Enschede, 21-01-2025

Kan ziekte een doel hebben? 

Dat is een vraag, die mij al langere tijd bezighield. 

Ik stelde deze vraag eens aan iemand en kreeg het volgende antwoord: 

"Natúúrlijk niet! Je denkt toch niet dat God iemand ziek wìl hebben?!" 

Uhh...okee. 

Diegene had de vraag niet helemaal begrepen. 

Ik vroeg niet of ziekte een doel kon ZIJN, maar of ziekte een doel kon HÈBBEN. 

Daar zit een wezenlijk verschil in. 

Dit is, wat ik geloof: 

We leven in een gebroken wereld, waarin de duivel de scepter zwaait. 

Lukas 4:5-8 (HSV) :

"5 En daarna bracht de duivel Hem op een hoge berg en liet Hem in een ogenblik tijd al de koninkrijken van de wereld zien. 6 En de duivel zei tegen Hem: Ik zal U al deze macht en de heerlijkheid van deze koninkrijken geven, want die is aan mij overgegeven en ik geef die aan wie ik maar wil; 7 dus, als U mij zult aanbidden, zal het allemaal van U zijn. 8 Maar Jezus antwoordde en zei tegen hem: Ga weg van Mij, satan, want er staat geschreven:  U zult de Heere, uw God, aanbidden en Hem alleen dienen." 

En dus: hier op aarde regeert de duivel, tòtdat de Heer terugkomt! 

Dat verklaart voor mij pijn, oorlog, ellende, rampen, ziekte e.d. Grijpt God dan niet in? 

Nou...(nòg) niet in de heerschappij van de duivel, maar wèl in het leven van afzonderlijke mensen. Dat betekent dat mensen van ziekte, aandoeningen kwalen, enz. kùnnen genezen. Zo zijn er legio mensen die naar genezingsdiensten gaan, zoals bijv. van Jan Zijlstra en soortgelijke mensen met een bijzondere opdracht (bediening/roeping). En inderdaad komt het voor (wereldwijd zelfs régelmatig!) dat mensen genezen, méde omdat er met hen en voor hen gebeden is. 

Jakobus 5:13-15 (HSV):

"13 Is iemand onder u in lijden? Laat hij bidden. Heeft iemand goede moed? Laat hij lofzingen. 14 Is iemand onder u ziek? Laat hij dan de ouderlingen van de gemeente bij zich roepen en laten die voor hem bidden en hem met olie zalven in de Naam van de Heere. 15 En het gelovige gebed zal de zieke behouden en de Heere zal hem weer oprichten. En als hij zonden gedaan heeft, zal hem dat vergeven worden. 16 Belijd elkaar de overtredingen en bid voor elkaar, opdat u gezond wordt. Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand." 

Maar wat nou als iemand níét geneest?? 

Er staat immers in Marcus 11:22-24 (HSV):

"22 En Jezus antwoordde en zei tegen hen: Heb geloof in God. 23 Want, voorwaar, Ik zeg u: wie tegen deze berg zal zeggen: Word opgeheven en in de zee geworpen, en niet zal twijfelen in zijn hart, maar zal geloven dat wat hij zegt, gebeuren zal, het zal hem gebeuren wat hij zegt. 24 Daarom zeg Ik u: alles wat u biddend begeert, geloof dat u het ontvangen zult, en het zal u ten deel vallen. 25 En wanneer u staat te bidden, vergeef als u tegen iemand iets hebt, opdat ook uw Vader, Die in de hemelen is, u uw overtredingen vergeeft." 

En dus: wat nù, als je tòch niet bent genezen..?? In dat geval hoor en/of lees je regelmatig: 

"Heb je wel voldoende geloof?" 

"Staat er misschien iets tussen God en jou?" 

"Heb je misschien gezondigd en dat nog niet aan Hem verteld?" 

En nog véél meer vragen van ongeveer dezelfde strekking. 

Maar volgens mij is er iets fundamenteels fout met deze vorm van vraagstelling: hóé goed bedoeld ook...er schuilt een beschuldigende vingerwijzing in en dus: een veroordeling! 

