Bidden als Jezus...

Het "Onze Vader" is op het eerste oog misschien 'gewoon een mooi gebed', maar als je naar de diepere inhoud kijkt, ontdek je dat dit zo 'eenvoudige' gebed veel ingrijpender en waardevoller is dan je op het eerste oog zou denken!

Onze Herder, Jezus,  vertelt aan Zijn discipelen over de diepere betekenis ervan in een gelijkenis.
De Heiland verlangt ernaar dat Zijn bruid, de gemeente, constant streeft naar een leven van intens en hartstochtelijk gebed.
Hij geeft ons een speciale taal voor gebed èn..Hij maakt ons vòl van verlangen om het hart van de Vader te zoeken, steeds intenser en hartstochtelijker.

Toen de leerlingen met Jezus optrokken en van Hem leerden, merkten ze dat Hij heel vaak bad.
Het was geen zeldzaamheid dat Jezus in àlle vroegte opstond, zich afzonderde, om lange tijd in gebed met de Vader te zijn.
Regelmatig bracht Hij zelfs de héle dag, of de hele nacht in gebed door! 
Jezus was wat de bijbel een 'Voorbidder' noemt. Hij bad VOOR ons, voor de mensen, wat inhield dat Hij pleitte voor de mens. Jezus was de Bemiddelaar tussen God de Vader en de mensen.

In de dagen dat de Here Jezus op aarde liep was hij de Goddelijke Bemiddelaar, Goddelijke Voorbidder, God..wandelend op aarde. Jezus hield ervan om voor ons te bidden en sprak graag met de Vader over ons, in bewogenheid en ontroering.
Toen de discipelen Hem eens hóórden bidden werden ze diep ontroerd. Hun diepste wezen, hun diepste gevoelens werden aangeraakt.
Hun geest werd als het ware 'wakker' en ze werden, in positieve zin, stinkend jaloers. Wat dáár gebeurde met de Heiland..dat...dat wilden zíj óók!
Ze wilden hebben, wat Jezus had!
Nadat de Heiland eenmaal klaar was, riepen ze als uit één mond:
"Heer, leer ons bidden!"

Lucas 11 (HSV)
"1 En het gebeurde, toen Hij ergens aan het bidden was, dat een van Zijn discipelen tegen Hem zei, toen Hij ophield: 
Heere, leer ons bidden, zoals ook Johannes zijn discipelen geleerd heeft."

Jezus' gebed bestond niet uit een uit het hoofd geleerd Onze Vader, en de rest even snel afraffelend.
Nee, de discipelen hoorden Jezus bidden als de Goddelijke Pleitbezorger en het was een gebed zoals ze dat nog nooit eerder gehoord hadden!

En de Heer zei toen:

Lucas 11 (HSV)

''2 Hij zei tegen hen: Wanneer u bidt, zeg dan: Onze Vader, Die in de hemelen zijt. Uw Naam worde geheiligd. Uw Koninkrijk kome. Uw wil geschiede, zoals in de hemel, zo ook op de aarde. 3 Geef ons elke dag ons dagelijks brood. 4 En vergeef ons onze zonden, want ook wij vergeven aan iedereen die ons iets schuldig is. En leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze.''

Jezus bad met een intens verlangen naar het hart van de Vader, Hij bad met een diepe, diepe bewogenheid en ontferming voor ons en Hij bad met Goddelijk gezag... 

Wees gezegend,

Sebo

Enschede, 16-02-2025

Narcistische persoonlijkheidsstoornis

Een narcist heeft volgens mij een dubbele persoonlijkheid.

Aan de ene kant is er een intens gevoel van zeer hoog zelfbelang en een ziekelijke zucht naar bewondering en waardering, terwijl er tegelijkertijd sprake is van een bijzonder groot minderwaardigheidscomplex en enorme onzekerheid. 
Narcisme, of de neiging daartoe is volgens mij niet onmiddellijk te herkennen, maar iemand ervan overtuigen dat hij/zij daar slachtoffer van is, is welhaast een schier onmogelijke taak!

Wat is narcisme?
De 'persoonlijke' kring van iemand met deze stoornis krijgt meestal te maken met zijn/haar gewèldige kant vòl pràchtige, geweldige presataties. 
Men praat doorgaans maar àl te graag over de eigen probleemloze situatie, over de prachtigste toekomstplannen en niet te vergeten: over de eigen bijzondere en úitzonderlijke prestaties en capaciteiten.
 
Ik ken zelf zo iemand, een erg lieve en dierbare persoon, die mij zeer aan het hart gaat.
Toen ìk diegene nèt een beetje leerde kennen, was ik eerlijk gezegd best behoorlijk onder de indruk en ik dacht toen ook: "Die gaat het vèr schoppen!"

Nu, zo'n vier jaar later, en sinds kort, een maand ongeveer, vrijwel dagelijks over dit onderwerp gelezen te hebben, 'weet' ik helaas een kléín beetje beter...denk ik, vrees ik.
Soms schijnt het mij toe dat de persoon het heel normaal vindt, alleszins rècht te hebben op alle lof, bewondering, bevestiging en erkenning, omdat diegene zich behoorlijk verheven voelt boven de 'gewone' mensen. 
Ik ontdekte enkele (karakter)trekken in de persoon, die blijkbaar overeenkomen met algemeen geldende kenmerken van narcisme zoals ik ze op diverse (medische) pagina's tegenkwam:

Zoals ik al zei is iemand met narcisme er blijkbaar van overtuigd dat hij/zij veel bijzonderder is dan andere mensen. 
En dat laat zo iemand dan ook graag merken.
Over het algemeen is er niet of nauwelijks enig empathisch vermogen en is men àbsoluut verslaafd aan aandacht en zal men van alles doen om die te krijgen.
Bij enige vorm van tegenstand of kritiek kan men, (meestal slechts verbaal) agressief reageren.
Men vertoont weinig emoties, heeft een gróót ego en wil dolgraag macht hebben en strééft daar ook naar.

Enig berouw of schuldgevoel is niet aan de orde, daar men immers niets fout doet; "die ànder is fout maar is te dòm om dat te zien!".
Een dialoog aangaan met een 'kriticus' is vrijwel onmogelijk, daar men dan namelijk toch ook blijk moet geven van enige vorm nederigheid. 
En dàt is simpelweg "not done"!
Mensen met narcisme zorgen tevens vaak voor één of meerdere "rookgordijnen", zodat ze altijd 'ingedekt' zijn.
Zo beschikt de persoon die mij zo dierbaar is over een enorme schat aan bijbelkennis en die kennis wordt stelselmatig gebruikt als rookgordijn.
Bijvoorbeeld als antwoord op iemands voorzichtige 'kritiek': "Kun je dat bijbels onderbouwen?!" 
Daarmee snoer je zo ongeveer een ieder de mond, die ook maar énige twijfel heeft bij jouw woorden, uitlatingen of gedragingen!

