergelijk verleden had als dat van mij, in feite niet ( statistisch gezien) zo gelukkig 'behoorde' te zijn als ik. Dat was "niet normaal"..
Well...I love not to be normal...!!!!
zondag 20 januari 2013
woensdag 26 december 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)