Ikzelf heb zelf ooit deze zelfde vragen gekregen van ouderlingen en had ze destijds misschien 'om de oren kunnen slaan' met Jacobus 5, wànt...staat daar niet dat het "gelóvig gebed" van de ouderlingen de zieke zal genezen? En staat er niet ook dat als ik gezondigd zou hebben, het mij vergeven zou worden? En dus zou ik nèt zo goed kunnen stellen: hebben die óúdsten dan zèlf wel voldoende geloof gehad tijdens hùn gebed voor mij?? Zou er misschien iets tussen hèn en de Heer kunnen staan?? 

Máár let op: híér loert de duivel op!!! Dit zou een úítgelezen kans zijn om  me te laten struikelen!

Wànt..als ik dàt gedaan zou hebben, had ik mijzelf aan eenzèlfde 'vingerwijzing' schuldig gemaakt! 

Beter is het, te zoeken naar een mogelijke oorzaak/reden van het uitblijven van een verhoring. 

En daarmee kom ik bij de kern van mijn vraag: 

Stel dat genezing uitblijft, zou dat dan een REDEN of een DOEL kunnen hebben? 

Hieronder zo'n mogelijk "doel": 

2 Korintiërs 12:7-10 (HSV):

"7 En opdat ik mij door het allesovertreffende karakter van de openbaringen niet zou verheffen, is mij een doorn in het vlees gegeven, een engel van de satan, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet zou verheffen. 8 Hierover heb ik de Heere driemaal gesmeekt dat hij van mij weg zou gaan. 9 Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. 10 Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus' wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig." 

Zo leerde Paulus om nederig te worden, waar hij vaak tamelijk arrogant was. 

Een ander, al even duidelijk voorbeeld van "Kracht wordt zichtbaar in zwakheid": 

Nick Vujicic, de man die geboren werd zonder armen en benen. Deze man is een getuige van de Heer en een ware zegen voor tienduizenden mensen, overal ter wereld. 

Nou vooruit dan, nog ééntje: 

Dick en Rick Hoyt, een vader die met zijn zeer zwaar invalide zoon diverse triathlons, marathons e.d. liep, waaronder de beruchte "Iron Man". 

Door hun houding en volharding werden ze over de hele wereld bekend om vervolgens een zegen, bemoediging en steun te worden voor duizenden. En réken maar dat deze mensen, nèt als Paulus destijds, hun longen uit hun lijf gebeden hebben en velen mèt hen!! Wat mij persoonlijk betreft: af en toe lijkt het alsof er een heel klein glimpje van begrip tevoorschijn komt, al begrijp ik vele malen vaker totáál niet wat God's bedoeling is. 

Ik heb inmiddels begrepen (hardleerse en langzame leerling die ik ben) dat alle narigheid en ongerechtigheden niet vàn de Heer komen, maar dat Hij ze wèl gebruikt! 

Dat betekent dat de Here God de pijn en narigheid vaak toelaat, simpelweg omdat Hij die dingen wil laten meewerken in het tot stand komen van iets goeds. Zo staat er in Zijn Woord dat Hij alle dingen doet meewerken ten goede.

 

Romeinen 8:28-29 (HSV):

"28 En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn. 29 Want hen die Hij van tevoren gekend heeft, heeft Hij er ook van tevoren toe bestemd om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zou zijn onder vele broeders."

En dus..kun je stellen dat àlle lijden, hóélang ook of in wèlke vorm ook, uiteindelijk bedoeld is om ons te vormen, te vormen naar het perfekte beeld van Jezus! 

De Heer verhoort weliswaar wel gebeden van ons, maar enkel op ZIJN tijd en inderdaad ook niet èlk gebed wordt verhoord, waarbij voor mij één ding als een paal boven water staat: het uitblijven van een gebedsverhoring betekent niet het uitblijven van een antwoord, want de Heer antwoordt àltijd! 

We moeten dat antwoord alleen wèl willen 'horen'...

Wees gezegend,

Sebo

Móét ziekte altijd een doel hebben?

Kan het ook zijn, dat ziekte er nu eenmaal ís?
Simpelweg, omdát we nu eenmaal in een gebroken wereld leven?