Diep van binnen echter zijn mensen met deze aandoening niet zelden intens eenzaam en bijzonder kwetsbaar en vrijwel altijd is er sprake van een diep gevoel, minder of zelfs niets waard te zijn. Iemand met die rotaandoening is doodsbang voor afwijzing. Kritiek of vermaning, hóé goed en opbouwend ook bedoeld, leidt in iemands gedachten meestal onmiddellijk tot het onderuithalen van henzelf als persoon. In zo'n geval wordt er vaak gereageerd met verbale woede, en niet zelden tot volkomen úitstoting'van de kriticus of kritici. ('het is immers beter om uit te stoten dan zelf uitgestoten te worden')
Echter verbergt de persoon daarmee de eigen onmacht, onzekerheid en schaamte die zo diep van binnen zit.

Tot slot:
Voor mij, als wedergeboren christen, geldt, ben ik er ten diepste van overtuigd, dat èlke fràctie van angst en onzekerheid....uitgebannen kan worden door oprechte liefde. Ongeacht hoe de 'massa', of 'de maatschappij' denkt...ìk geloof dat volmáákte liefde angst uitsluit en het zou een eer zijn als ik er een piepklein deeltje aan kan/mag bijdragen dat deze persoon wellicht ooit zichzelf kan zijn zoals de Vader diegene bedoeld heeft.

NB:
Ik ben geen medicus, nòch bezit ik énige deskundigheid op het gebied van geestelijke gezondheid.
Àl wat ik schreef is deels mijn persoonlijke ervaring met iemand die mij zeer dierbaar is en deels wat medici in het algemeen hierover schreven.

Wees gezegend,

Sebo 

Spreuk van de dag:

.

 An entire sea of water can't sink a ship, unless it gets inside the ship.

 Similarly, the negativity of the world can't put you down unless you allow it to get inside you.

 Gemeente-verlating

Met pijn in het hart zie ik af en toe mensen hun gemeente verlaten. 

Wanneer dat gebeurt zou dat de oudstenraad en gemeenteleden veel verdriet moeten geven. 

Ik heb het al vaak meegemaakt, maar het went nooit. 

Soms is het domweg niet te voorkomen, vanwege verhuizing, veranderde inzichten o.i.d., maar veel vaker ligt de oorzaak bij een conflict! 

Een meningsverschil, gedraging, ontevredenheid, waarbij de gemoederen hoog op kunnen lopen en waarin de ene partij vindt dat de andere het volstrekt verkeerd ziet. 

Al dan niet terecht houden alle partijen compromisloos vast aan het eigen standpunt, zonder ook maar een strobreed toe te geven aan de ander. Want dat zou dan immers gezien worden als 'toegeven dat je fout zit' en daar kan natuurlijk geen sprake van zijn! 

En ja, helaas wordt vertrek dan meestal gezien als enige mogelijkheid, door beide zijden!

Het is echter noodzakelijk dat we als gemeente leren beseffen dat WÍJ, de schaapkens daar een grote verantwoordelijkheid in hebben!!

Als één de gemeente verlaat, betekent dat feitelijk amputatie van een lid van het lichaam van Christus en dat hoort pijn te doen. Simpelweg omdat er in zo'n situatie àltijd sprake is van verlies. Nòch als gemeente-verlater, nòch als gemeente, nòch als raad is er sprake van 'winnen' wanneer een lid of vaste bezoeker vertrekt. 

Welnu, wàt kunnen we doen om ervoor te zorgen dat er NIEMAND zelfs maar dènkt aan vertrekken?

Denk hier eens aan:

* Zijn er herders in de gemeente, nee...geen regelneven maar HERDERS? 

* Is er een nazorg/pastoraal team?

* Zijn er 'vertrouwenspersonen'?

* Is er voldoende ruimte voor gebed/persoonlijke begeleiding voor hulp/steun/troost-behoevenden?

En last but zeker niet least: hoe belangrijk is het voor voorgangers/raad om "gelijk te hebben"? 

(Denk erom: ècht belangrijke mensen zijn mensen voor wie belangrijk zijn niet belangrijk is!)

Is de wil en de moed voor verootmoediging aanwezig?? Daar ontbreekt het nogal eens aan, zowel bij leden als bij voorgangers en raadsleden, want eerlijk is eerlijk: christenen zijn soms nèt mensen...ze maken alleen méér fouten..

Waar is het verlangen gebleven om 'de ander uitmuntender te achten dan zichzelf'? 

Is er eigenlijk wel enige betrokkenheid bij iemands persoonlijke geestelijke en/of lichamelijke situatie? 

Heb je als lid het idee dat iemand de verbinding met de gemeente mist of verliest? 

Wees dan ZÈLF die verbinding en wacht niet tot 'een ander het wel doet'!

Heel vaak blijven ouderen weg, want er is niet echt feeling met de jongere generatie meer. 

Hierover twee dingen:

Voor de oudere: jóúw belangstelling in die-en-die jongere zorgt voor dat luisterend oor, dat hij/zij júíst nodig had!

Blijf niet weg, maar wéés er voor die jongeren, want ze hebben jóú júíst nodig! Wil niet altijd gelijk hebben maar wees zèlf ook bereid om te leren!

Voor de jongere: Néém je verantwoordelijkheid en práát met die-en-die oudere en ontdek de rijkdom van hun kennis! En ook voor jóú geldt: wil niet steeds gelijk hebben!

Toon interesse in elkaar, wéés er voor elkaar en schroom niet om met elkaar en voor elkaar te bidden! Daar heb je geen vaste bidstond voor nodig, alleen wat liefde voor elkaar.....

Wees gezegend,

Sebo

 Twijfel...

Misschien heb je dat ook wel eens, dat je gaat twijfelen aan God en aan Zijn aanwezigheid in jouw leven.

Soms komt die twijfel op in een moeilijke periode, wanneer je tegenslagen meemaakt zoals ziekte, het sterven van een goeie vriend, 

of het stuklopen van een relatie waar je alles van verwachtte. 

Je gaat God dan allerlei dingen verwijten en Hem misschien zelfs wel de rug toekeren.

Soms komt die twijfel op wanneer je gaat denken over God en over dat geloven eigenlijk toch maar een erg onzekere zaak is. Je kunt Hem niet bewijzen, zoals twee maal twee is vier wèl te bewijzen is. Dat is een veel grotere zekerheid dan de zekerheid van het geloof; het vertrouwen in de wetenschap lijkt een veel beter en steviger houvast dan het vertrouwen in God.

Is het hele geloof geen fictie? Bestaat God wel en doen we het niet allemaal voor niets?

