Sebo Hilberts

Móét ziekte altijd een doel hebben?

Kan het ook zijn, dat ziekte er nu eenmaal ís?
Simpelweg, omdát we nu eenmaal in een gebroken wereld leven?

Stel je dit eens voor:
In een heel gewoon christelijk standaard-gezinnetje met twee kindertjes wordt vader ziek. Dodelijk ziek.
Oprecht gelovend in genezing, volgens Markus 11:22-24 (NBV):
"22 Jezus zei tegen hen: ‘Heb vertrouwen in God. 23 Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,” en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. 24 Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen.", vertrouwen vader en moeder en hun broeders en zusters in de kerk erop dat genezing 'onderweg' is.
Helaas, vader komt ondanks alle gebeden en ondanks een oprecht geloof en vertrouwen in die genezing toch te overlijden, twee kindertjes en een moeder achterlatend. In zijn laatste ogenblikken zullen hij en moeder nog enkele woorden gewisseld hebben, terwijl er in de achterkamer door enkele familieleden en broeders en zusters van hun gemeente gebeden werd voor het hele gezin. Niet lang daarna sluit vader de ogen en slaapt zachtjes in...

Later, kort na vaders overlijden, klinken er in de kerk geluiden als: "De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen..", of: "Des Heeren wegen zijn ondoorgrondelijk." Ja, zèlfs: "God zal er Zijn bedoeling mee hebben.." En, biddend voor het achtergebleven gezin, is daarmee vaders overlijden afgesloten...

Dat roept vragen op.
Zéker bij mij..
Want laten we eerlijk zijn: welk dóél kan God nou menselijkerwijs hebben met die ziekte en de achterblijving van zo'n gezinnetje? Dat snàp je toch niet!!? Daar kàn toch helemaal geen dóél achterzitten??
Ja, misschien..ooit..járen later..als de kinderen groot zijn en kunnen verhalen/getuigen van een liefdevolle moeder, die hen in haar eentje heeft grootgebracht.

Maar zeg nou eerlijk: daar denk je op dàt moment toch niet aan?!
Dat is net zoiets als wanneer je te kampen hebt met een ondergelopen huis, terwijl de regen met bakken uit de lucht komt en iemand dan tegen je zegt: "Kop op! Achter de wolken schijnt de zon..!"
Het klinkt misschien stom, maar volgens mij staat dat zo ongeveer in de bijbel..
In Romeinen 8:18 (NBV) staat:
"18 Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard."

In momenten van grote stress (ziekte, rampspoed, o.i.d.) wìl je dat helemaal niet horen! Je wilt juist dat die regen ophoudt en dat het water uit je huis verdwijnt, dat die nare ziekte of pijn verdwijnt! Daar komt bij dat je niet eens de tíjd hebt om daar over na te denken, je bent véél te druk met te proberen je huis en huisraad te redden, met het hoofd in alle opzichten boven water te houden..!!
Bovendien is het de bijbel zèlf, die ons leert om vooral niet te ver vooruit te kijken..!
Jakobus 4:13-14: (NBV)
"13 Dan iets voor u die zegt: ‘Vandaag of morgen gaan wij naar die en die stad. Daar blijven we een jaar, we zullen er handeldrijven en geld verdienen.’ 14 U weet niet eens hoe uw leven er morgen uitziet. U bent immers maar damp, die heel even verschijnt en dan al verdwijnt."
En: Matteüs 6:34 (NBV):
"34 Maak je dus geen zorgen voor de dag van morgen, want de dag van morgen zorgt wel voor zichzelf. Elke dag heeft genoeg aan zijn eigen last."

Daarom dus:
Mensen, die denken dat ze je in moeilijke tijden opbeuren door te zeggen: "Kijk niet naar nu, maar richt je oog op het moois dat komen gaat", bedoelen het misschien goed maar hebben bljkbaar geen flauw idee van de situatie waarin je op dat moment verkeert, òf ze weten niet goed wat te zeggen en komen derhalve met een bijbeltekst, die op dat moment echt een 'dooddoener' is..

Je hebt vast het gevoel dat dit stuk, zo op het oog, nou niet bepaald positief overkomt en misschien ìs dat ook wel zo.
Enige tijd geleden schreef ik het stuk  "Kan ziekte een doel hebben?" .
Dit stuk is daar eigenlijk een soort gevolg van. Al denkende en lezende bedacht ik me dat de Heer in Zijn tijd op aarde velen heeft genezen, maar ook heel velen niet. Ondanks dat die zieken vrijwel in Zijn onmiddelijke nabijheid waren. Waarom niet? Had de Heer een bedoeling met hen of hun ziekte? Nee! De massa's waren meestal te groot en de tijd was maar beperkt. De Here Jezus kon eenvoudigweg niet bij iederéén komen en ik zie de opleiding van de twaalf dan ook min of meer als een soort 'stoom-cursus', vanwege het grote tijdgebrek.

En zo zou ik voor mijzelf een belangrijke conclusie kunnen trekken:
We leven nu eenmaal in een gebroken en tijdelijke wereld, waarin alles en iedereen onderhevig is aan slijtage, ziekte, ouderdom en dood. Dat 'hóórt' nu eenmaal bij onze planeet en dus bij ons.
Het is (volgens mij) daarom juist in de genézing, waar de bedoeling ligt. Niet in ziekte! De Heer heeft juist een bedoeling met iemands genézing: nl. "dat de werken Gods in hem openbaar worden."(Joh. 9:3 NBG 51)

Misschien is het helemaal geen gek idee om dus tegen een zieke niet te zeggen: "Kop op! Ik weet zeker dat achter de wolken de zon schijnt!" (Want ik ben er zeker van, dat het lijden van de tegenwoordige tijd niet opweegt tegen de heerlijkheid, die over ons geopenbaard zal worden. Rom. 8:18), maar inplaats daarvan juist: "Laten we bidden en hopen dat het werk van de Heer in jou openbaar mag worden en dat Hij jouw lijden ondertussen zal verzwakken èn jou kracht zal geven om het overgebleven lijden te kunnen dragen!"


Tsja..zomaar een gedachtengang..en vóór ik er erg in heb, ligt er een heel epistel voor me....


God's warme deken van liefde,

Sebo