Stel je dit eens voor:
In een heel gewoon christelijk standaard-gezinnetje met twee kindertjes wordt vader ziek. Dodelijk ziek.
Oprecht gelovend in genezing, volgens Markus 11:22-24 (NBV):
"22 Jezus zei tegen hen: ‘Heb vertrouwen in God. 23 Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,” en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. 24 Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen.", vertrouwen vader en moeder en hun broeders en zusters in de kerk erop dat genezing 'onderweg' is.
Helaas, vader komt ondanks alle gebeden en ondanks een oprecht geloof en vertrouwen in die genezing toch te overlijden, twee kindertjes en een moeder achterlatend. In zijn laatste ogenblikken zullen hij en moeder nog enkele woorden gewisseld hebben, terwijl er in de achterkamer door enkele familieleden en broeders en zusters van hun gemeente gebeden werd voor het hele gezin. Niet lang daarna sluit vader de ogen en slaapt zachtjes in...

Later, kort na vaders overlijden, klinken er in de kerk geluiden als: "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen..", of: "Des Heeren wegen zijn ondoorgrondelijk." Ja, zèlfs: "God zal er Zijn bedoeling mee hebben.." En, biddend voor het achtergebleven gezin, is daarmee vaders overlijden afgesloten...

Dat roept vragen op.
Zéker bij mij..
Want laten we eerlijk zijn: welk dóél kan God nou menselijkerwijs hebben met die ziekte en de achterblijving van zo'n gezinnetje? Dat snàp je toch niet!!? Daar kàn toch helemaal geen dóél achterzitten??
Ja, misschien..ooit..járen later..als de kinderen groot zijn en kunnen verhalen/getuigen van een liefdevolle moeder, die hen in haar eentje heeft grootgebracht.

Maar zeg nou eerlijk: daar denk je op dàt moment toch niet aan?!
Dat is net zoiets als wanneer je te kampen hebt met een ondergelopen huis, terwijl de regen met bakken uit de lucht komt en iemand dan tegen je zegt: "Kop op! Achter de wolken schijnt de zon..!"
Het klinkt misschien stom, maar volgens mij staat dat zo ongeveer in de bijbel..
In Romeinen 8:18 (NBV) staat:
"18 Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard."

In momenten van grote stress (ziekte, rampspoed, o.i.d.) wìl je dat helemaal niet horen! Je wilt juist dat die regen ophoudt en dat het water uit je huis verdwijnt, dat die nare ziekte of pijn verdwijnt! Daar komt bij dat je niet eens de tíjd hebt om daar over na te denken, je bent véél te druk met te proberen je huis en huisraad te redden, met het hoofd in alle opzichten boven water te houden..!!
Bovendien is het de bijbel zèlf, die ons leert om vooral niet te ver vooruit te kijken..!
Jakobus 4:13-14: (NBV)
"13 Dan iets voor u die zegt: ‘Vandaag of morgen gaan wij naar die en die stad. Daar blijven we een jaar, we zullen er handeldrijven en geld verdienen.’ 14 U weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet. U bent immers maar damp, die heel even verschijnt en dan al verdwijnt."
En: Matteüs 6:34 (NBV):
"34 Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last."

Daarom dus:
Mensen, die denken dat ze je in moeilijke tijden opbeuren door te zeggen: "Kijk niet naar nu, maar richt je oog op het moois dat komen gaat", bedoelen het misschien goed maar hebben bljkbaar geen flauw idee van de situatie waarin je op dat moment verkeert, òf ze weten niet goed wat te zeggen en komen derhalve met een bijbeltekst, die op dat moment echt een 'dooddoener' is..

Je hebt vast het gevoel dat dit stuk, zo op het oog, nou niet bepaald positief overkomt en misschien ìs dat ook wel zo.
Enige tijd geleden schreef ik het stuk  "Kan ziekte een doel hebben?" .
Dit stuk is daar eigenlijk een soort gevolg van. Al denkende en lezende bedacht ik me dat de Heer in Zijn tijd op aarde velen heeft genezen, maar ook heel velen niet. Ondanks dat die zieken vrijwel in Zijn onmiddelijke nabijheid waren. Waarom niet? Had de Heer een bedoeling met hen of hun ziekte? Nee! De massa's waren meestal te groot en de tijd was maar beperkt. De Here Jezus kon eenvoudigweg niet bij iederéén komen en ik zie de opleiding van de twaalf dan ook min of meer als een soort 'stoom-cursus', vanwege het grote tijdgebrek.