In zo'n situatie kun je vreselijk opkijken tegen die 'zo zekere' en blije christen om je heen. Ze lijken totáál geen last te hebben van ook maar énige twijfel!

En ook wanneer je in de bijbel leest over de leerlingen van de Here Jezus, denk je over gelovigen te lezen, die wèl een ròtsvast geloof hadden. Als je tenminste af mag gaan op een zekere taal die ze spraken..

Toch vind je door de hele bijbel heen mensen in moeilijkheden en twijfel. Het is vaak "Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp." (Markus 9:24)

En steeds weer moet Jezus tegen de discipelen zeggen: "Hoe hebt u geen geloof?" Ook wanneer je het opstandingsverhaal leest, blijkt de reactie van de discipelen niet geloof, maar schrik, ongeloof en twijfel te zijn! Zèlfs zíj geloven niets over de berichten van de opstanding van de Heer: "En hun woorden leken hun kletspraat en zij geloofden hen niet." (Lukas 24:11), terwijl zíj toch het duidelijkst Zijn woorden hadden gehoord, bij herhaling op herhaling.

En kijk eens hoe Thomas reageerde, toen hij het nieuws vernam..

Wij zijn met onze twijfels zo nu en dan dus duidelijk geen uitzondering!

Heel vaak ontstaat twijfel door slechte omstandigheden. We zitten in een donkere periode van ons leven, maatschappelijk, fisiek of geestelijk, of zelfs alledrie tegelijk. Het één lijkt het ander op te volgen of te veroorzaken en de Enige Die ons eruit kan helpen...doet dat niet! Waaròm niet? Waarom hoort God mij niet? Waarom dóét God hier niks tegen?!

Zó'n twijfelaar was Asaf ook.

Deze muziekmaker tijdens de regering van koning David zag al het onrecht om hem heen en raakte bijna verstrikt in teleurstelling, boosheid en verbittering.

Maar zie eens hoe hij híér weer uitkwam:

 

Psalmen 73

"1 Een psalm van Asaf.

Ja, God is goed voor Israël,

voor hen die zuiver van hart zijn. 

2 Maar wat mij betreft, mijn voeten waren bijna uitgegleden,

mijn schreden waren haast uitgeschoten, 

3 want ik was jaloers op de dwazen,

toen ik de vrede van de goddelozen zag. 

4 Tot aan hun dood zijn er immers geen boeien,

en hun kracht is fris. 

5 Zij verkeren niet in moeiten, zoals andere stervelingen,

en worden niet gekweld met andere mensen. 

6 Daarom hangt de hoogmoed hun als een ketting om de nek,

het geweld bedekt hen als een mantel. 
7 Hun ogen puilen uit van vet,
zij hebben de inbeeldingen van hun hart overtroffen. 
8 Zij spotten en spreken boosaardig van onderdrukking,
zij spreken uit de hoogte. 
9 Zij zetten hun mond op tegen de hemel,
hun tong wandelt honend rond op de aarde. 
10 Daarom kan Gods volk ertoe komen,
wanneer er een volle beker water voor hen uitgeperst wordt, 
11 dat zij zeggen: Hoe kan God het weten?
Zou de Allerhoogste er weet van hebben? 
12 Zie, dezen zijn goddeloos,
toch hebben zij in de wereld rust en vermeerderen hun vermogen. 
13 Ja, voor niets heb ik mijn hart gezuiverd

en mijn handen in onschuld gewassen. 
14 Want de hele dag word ik gekweld
en mijn bestraffing is er elke morgen. 
15 Als ik zou zeggen: Ik zal ook zo spreken,
zie, ik zou ontrouw zijn aan al Uw kinderen. 
16 Toch heb ik nagedacht om dit te kunnen begrijpen,
maar het was moeite in mijn ogen, 
17 totdat ik Gods heiligdom binnenging
en op hun einde lette. 
18 Ja, U zet hen op gladde plaatsen,
U doet hen in verwoesting vallen. 
19 Hoe worden zij in een ogenblik tot een verwoesting!
Zij worden weggevaagd, komen om door verschrikkingen. 
20 Zoals een droom vervaagt bij het ontwaken,
zult U, Heere, als U wakker wordt, hun beeld verachten. 
21 Toen mijn hart verbitterd was
en ik in mijn nieren geprikkeld werd, 
22 hoe onverstandig was ik toen, ik wist niets!
Ik was een redeloos dier bij U. 
23 Ik zal echter voortdurend bij U zijn,
U hebt mijn rechterhand gegrepen. 
24 U zult mij leiden door Uw raad,
daarna zult U mij in heerlijkheid opnemen. 
25 Wie heb ik behalve U in de hemel?
Naast U vind ik nergens vreugde in op de aarde. 
26 Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart,
dan is God de rots van mijn hart
en voor eeuwig mijn deel. 
27 Want zie, wie zich ver van U houden, zullen omkomen;
U verdelgt allen die als in hoererij U verlaten. 
28 Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn.
Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE,
om al Uw werken te vertellen."

Dicht bij de Allerhoogste, in ZÍJN nabijheid, leren we de dingen te zien, zoals ze zíjn...en niet zoals de duivel ze ons wil laten geloven!
Dicht bij Vader zijn we veilig voor de valkuilen van de duivel, waar twijfel er één van is.

Wees gezegend,

Sebo

Eenzaamheid en naastenliefde

Eenzaamheid is gewoon, vriendschap is een uitzondering.

Het lijkt of er, naarmate er meer en meer mensen op de wereld komen, er ook meer en meer mensen leven in eenzaamheid. 

Alleen, onzichtbaar geworden in de anonimiteit van de grote massa. Je kunt temidden van een grote menigte staan en toch zal niemand je zien, jou opmerken. 

Zo kunnen we een flinke stapel collega's hebben en kennissen waar we misschien wel op een dagelijkse basis mee omgaan, maar...niemand die jou ècht kent.

Zóveel mensen kennen dat gevoel van eenzaamheid helaas maar àl te goed. Je wilt contact maken met iemand , maar je kunt het niet. Het lijkt of je de mogelijkheid verloren bent om werkelijk contact te krijgen. Het lijkt, of niemand "op jou zit te wachten"...

Ook in de kerk is eenzaamheid.

Ik ben aan één kant een beetje doof, dus hoor ik niet al te best meer.

In onze kerk is er een wekelijkse koffie-ochtend. "Open Kerk", heet het officieel en een ieder die wil, is dan welkom om een bakkie koffie te komen drinken en een praatje te maken.

Als ik er af en toe bij ben, versta ik weinig. Ik hoor meer geroezemoes, tenzij iemand rechtstreeks tegen mij praat op zeer korte afstand. 

Dat geeft me echter àlle gelegenheid om rond te kijken.  

