Een ontbijtje en andere zaken
07:00 uur... Langzaam wakkerwordend bemerk ik het geluid van dikke regendruppels op het schuine dak van ons slaapkamertje. Heel voorzichtig raak ik even lichtjes de arm aan van mijn lief, die daarop op haar rug draait. “Yès!”, denk ik en kruip snel lekker dicht tegen haar aan, vóór ze zich misschien weer wegdraait...
“Nog heel eventjes..”, denk ik bij mezelf, “..dan ga ik eruit om een lekker ontbijtje te maken..”
Dat ‘heel eventjes’ werd echter toch nog een uurtje of zo maar ja, laten we eerlijk zijn: fris en monter en fier als een atleet uit bed springen als je nèt lekker tegen je lief aan ligt? ‘Túúrlijk! Dàt gelooft je toch zeker zèlf niet?!!
Eenmaal tegen 08:00 uur beneden gekomen was mijn eerste gedachte: “koffie!” en genietend van een reuze beker met dat zwarte spul ben ik maar eens bezig gegaan met een heerlijk ontbijtje voor op bed. Vers geperste sinaasappelsap, twee halfzacht gekookte eieren (dubbeldooiers), geroosterde boterhammen incl. drie/vier soorten beleg, roomboter en natuurlijk koffie(!). Zo voorzichtig mogelijk balanceerde ik de hele boel de smalle, stijle wenteltrap op naar boven, waar een genoeglijk ‘snurkje’ aangaf dat er langzaam iemand wakker begon te worden. Vervolgens de rugleuningen omhoog, bedtafeltje uitklappen en dienblad weer oppakken. Gelukkig ging alles goed en werd het niet letterlijk een ‘ontbijt-op-bed’.... En zoals dat bij ons gebruikelijk is, moet er na elke maaltijd eerst even een poosje ‘uitgebuikt’ worden....ahúm.
Zodoende waren we rijkelijk laat beneden, wat uiteraard de schuld is van mijn vrouw..vind ik.
Maar goed, eenmaal achter de toetsen, bedenk ik hóé gezegend wij eigenlijk zijn! Na 46 jaar en 44 jaar alleen te zijn geweest een partner vinden zonder echt gezocht te hebben en dan óók nog één, die in heel veel zaken op dezelfde lijn zit.
Ikzelf voel dit wel eens aan, alsof ik pas tóén door de Heer geschikt bevonden werd om haar partner te mogen zijn. Zeg maar: dat de Here God ons voor elkaar bedoeld had, vèr voor we zelf überhaupt aan een partner dachten, maar dat Grétha ‘in de wacht gezet’ werd, ‘bewaard’ werd totdat ik goed genoeg was in de ogen van de Heer.
Goed genoeg..Dat wil zeggen: Hij wilde Zijn Greetje niet laten trouwen met een jongen die nog zo vol haat en woede zat. Nee, die jongen moest eerst diezelfde rust gevonden hebben, die zo belangrijk is voor àl Zijn kinderen. En zie daar: drie-en-half jaar mogen we elkaar al liefhebben. Dat lijkt opzich niet echt veel, maar als je daar de tijd tegenover zet die we beiden alleen zijn geweest, is deze korte periode in zichzelf al een hele prestatie!! Zeker, als je begrijpt wat er in die korte tijd allemaal gebeurd is: ziektewet, baan kwijt, hartoperatie, bijna doodgegaan, zware huidproblemen, chronische slijmbeurs-ontsteking gevolgd door dubbele operatie, nog steeds erg slechte schouder, enz. enz. enz.....
Geloof me lieve lezers, we zijn trots dat we alle dingen aankonden/kunnen, maar we zijn niet zo arrogant, te denken dat we het wel alleen kunnen, zonder de Heer!!!