En zo zou ik voor mijzelf een belangrijke conclusie kunnen trekken:
We leven nu eenmaal in een gebroken en tijdelijke wereld, waarin alles en iedereen onderhevig is aan slijtage, ziekte, ouderdom en dood. Dat 'hóórt' nu eenmaal bij onze planeet en dus bij ons.
Het is (volgens mij) daarom juist in de genézing, waar de bedoeling ligt. Niet in ziekte! De Heer heeft juist een bedoeling met iemands genézing: nl. "dat de werken Gods in hem openbaar worden."(Joh. 9:3 NBG 51)

Misschien is het helemaal geen gek idee om dus tegen een zieke niet te zeggen: "Kop op! Ik weet zeker dat achter de wolken de zon schijnt!" (Want ik ben er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid, die over ons geopenbaard zal worden. Rom. 8:18), maar inplaats daarvan juist: "Laten we bidden en hopen dat het werk van de Heer in jou openbaar mag worden en dat Hij jouw lijden ondertussen zal verzwakken èn jou kracht zal geven om het overgebleven lijden te kunnen dragen!"


Tsja..zomaar een gedachtengang..en vóór ik er erg in heb, ligt er een heel epistel voor me....


God's warme deken van liefde,

Sebo

Heel voorzichtig

Het gaat een klein beetje beter. Als ik heel erg positief zou zijn, zou ik zeggen dat het zelfs een stùk beter gaat. Ik voel elke aanraking nog steeds als onaangenaam, pijnlijk of jeuk-opwekkend, maar het lijkt erop, dat dat steeds minder wordt.
Ondanks dat ik erg laat naar bed ging, was ik er toch ook weer erg vroeg uit. Desondanks een erg goeie nacht gemaakt. Een nacht zonder echt noemenswaardige jeuk. Eindelijk! Hoe anders is dat de afgelopen weken geweest... Geen dag of nacht ging voorbij, zonder drama. Jeuk waar je zó wanhopig en krankzinnig van wordt, dat je het liefst zou willen sterven. En geloof me, lieve lezer, dat is bepaald niet overdreven! Ik heb wel momenten gehad, dat ik met een mes probeerde mijn huid van m'n benen en voeten te schrapen. Afkoelen met een kei uit de vriezer hielp dan slecht heel even.
Tsja..en mèt die jeuk komen dan ook automatisch de droge huid en dus schilfers weer terug. M'n benen en voeten waren intussen ook weer behoorlijk dik geworden, dus we moesten ze zo'n beetje elke dag weer inzwachtelen. (rotklus..)

Maar inmiddels lijkt het beter te gaan. Ik mag het best zeggen... een stùk beter. Een héél stuk beter zelfs, want ik heb geen zwachtels meer om, m'n handen en armen hebben bijna hun normale kleur terug en de benen en voeten zijn, zonder te zalven en te zwachtelen, zo goed als normaal!

Ja, ik ben positief. Schoorvoetend, een beetje twijfelend nog, maar toch: positief.
Hoe heet dat in diplomatieke termen? "We zijn voorzichtig positief."

Heel voorzichtig... 

psoriasis/constitutioneel eczeem

Al m'n hele leven heb ik last van eczeem.
Zo'n 20 jaar lang is het bijna weggeweest, maar sinds eind 2008 is het in steeds verergerende mate teruggekeerd. Voor het eerst in járen kwam ik weer eens bij een dermatoloog.
In eerste instantie dacht men aan "seborroïsch eczeem", omdat het zich aanvankelijk voornamelijk op het hoofd en gezicht manifesteerde.
Hé...zou dat iets met mijn naam te maken hebben: Sebo..hihi..?
Hieronder de betekenis/effecten van seborroïsch eczeem:

'Seborroïsch eczeem' of eczema seborrhoicum is een schilferige aandoening van de huid. De huidcellen delen zich vele malen sneller dan gebruikelijk en afgestorven cellen laten in kleine droge plakjes los: de schilfers. Meestal zijn er een of enkele plekken op het hoofd die vrij scherp begrensd zijn met daarnaast normale hoofdhuid. Het kan jeuken maar verder is het onschadelijk. De symptomen manifesteren zich op zichtbare plaatsen (zoals het aangezicht) wat erg vervelend kan zijn.