En af en toe heb ik het gevoel dat iemand eigenlijk best eenzaam is. En soms líjkt er dan ook sprake te zijn van enige teleurstelling. Teleurstelling, niet alleen dat die persoon geen echte vrienden heeft in de kerk, maar ook teleurgesteld vanwege een gevoel dat er tòch niemand in hem/haar geïnteresseerd is.

Zo van: "Die-en-die broeder/zuster zie ik eigenlijk nooit met iemand praten. Hij/zij is er altijd, maar heeft nooit een gesprekje met iemand.." 

Ja, er zijn van die dagen dat ik wel eens het gevoel heb dat we als broeders en zusters een soort 'dubbelleven' leiden: er is het 'gemeenteleven', waarin we onszelf als christen laten zien..èn er is ons privéleven. En dàt gaat je niets aan, 'hoor' je niet naar te vragen en mag je je niet 'mee bemoeien'. Nou ja..vooruit, tot op zekere hoogte staan we dat toe, máárr..kom niet té dicht bij! Het moet niet al te persoonlijk worden!

Bijna, alsof beiden, ons christen zijn in de wereld, en ons christen zijn in de kerk volstrekt los van elkaar staan... 

Maar ìs dat ook zo?!

Hebben wij als broeders en zusters niet júíst ook een héle belangrijke verantwoordelijkheid naar elkaar toe?

Paulus zegt in Efeziërs 6:18 (HSV): 

"...18 terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen."

" Alle heiligen"...dat zijn WÍJ, wíj, alle kinderen van de Here Jezus!

Hier staat dus onweerlegbaar, dat we als christenen een duidelijke zorgtaak naar elkaar hebben! 

En dat betekent dat we niet hoeven wachten tot 'iemand anders het al doet', maar dat we mogen stáán in die volmaakte liefde en zònder enige schaamte of schroom vrijmoedig op die ene zuster of broeder mogen afstappen om een praatje mee te maken, een bezoek-afspraakje  te maken of samen te bidden of domweg een lekkere wandeling mee te maken als diegene dat leuk zou vinden. 

Zorgen vóór elkaar is oneindig veel beter dan zorgen òm elkaar, en weet je: het is zóveel gemakkelijker dan we denken èn het zegent diegene..èn jezelf!

opdracht:

zoek de zegen....

Sebo

 Enschede, 21-01-2025

Kan ziekte een doel hebben? 

Dat is een vraag, die mij al langere tijd bezighield. 

Ik stelde deze vraag eens aan iemand en kreeg het volgende antwoord: 

"Natúúrlijk niet! Je denkt toch niet dat God iemand ziek wìl hebben?!" 

Uhh...okee. 

Diegene had de vraag niet helemaal begrepen. 

Ik vroeg niet of ziekte een doel kon ZIJN, maar of ziekte een doel kon HÈBBEN. 

Daar zit een wezenlijk verschil in. 

Dit is, wat ik geloof: 

We leven in een gebroken wereld, waarin de duivel de scepter zwaait. 

Lukas 4:5-8 (HSV) :

"5 En daarna bracht de duivel Hem op een hoge berg en liet Hem in een ogenblik tijd al de koninkrijken van de wereld zien. 6 En de duivel zei tegen Hem: Ik zal U al deze macht en de heerlijkheid van deze koninkrijken geven, want die is aan mij overgegeven en ik geef die aan wie ik maar wil; 7 dus, als U mij zult aanbidden, zal het allemaal van U zijn. 8 Maar Jezus antwoordde en zei tegen hem: Ga weg van Mij, satan, want er staat geschreven:  U zult de Heere, uw God, aanbidden en Hem alleen dienen." 

En dus: hier op aarde regeert de duivel, tòtdat de Heer terugkomt! 

Dat verklaart voor mij pijn, oorlog, ellende, rampen, ziekte e.d. Grijpt God dan niet in? 

Nou...(nòg) niet in de heerschappij van de duivel, maar wèl in het leven van afzonderlijke mensen. Dat betekent dat mensen van ziekte, aandoeningen kwalen, enz. kùnnen genezen. Zo zijn er legio mensen die naar genezingsdiensten gaan, zoals bijv. van Jan Zijlstra en soortgelijke mensen met een bijzondere opdracht (bediening/roeping). En inderdaad komt het voor (wereldwijd zelfs régelmatig!) dat mensen genezen, méde omdat er met hen en voor hen gebeden is. 

Jakobus 5:13-15 (HSV):

"13 Is iemand onder u in lijden? Laat hij bidden. Heeft iemand goede moed? Laat hij lofzingen. 14 Is iemand onder u ziek? Laat hij dan de ouderlingen van de gemeente bij zich roepen en laten die voor hem bidden en hem met olie zalven in de Naam van de Heere. 15 En het gelovige gebed zal de zieke behouden en de Heere zal hem weer oprichten. En als hij zonden gedaan heeft, zal hem dat vergeven worden. 16 Belijd elkaar de overtredingen en bid voor elkaar, opdat u gezond wordt. Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand." 

Maar wat nou als iemand níét geneest?? 

Er staat immers in Marcus 11:22-24 (HSV):

"22 En Jezus antwoordde en zei tegen hen: Heb geloof in God. 23 Want, voorwaar, Ik zeg u: wie tegen deze berg zal zeggen: Word opgeheven en in de zee geworpen, en niet zal twijfelen in zijn hart, maar zal geloven dat wat hij zegt, gebeuren zal, het zal hem gebeuren wat hij zegt. 24 Daarom zeg Ik u: alles wat u biddend begeert, geloof dat u het ontvangen zult, en het zal u ten deel vallen. 25 En wanneer u staat te bidden, vergeef als u tegen iemand iets hebt, opdat ook uw Vader, Die in de hemelen is, u uw overtredingen vergeeft." 

En dus: wat nù, als je tòch niet bent genezen..?? In dat geval hoor en/of lees je regelmatig: 

"Heb je wel voldoende geloof?" 

"Staat er misschien iets tussen God en jou?" 

"Heb je misschien gezondigd en dat nog niet aan Hem verteld?" 

En nog véél meer vragen van ongeveer dezelfde strekking. 

Maar volgens mij is er iets fundamenteels fout met deze vorm van vraagstelling: hóé goed bedoeld ook...er schuilt een beschuldigende vingerwijzing in en dus: een veroordeling! 

Ikzelf heb zelf ooit deze zelfde vragen gekregen van ouderlingen en had ze destijds misschien 'om de oren kunnen slaan' met Jacobus 5, wànt...staat daar niet dat het "gelóvig gebed" van de ouderlingen de zieke zal genezen? En staat er niet ook dat als ik gezondigd zou hebben, het mij vergeven zou worden? En dus zou ik nèt zo goed kunnen stellen: hebben die óúdsten dan zèlf wel voldoende geloof gehad tijdens hùn gebed voor mij?? Zou er misschien iets tussen hèn en de Heer kunnen staan?? 

