Vernieuwing van denken is verrijking van geloof
Binnen de kortste keren werden de beide gezinnen, ieder in hun eigen kerk, gemeden als hadden ze lepra.
En het zal dan ook niet als een verrassing komen dat, zodra het de meneren dominee en pastoor ter ore kwam, dezen zich terstond, na een smeekbede om persoonlijke bescherming, vervoegden aan de huizen des onheils. Na de gezinnen eens goed 'onderhanden te hebben genomen' togen dan de eerwaarden kerkwaarts, tevreden en verheugd over het heilzame en stichtelijk werk dat ieder van hen op zijn manier had verricht, er van overtuigd zijnde dat zijn manier de enige en de juiste was...
Vervolgens werd in beide gezinnen de boosdoener/ster eens flink aangepakt en goed doordrongen van al het vreselijks dat hij/zij misdaan had en welke helse gevolgen dit zou hebben als degene daar mee door zou gaan. En dus werd het de boosdoener/ster van dat moment aan verboden om enig contact met de ander te hebben.
....
Na eeuwen concludeerde men dat het zo niet langer kon. In gezamenlijk overleg besloot men dat het misschien toch helemaal niet zo slecht was, daar men van beide zijden geloofde in Christus. En zo werd voortaan vanaf de kansels verkondigd, hetgeen door de schaapjes beider kerken grotendeels opgelucht en verheugd werd ontvangen en herkauwd. Niettemin bleven er in beide kerken ook velen vasthouden aan de oude leren, welke zeer moeilijk los te laten waren. Deels door koppige onvrede, deels door angst het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. Edoch, langzaam maar zeker werd ook deze groep steeds kleiner en kleiner.
....
Om het kind in de protestantse kerk te laten dopen moest de katholieke partner eerst protestants worden en andersom.
In dat laatste geval moest bijvoorbeeld de protestantse partner katholiek worden, hetgeen bereikt kon worden door 'heropvoeding' via catechesatie en het uit het hoofd leren der alledaagse rituelen, zoals daar zijn de Weesgegroetjes, de Rozenkrans bidden, het zich eigen maken der Roomse Liturgie, de biecht, enzovoorts.
En tot slot moest dan de protestantse partner zich laten dopen, teneinde zèlf het te dopen kind vast te mogen houden. Tsja...en als dan die partner dat láátste weigerde, kon het kindje wel gedoopt worden, maar iemand anders moest het dan vasthouden.
Inmiddels heeft men ook dáár ingezien dat het eigenlijk nonsens is en dus wordt inmiddels ook deze vernieuwing vreugdevol aan de schaapjes beider kerken verkondigd. En ook hier geldt weer: opnieuw bleven grote groepen vasthouden aan de oude leer, deels uit koppigheid, deels uit angst het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. En jawel: ook nu weer werd deze laatste groep steeds kleiner en kleiner.
....
En zo komen God's kinderen steeds een heel klein stapje dichter bij de kern. Dichter bij waar het nu eigenlijk om draait: het leren accepteren dat er ook andere manieren zijn die óók goed zijn, dat er gebruiken zijn en mensen zijn die anders zijn of anders geloven, en die nèt zo goed van de Heer zijn. Eigenlijk het in Jezus' Naam leren liefhebben van datgene of diegene, dat/die anders is. En dus, simpelweg: liefde... Het is alleen ook híér weer een grote last:
Tientallen generaties lang geleerd hebben dat iets of iemand verkeerd is en dan nu opeens moeten geloven dat het/hij niet verkeerd is, voelt als verraad aan je eigen geloofsbeleving en vandaaruit...misschien zelfs wel als verraad aan de Here God Zèlf... Zij die dat laatste voelen zullen waarschijnlijk altijd 'tegen' blijven en vaak resoluut en radicaal tegen bepaalde vernieuwingen of verandering ageren of tegen -vernieuwing van denken-, hetgeen meestal liefdeloos en harteloos overkomt.
En in mijn beleving ligt daar een prachtige taak voor de herders van de gemeenten in Nederland, katholiek òf protestants, evangelisch of behoudend, expressief of ingetogen, voor elke gemeente geldt:
"...de boodschap van liefde die wordt opgediend op een bed van zachtmoedigheid, wordt het gemakkelijkst verteerd...."
Zelf ben ik tamelijk teleurgesteld in de christelijke kerk. But then again, wie is dat nou eigenlijk niet?
Mensen vallen tegen, maken stomme harteloze fouten, zeggen kwetsende dingen en zitten vol spin-en weef-foutjes (om maar eens een term uit dé textielstad van Nederland te noemen), waardoor ik regelmatig zou willen wegvluchten van die harteloze, liefdeloze massa van volgelingen van Christus Die Liefde is. Om dan lekker in m'n eentje op een onbewoond eiland met de Heer te leven. Maar zo werkt het helaas niet en als ik eerlijk ben en naar mezelf kijk, zoals Mozes deed, zie ik dat ik er zelf ook zo zwart als roet van zondigheid uitkom. We zijn allemaal falende mensen met bakkenvol aan kritiek over 'onze kerk' en ik vind dat we zo langzamerhand wel wat milder mogen zijn naar onze kerk toe, te beginnen bij mezelf, omdat het naast het werk van de Heer vooral ook veel geknutsel en gestuntel van mensen bevat en daar hoor ik zelf bij! Sterker nog: ik heb niet alleen in technische zin "twee linkerhanden", nee..ook geestelijk bak ik er verdraaid weinig van. Om maar eens in 'kooktermen' te blijven: mijn 'geestelijke baksels' zijn vaak genoeg niet te pruimen, aangebrand of half rauw. Niet te pruimen voor mijzelf, laat staan voor de ander! Maar dat wetende, kan ik daar wat aan doen: "geestelijk kookles" nemen bijvoorbeeld.
Hoe sta jij tegenover de kerk vergeven, waarin ze jou persoonlijk zo is tegengevallen en pijn heeft gedaan? Is het niet zo dat vergeving óók een tweerichtings-weg is?
Stel je je rijkdom en geluk eens voor, wanneer je iets of iemand in jouw kerk leert aanvaarden, "simpelweg" door vergeving te vragen voor je standpunt of woorden omdat je begrijpt dat die de kerk of die persoon hebben geschaad. Stel je eens voor...
Erkennen..en erkend wòrden. Leren om wat was achter je te laten en wat is te omarmen.
Wèg met die veroordeling van het nieuwe...het nieuwe dat jou/mij onzeker maakt, doet twijfelen aan ons geloof.
Wèg met veroordeling die klinkt en voelt als liefdeloosheid, die voortkomt uit angst en onwetendheid...hèt middel van die verrekte duivel om ons zo ver mogelijk van de gemeente van Christus te verwijderen en daarmee van Christus Zèlf.
In plaats daarvan: Welkom heten. Omhelzen. Liefhebben. Zonder oordelen of beschuldigen. Denken en zeggen: "De Heer houdt van jou en dus ik óók!"
En zo samen bouwen aan een prachtige gemeente van de Heer, kleurrijk en liefdevol....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Dankjewel voor je reactie en ik wens je nog veel leesplezier.