Maar helaas; na enige tijd breidde het zich uit naar andere delen van m'n lijf en voor ik er erg in had, zat ik er helemaal onder. 
Af en toe is het iets minder en lijkt het zelfs goed te gaan, maar op zeker moment komt het dan in alle hevigheid terug; meestal erger dan daarvoor. Zo erg zelfs, dat ik door een combinatie met een astma-aanval in de winter van 2008/'09 met spoed opgenomen werd in MST Enschede.
Vanaf dat moment werd ik helaas weer 'kind-aan-huis' in het ziekenhuis...

Nu, vier jaar en vijf dermatologen later (ze volgen elkaar blijkbaar in ras tempo op), is het overduidelijk dat de aandoening die ik heb 'constitutioneel eczeem' heet. De symptomen zijn vrijwel dezelfde als bij 'seborroïsch', maar dan over het gehele lijf.
Het rampzaligste (stom woord: ramp-zalig...) in mijn aandoening is toch wel de jeuk. Die kan zo verschrikkelijk zijn, dat ik werkelijk tot wanhoop gedreven wordt en totaal radeloos wordt van het krabben! Uiteraard met als resultaat, dat de huid vuurrood is, onder de wondjes zit, bloed aan de vingers van het krabben en, even later, onder de korstjes en natte wondjes zit. 
Naast al dat 'nerveus aandoende gekrab heb ik dan dus ook nog eens te maken met een kapot gekrabde huid, hetgeen nou niet bepaald representatief overkomt. Resultaat dáárvan is weer, dat ik me dan min of meer van de buitenwereld afsluit, liever niet naar buiten ga, of, als ik dat wèl doe, eerst mezelf zoveel mogelijk bedek. Zomer of geen zomer, dat doet er niet toe.

Het moge duidelijk zijn: 'jeuk' is de vloek van de aandoening en zorgt voor een intens gevoel van wanhoop, radeloosheid, teleurstelling, een dramatische daling van gevoel van eigenwaarde, en, niet te vergeten, een in jezelf gekeerdheid die maakt dat je je intens eenzaam en onbegrepen kunt voelen...

De belangrijkste drijfveer om tòch door te gaan (soms wil ik dan het liefst maar gewoon dood zijn), is de liefde en het medeleven (níét te verwarren met medelijden!) van dierbare vrienden en familieleden. Zo heb ìk mijn vrouw, die ik in 2008 leerde kennen, die mij meer dan liefdevol verzorgt en me telkens opnieuw voorhoudt "dat ze MIJ ziet en niet die ziekte! Àls we ergens lopen, zegt ze vaak: "Ìk zie jóú en wat voorbijgangers zien, moeten ze zelf maar weten! Dat is hùn probleem!" Tsja..zelfs al zou ik het willen...wat kun je dáár nou tegenin brengen?! En bovendien heb ik enkele goede vrienden, die weten hoe de vork in de steel zit...

Door de jaren heen ga je natuurlijk ook allerlei smoesjes en trucjes bedenken. Zo heb ik bijv. geleerd dat jeuk (mits niet te erg) ook goed te bestrijden is met ...stenen. Gladde, niet al te grote veldkeitjes (die bijv. vaak om tuinvijvers heen liggen) die je in de koelkast legt. Die droge koelte werkt op dat moment onmiddelijk heel rustgevend. De jeukplek wordt door die kouwe steen gekoeld en komt daardoor direct tot rust.
Een andere methode, die ik toepas (als ik er aan denk), is: op het moment dat ik besef dat ik aan het krabben ben, direct opstaan en iets inspannends doen. Bijvoorbeeld de trap op en af rennen, fietsen, heen en weer lopen, of wat dan ook...àls het m'n gedachten maar bezighoudt. Een ander foefje, dat ik wel eens gebruik, is iets in m'n handen pakken en daar iets mee doen. Bijvoorbeeld een zg. stressbal, waar ik dan een poosje in knijp. En natuurlijk schrijven! Dàt is voor mij al m'n hele leven dè grote uitlaatklep..

Tot zover.
Nu weet je een beetje welke aandoening ik heb en wat die met mij kan doen.
Heb je het zelf ook, of ken je iemand in jouw omgeving die het heeft en wil je er wel wat meer over weten? Kijk dan ook eens op de website van de 'VMCE'. Dat is de Vereniging voor Mensen met Constitioneel Eczeem.

Voor nu:

God's rijke zegen,

Sebo Hilberts