Máár let op: híér loert de duivel op!!! Dit zou een úítgelezen kans zijn om  me te laten struikelen!

Wànt..als ik dàt gedaan zou hebben, had ik mijzelf aan eenzèlfde 'vingerwijzing' schuldig gemaakt! 

Beter is het, te zoeken naar een mogelijke oorzaak/reden van het uitblijven van een verhoring. 

En daarmee kom ik bij de kern van mijn vraag: 

Stel dat genezing uitblijft, zou dat dan een REDEN of een DOEL kunnen hebben? 

Hieronder zo'n mogelijk "doel": 

2 Korintiërs 12:7-10 (HSV):

"7 En opdat ik mij door het allesovertreffende karakter van de openbaringen niet zou verheffen, is mij een doorn in het vlees gegeven, een engel van de satan, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet zou verheffen. 8 Hierover heb ik de Heere driemaal gesmeekt dat hij van mij weg zou gaan. 9 Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. 10 Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus' wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig." 

Zo leerde Paulus om nederig te worden, waar hij vaak tamelijk arrogant was. 

Een ander, al even duidelijk voorbeeld van "Kracht wordt zichtbaar in zwakheid": 

Nick Vujicic, de man die geboren werd zonder armen en benen. Deze man is een getuige van de Heer en een ware zegen voor tienduizenden mensen, overal ter wereld. 

Nou vooruit dan, nog ééntje: 

Dick en Rick Hoyt, een vader die met zijn zeer zwaar invalide zoon diverse triathlons, marathons e.d. liep, waaronder de beruchte "Iron Man". 

Door hun houding en volharding werden ze over de hele wereld bekend om vervolgens een zegen, bemoediging en steun te worden voor duizenden. En réken maar dat deze mensen, nèt als Paulus destijds, hun longen uit hun lijf gebeden hebben en velen mèt hen!! Wat mij persoonlijk betreft: af en toe lijkt het alsof er een heel klein glimpje van begrip tevoorschijn komt, al begrijp ik vele malen vaker totáál niet wat God's bedoeling is. 

Ik heb inmiddels begrepen (hardleerse en langzame leerling die ik ben) dat alle narigheid en ongerechtigheden niet vàn de Heer komen, maar dat Hij ze wèl gebruikt! 

Dat betekent dat de Here God de pijn en narigheid vaak toelaat, simpelweg omdat Hij die dingen wil laten meewerken in het tot stand komen van iets goeds. Zo staat er in Zijn Woord dat Hij alle dingen doet meewerken ten goede.

 

Romeinen 8:28-29 (HSV):

"28 En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn. 29 Want hen die Hij van tevoren gekend heeft, heeft Hij er ook van tevoren toe bestemd om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zou zijn onder vele broeders."

En dus..kun je stellen dat àlle lijden, hóélang ook of in wèlke vorm ook, uiteindelijk bedoeld is om ons te vormen, te vormen naar het perfekte beeld van Jezus! 

De Heer verhoort weliswaar wel gebeden van ons, maar enkel op ZIJN tijd en inderdaad ook niet èlk gebed wordt verhoord, waarbij voor mij één ding als een paal boven water staat: het uitblijven van een gebedsverhoring betekent niet het uitblijven van een antwoord, want de Heer antwoordt àltijd! 

We moeten dat antwoord alleen wèl willen 'horen'...

Wees gezegend,

Sebo

 Same here...

Maar als ik voor haar een dagje uit betaal, zegt ze boos:

''Waarom?! Je wil me zeker de hele dag niet zien, hè?!!"

Ik zwijg dan, wijselijk.......

 Gelijkenis met een boom

Een mens lijkt op verschillende punten eigenlijk net een boom .

We staan in het leven, we groeien, we bloeien, we functioneren beter met meer licht, doorstaan vaak stormen, raken daardoor soms stukjes van onszelf kwijt, èn..we gaan dood. 

Toch?

Ik zie het volgende beeld voor me:

De ware christen is als een mooie boom, hij groeit en groeit, en hij zit met zijn wortels diep in de vaste grond, Die Jezus heet.

Als je een boom zijn licht ontneemt, of een groot deel daarvan, zal hij niet volledig uitgroeien. Hij zal niet bloeien, en geen vrucht dragen.

Maar mensen, die in God's Licht staan, mogen ook volledig uitgroeien en dragen daardoor ook veel vrucht.

En net als bij verschillende bomen, dragen christenen ook verschillende vruchten.

Een gezonde boom doorstaat zware stormen, verliest soms een aantal takken, maar zijn stam is sterk, en de grond houdt zijn wortels stevig vast. Die vaste grond houdt de boom overeind.

Het gebeurt ook wel eens, dat de wind de top van de boom stevig heen en weer zwiept, maar onder aan de stam is het lekker rustig.

Hoe dichter bij de veilige grond, hoe dichter bij de wortel, hoe rustiger.

Net als bij de Here Jezus; hoe dichter we bij Hem zijn, des te meer rust we zullen en mogen ervaren.

Hoe verder van de basis, de grond, hoe wilder de takken in de wind zwiepen.

Anders gezegd: hoe verder we in de wereld raken, hoe verder we verwijderd raken van die zo broodnodige rust die we alléén bij Hèm vinden, bij Jezus.

Door alle drukte in ons leven, kunnen we aardig meegesleept worden in de wereld van alledag.

Maar we moeten niet teveel naar onze zwiepende boomtoppen kijken, maar steeds weer terug gaan, naar onze wortels, die diep verankerd in de Here Jezus zitten. Dáár komt al het goede vandaan.

Hoe verder we van God af leven, en onze eigen gang gaan, hoe meer ons geestelijk leven vervaagt. En hoe onrustiger we worden. 

Als christen hebben we zelf in de hand, hoe dicht we bij de Heer leven, dat wil zeggen: we kunnen niet altijd voorkomen dat we worden verleid om af te dwalen, maar we hebben wèl zelf de keuze om úít de verleiding, úít de afdwaling...terug naar de Heer te gaan!

Wetende dat een gezonde boom, die diep geworteld zit, door alle narigheid en tegenslagen heen groeit, want hij krijgt zijn voeding vanuit de rijke grond. 

Hij zuigt het water door zijn wortels uit de grond, het broodnodige water. Hij krijgt een vol bladerdek, waar vogels schuilen en nestelen. Hij draagt veel vrucht, wat dan weer tot voeding van anderen mag zijn.

Het water van de boom is voor een christen het levende water, het Woord van God, ofwel de bijbel. Als we de bijbel lezen, worden we geestelijk gevoed, en daardoor groeien we in geestelijke zin. 

Lezen we echter niet, en vinden we alleen de zondagdienst wel voldoende, lopen we groot risico langzaam te verdorren, net als een boom die te weinig water krijgt.

Een mens die Jezus in zijn hart heeft, weet door alles heen, hoe moeilijk het soms ook is, dat God hem nooit in de steek zal laten, ook al voelt dat soms wel zo.

Een christen komt altijd sterker uit de strijd als hij de soms zeer pijnlijke levenslessen van de Here God heeft moeten leren.

Omdat hij weet: de Here God is vóór mij, wie zal dan tégen mij zijn?

Wij zijn méér dan overwinnaars, door de liefde van God, die Zijn eigen Zoon Jezus naar de wereld zond, om de fouten van de mensen op Zich te nemen, de schuld te dragen.

Als we dat met hart en ziel erkennen, mogen we voor eeuwig in Zijn licht staan en zo

volledig tot volle bloei komen...

Wees gezegend,

Sebo

 Serenade aan de Taal

Een onvermoeide strijd
is het dansen van de letters
er komt geen einde aan
is er ooit een begin in geweest

Letters die als dwazen kronkelen
in vreemde vormeloze vormen
klanken van wat zal gaan ontstaan
weergalmen in mijn geheugen

denkend, spelend met de letters
geef ik mij over aan de taal
De letters vormen langzaam woorden
woorden verenigen zich tot zinnen

zwevend, twijfelend
golven zinnen over het smetteloos wit
Vechtend de strijd der letteren
geniet ik van elke gewonnen slag

Stilaan wordt het serene wit
gebroken door geschreven zwart
vormend uit letters en woorden
een klein gedichtje naar mijn hart.

 Spreuk van de dag:

.

I'm not a complete idiot, 

some parts are missing.

 HUILEN IN JE GEBED

Behalve extreem blozen, is huilen de enige emotionele uiting die voor vrij lange tijd sporen achterlaat: onze ogen worden nat, tranen rollen van onze wangen, onze blik wordt wat troebel. En dat is een handicap. 

Vaak (meestal) schamen we ons er ook voor. Waarom huilen we dan? Ik geloof niet het als een toevallig evolutionair bijproduct is ontstaan. Nee, ik geloof juist dat huilen een heel belangrijk doel heeft. Huilen is kostbaar, het maakt ons kwetsbaar en het is moeilijk te simuleren en daarom een heel eerlijk signaal aan onze omgeving. Een signaal dat we een ander dichtbij ons willen om ons te troosten wanneer we heel verdrietig zijn en om onze ervaring te delen wanneer we juist heel blij zijn.

Als we een stevige arm om ons heen voelen, stoppen we vaak met huilen. De nabijheid van de ander maakt ons rustig. Misschien is dat fysieke contact precies wat we dan juist willen en nodig hebben. Of we zijn zó vol van emotie, dat die arm juist de 'tricker' is, om ons hart uit te storten.

Óverstromend van verdriet of blijdschap, houden we ons in, maar eigenlijk staan we op ontploffen. En dan is dat fysieke contact juist het signaal om ons helemaal te laten gaan en plotseling kunnen we het dan ook niet meer houden. "In tranen uitbarsten", noemen we het.

Als we dicht bij God komen en Hij begint zelfs maar een gedeelte van Zijn hart met ons te delen, worden we er helemaal door overweldigd! Misschien gaan we wel lekker huilen als we ontdekken hoe liefdevol Gods Hart is en toch zo gebroken. Als God Zijn hart aan ons openbaart, zelfs maar voor een fractie, worden onze eigen harten verwond. Dat lijkt erg, maar vergis je niet: juist in die 'verwonding' zien we de grootheid van God en van Zijn Liefde voor ons en daardoor voelen we soms als vanzelf onze tranen opkomen.

God zegt, dat als we in Zijn onmiddellijke nabijheid komen, we misschien een gebroken en berouwvol hart krijgen, maar we zullen ook een hart krijgen dat zó dicht bij God is, dat het voelt alsof we in Hem wegsmelten. Zóveel liefde en intense bewogenheid is voor ons domweg té overweldigend om níét in tranen uit te barsten! En met een gebroken en berouwvol hart, een hart naar Gods wil, zien we pas wat het ècht betekent om God te kennen. 

Díé intense ervaring mocht ik hebben, en ik mag hem delen met jou! Kom maar bij Hem en stort je hart maar uit! Luister naar wat Hij je vertelt; dan kun je Zijn Liefde vóélen, zíén èn horen...

Wees gezegend,

Sebo

Leven in overvloed

Het kan altijd meer, beter en groter. Heb je eenmaal je appartement verruild voor een eengezinswoning, begint het dromen over een villa. En heb je promotie gemaakt, dan lonkt de volgende stap op de carrièreladder alweer. Kortom: we denken veel te vaak in "tekort". Er kan altijd nog meer bij...

Het meer van meer is nooit vol. Zó zonde! Leven in overvloed maakt je leven namelijk leuker, een stùk leuker. Om in overvloed te kunnen leven heb je ècht niet meer geld, status of spullen nodig. 

Wat is overvloed dan wel? Vooral geestelijke gezondheid, innerlijke vrede.. met jezelf, jouw situatie, je omgeving, met je bezit.

Wat is 'overvloed' nou eigenlijk? Volgens het woordenboek betekent overvloed "meer dan nodig". Maar voor mij persoonlijk betekent overvloed: vertrouwen dat er genoeg is van alle dingen die ik nodig heb: genoeg tijd, genoeg geld, genoeg liefde, genoeg energie, genoeg gezondheid.

Allemaal zaken die in God's woord ook wel 'zegeningen' genoemd worden. Het gaat dus niet om wat je allemaal níét hebt, maar om hoe je denkt over wat je wèl hebt. Ben je daar dankbaar voor en vind je het genoeg? 

Of ben je voortdurend bang dat het allemaal te weinig is, te kort schiet? Het probleem is dat onze hersenen en onze omgeving vaak -leven in overvloed- dwarsbomen. 

De wereld denkt standaard in 'tekort' en de duvel is er als de kippen bij om jou dat maar vaak genoeg in te prenten! 

"Wat nou als er niet genoeg klanten zijn voor mijn bedrijf?"

"Ik heb weinig vrienden. Ik kan nooit bij iemand terecht."

"Mijn huis is te krap. Ik kan pas fijn leven als ik meer woonruimte heb."

"Ik heb niet genoeg tijd.."

"Mijn auto is te klein voor mijn ego."

Je gaat op zoek naar spullen, titels, bezittingen en andere dingen die jou 'overvloed' geven. En dat, terwijl overvloed er nu al is, ook zonder al die poespas.

Jezus zei dat we leven in overvloed zouden hebben, als we Hem volgen.

In Johannes 10:10b zei Jezus: "Ik ben gekomen om leven te geven en overvloed." Jezus komt niet met zelfzuchtige motieven. Hij komt om te geven, niet om te krijgen. 

Hij komt zodat mensen een leven met Hèm kunnen hebben dat zinvol is, doelgericht, vreugdevol en...eeuwig. We ontvangen dit overvloedige leven op het moment dat we Hem, Jezus, als onze Redder aannemen.

En pas dan hebben we echt Leven in Overvloed...

Wees gezegend, in overvloed.

 Troost in liefde

De wereld draait maar rond,
de beelden op tv
maken het soms te bont,
het valt allemaal niet mee.
 
Uitgemergelde gezichten,
een lichaam in de goot,
je aandacht daarop richten
op honger die eindigt in de dood.
 
De wereld gaat snel achteruit,
de liefde zo bekoeld,
je kijkt door een beslagen ruit
en vraag je af wat men bedoelt.
 
 Het is dat ik wel beter weet,
en kracht vraag aan mijn Vader,
die ziet al het verdriet en leed
ik weet Hij komt ons nader.
 
Zo kunnen wij toch troost verkrijgen
uit Zijn bijbel  ja, uit Zijn woord
door liefde aan elkaar te rijgen,
in een wereld die is verstoord.

 ''Let's make Amerika groot again!"

Jaajaa.....

De ene deepstate marionetteclown is bijna weg en dan denken we..nee..zijn we er rotsvast van overtuigd, dat alles nu, met deze nieuwe pop, gauw beter wordt...

Máárr..vergeet de wereld niet iets???

Niet het marionetje regeert, en nee.. ook het baasje, deepstate, regeert niet en nee... óók hùn baasje, Soros, Gates, WEF, WHO, en al hun vriendjes regeren niet! Het is er maar één en díé laveert de planeet als een ware kunst-zeiler tussen alle kleine 'meevallertjes' door háárfijn en stipt volgens plan....rècht op zijn doel af, namelijk ...de ondergang.

Hij wìl dat..

Hij kàn dat..

Hij dóét dat..

En snel! Steeds sneller! Hij móét wel, hij heeft geen keus, wànt...zóveel tijd heeft hij niet meer!

Pardon? Wie hij is?

Ohh..niemand belangrijk..

Alleen maar de énige regeerder van deze héle wereld, ook wel de ''overste van de wereld'' genoemd.

Zeg maar, een beetje een loserstype.

Eentje met haast.

Veel haast! Haast om zoveel mogelijk mensen mee de diepte van de ondergang in te sleuren, vóórdat hij gestopt wordt...door iets Vréselijks..(voor hem dan, welteverstaan), namelijk

Die Ene..Die hem gewaarschuwd had....

Wanneer Hij komt, zal Hij hem z'n kop intrappen! 

En dat wéét het verliezende loserige overste-tje maar àl te goed!!

.

Vergeet dus maar de Ruttes, BBB-tjes, het pruilende Groene Linkse Klavertje. Vergeet àlle marionetjes maar en vergeet hun deepstate-baasjes en hùn NWO-baasjes maar...

Het ìs er maar één!

En welbeschouwd..hééft díé al verloren!!

MARANATHA! JEZUS KOMT!!

 Een nieuw begin

Dat klinkt wel mooi, een nieuw begin, maar een nieuw  begin van wat?

Nou, dat kan natuurlijk van vele dingen zijn, je hoort bijvoorbeeld heel veel over mensen die na een verbroken relatie een nieuw begin willen maken.

Mensen die binnen hun relatie een nieuwe start willen maken. 

Een nieuw begin is achter je laten, wat gebeurd is. Loslaten, en opnieuw doen.

Een nieuw begin, dingen anders gaan doen dan voorheen.

Op 1 januari starten heel veel mensen ieder jaar weer opnieuw met goede voornemens. 

En dat varieert van: dit jaar stop ik met roken, dit jaar ga ik 10 kilo afvallen, dit jaar ga ik meer tijd aan mijn gezin besteden of: 

dit jaar ga ik werk zoeken, of dit jaar ga ik veel meer aan liefdadigheid doen.

Zo zijn er honderden voornemens te noemen, die je zou kunnen uitspreken.

En jammer genoeg blijft het bij velen een voornemen, of haakt men na een paar uur, een paar dagen of een paar weken af.

Meestal begint je vol enthousiasme, en dan komt op een gegeven moment de stress. Je gaat weer roken of eten. 

Hetzelfde met het beginnen het gezin meer aandacht te geven. Het gaat even goed, tot bijvoorbeeld de werkgever de werkdruk opvoert tegen het einde van een bepaald project, of een deadline, en dan gaat de nieuwe start in rook op. En dan ben je weer terug bij af, om het een volgende keer nog eens te proberen.

Als je ergens een nieuwe start mee maakt, heb je in elk geval al een groot voordeel ten opzichte van de eerste keer. 

En dat is, dat je uit ervaring al weet, hoe je het nu niet moet doen. Die ervaring kun je nu gebruiken, om de dingen anders, beter aan te pakken. Misschien weet je bij de nieuwe start nog steeds niet hoe het wèl moet, maar je weet dan tenminste hoe het níét moet.

Hèt tijdstip bij uitstek om een nieuwe start te maken, is voor verreweg de meeste mensen op één januari van het nieuwe jaar. De rest van het jaar sukkelen we maar gewoon door, berustend in alweer het zoveelste mislukte voornemen, de zóveelste mislukte 'nieuwe start'.

Maar dankzij Jezus, God's Zoon, mogen we altijd opnieuw beginnen. 

Daarom mag íéder mens, waar dan ook, en wanneer dan ook, altijd en steeds weer God's aangezicht zoeken in gebed. Echt altijd! Dat is toch geweldig?

Iedere keer als we in de fout zijn gegaan door een zonde (een fout) te begaan, of zelfs maar aan een zonde te dènken, mogen we vergeving en hulp vragen. En hoe vaak flitst er niet even iets verkeerds door ons hoofd? Waarschijnlijk honderden keren per dag, vaak onbewust.

Maar hóé vaak, hóé hard of hóé diep we ook vallen, God's Genade gaat altijd verder, dan onze zonde. Althans, als de zonde oprecht in gebed beleden wordt, dat is wel belangrijk!

Met de Here God bij ons, wie kan dan tegen ons zijn?! Bovendien kunnen we er voor kiezen niet aan een zonde toe te geven, of daar in ieder geval tegen te vechten. Zoals iemand eens schreef: elke verleiding biedt ons de mogelijkheid om er tegen te vechten.

En gáán we in de fout; een mens is nooit zo groot, als op zijn knieën. Daar wordt mee bedoeld, als je je zonden en zwakheden aan de Here Jezus bekend maakt, maakt Hij je sterker. God werkt het liefst door onze zwakheden heen, want als wij ons afhankelijk van Hem opstellen, komt Zijn Macht en Kracht het beste naar voren, pas dàn geven wij God de eer, die Hem toekomt.

Een nieuw begin maken, een tweede kans krijgen, wat een voorrecht is dat. Bij God mag je dat. Elke keer opnieuw. En elke keer heb je na een mislukking iets geleerd. Tenminste, als het goed is.

En als je nou niets hebt geleerd van je fouten, wat dan?

Bidden! Vragen om inzicht, vragen om kracht, vragen om vergeving, om wijsheid, vragen om de Heilige Geest. Paulus zei het al in zijn brief aan de gemeente van Efeze: Aanhoudend bidden, niet stoppen, niet opgeven, blijven bidden. (Efeze 6, de geestelijke wapenrusting)

Dan komt het goed, op Zijn tijd. Dan mag je weer een nieuw begin maken, een nieuwe start. De Here Jezus Zelf, zei: "Ik maak alle dingen nieuw." Mensenharten maakt Hij nieuw. Dus ook het jouwe! En daar hoef je niets anders voor te doen dan het simpelweg te accepteren, te aanvaarden.

Daarom noemen wij als christenen deze tijd waarin we nu nog leven "genadetijd"; Hij maakt het beter dan nieuw, beter dan voorheen...uit genade.

Als je de Here Jezus nog niet kent, maak dan vandáág die keuze voor Hem. Hij is geen 'vreemde'. Hij wil geen 'vreemde'voor jou zijn en jíj bent zéker geen vreemde voor Hem! God de Vader kent jou, beter dan jij jezelf kent en Hij wacht op jou!

Weet je niet goed 'hoe het moet'? Vraag hulp, in jou omgeving of hier, op internet. je kunt mij elk moment appen. 

(Overigens was deze laatste manier, via internet, was ook mijn manier. Lekker 'veilig'..niemand kende mij..en in de echte wereld wist niemand dat ik zocht naar antwoorden.)

Ik wens je:

Heel veel wijsheid en heel veel kracht

en God's rijke zegen voor de komende nacht!

Mijn cadeau voor jou..

Ik heb hier iets voor jou 

Maar 't is niet om te bewaren. 

Je kan het ook niet zien, 

alleen van binnen ervaren. 

Ik geef het je mee in dit bericht, 

het zal je vast bevallen. 

Het is heel mooi en voelt heel fijn, 

maar doet ook pijn in sommige gevallen. 

Dus, pas goed op 

met wat ik je ga geven. 

Het is een liefdeswens, 

in dit bericht geschreven. 

Mijn hartewens, die luidt: 

heel veel liefde in dit leven! 

En dat jij die liefde ook weer uit, 

zodat het niet bij jou blijft kleven. 

Mijn liefdeswens is om door te geven 

aan een ieder die jij ontmoet, 

Zodat de liefde overal gaat stromen 

als een warme, weldadige gloed. 

Laat deze warmte maar stromen, 

want niemand houdt het tegen. 

En geef het door met liefde, 

zoals jij het van mij hebt gekregen...

 

De vier V's van het evangelie:

verheug

volg

verwacht

verkondig

 Geloof je dat... 

...de mens van zichzelf goed is? 

...iedereen respect verdient? 

...je medemens belangrijk is? 

...we meer en beter voor elkaar moeten zorgen? 

...het mogelijk is om dat te veranderen? 

...jij hieraan bij kunt dragen? 

...jij in jouw eigen omgeving iets kunt doen? 

...je soms best wat vrolijker mag zijn? 

...je best wat meer vertrouwen mag hebben in de mensen? 

geloof het niet...

DOE HET ! 

Want...ook JÍJ bent in jouw omgeving belangrijk!

Laat zíén dat het ánders kan..!

Over gemeenteraad en...

Vroeger schreef ik veel. Heel veel..

En daar ik sinds kort weer een klaptopding heb, ga ik me daar maar weer eens aan wagen, op m'n oude weblog, dat nog steeds actief is. Zomaar, omdat schrijven een heerlijke bezigheid is, èn om vriend en vijand te vermaken.

.

Het nu volgende schreef ik zo'n kleine veertien jaar geleden, toen ik nog lid was van een andere gemeente. 

Lach je even mee...?

.

.

Over gemeentevergadering en...

.

Net heerlijk gegeten. Daarna mezelf even klaargemaakt en, hùp..op weg naar de kerk voor de gemeentevergadering. Ik was een beetje aan de vroege kant, maar ik dacht dat ik misschien nog wat zou kunnen helpen bij het klaarzetten van dingen, even een praatje maken met deze of gene of wat dies meer zij. 

Halverwege, ergens op de Patmos-singel, ontwaardde ik plotseling een onaangenaam hoge druk. Oeps...hoge nood...! "Even doorfietsen, jong!" Inmiddels was het begonnen te regenen, een reden temeer om effe 'wat gas op de pedalen te leggen'. Bij de kerk aangekomen snel de fiets op slot gezet en ràp naar binnen. 

Uhh...dat was tenminste de bedoeling... 

Deur nog op slot, nog niemand aanwezig... Oefff!! Volhouwe..ik wacht wel effe...er zal zoo wel iemand komen om de deur open te doen...hopelijk snel! "Kreun, steun.." Inmiddels samengeknepen billen van de nood, kleddernat en...nog steeds niemand te bekennen.. Om twee minuten voor zeven was ik er, maar ondertussen was het vijf voor half acht en de vergadering moest om half acht beginnen. Wat was iedereen toch laat! Dat is toch asiocaal! Je komt toch niet op het allerlaatst binnen? En wat, als het niet doorgaat? Dan is het hélemáál asociaal dat ze dat niet even door-mailen!!! 

En zo voelde ik me in mijn opperste nood steeds bozer worden. Temeer, omdat die nood maar niet verdwijnen wou.. En maar bidden: "Oh Heer, geef me de kracht om het op te houden...!!" Terwijl ik van het ene been op het andere danste, af en toe schuilend onder die twee centimeter "afdak" bij de voordeur, keek ik al stiekem rond naar een donker plekkie..voor het geval dàt..... Uiteindelijk fietste ik in 'totale wanhoop' en boos over de uitbebleven redding in de vorm van een sleuteldrager, zo hard als ik maar kon naar huis en eindelijk ....pffff...ècht...kantjeboord (!!) redding vond op het kleinste kamertje. 

Eenmaal terug in de huiskamer, kleddernat maar hééérlijk opgelucht, vroeg de wederhelft: "...Maar schat, die gemeentevergadering...dat is toch pas volgende week...?"