Eenzaamheid en naastenliefde
Eenzaamheid is gewoon, vriendschap is een uitzondering. Het lijkt of er, naarmate er meer en meer mensen op de wereld komen, er ook meer en meer mensen leven in eenzaamheid.
Alleen, onzichtbaar geworden in de anonimiteit van de grote massa. Je kunt temidden van een grote menigte staan en toch zal niemand je zien, jou opmerken.
Zo kunnen we een flinke stapel collega's hebben en kennissen waar we misschien wel op een dagelijkse basis mee omgaan, maar...niemand die jou ècht kent.
Zóveel mensen kennen dat gevoel van eenzaamheid helaas maar àl te goed. Je wilt contact maken met iemand , maar je kunt het niet. Het lijkt of je de mogelijkheid verloren bent om werkelijk contact te krijgen. Het lijkt, of niemand "op jou zit te wachten"...
Ook in de kerk is eenzaamheid.
Ik ben aan één kant een beetje doof, dus hoor ik niet al te best meer.
In onze kerk is er een wekelijkse koffie-ochtend. "Open Kerk", heet het officieel en een ieder die wil, is dan welkom om een bakkie koffie te komen drinken en een praatje te maken.
Als ik er af en toe bij ben, versta ik weinig. Ik hoor meer geroezemoes, tenzij iemand rechtstreeks tegen mij praat op zeer korte afstand.
Dat geeft me echter àlle gelegenheid om rond te kijken.
En af en toe heb ik het gevoel dat iemand eigenlijk best eenzaam is. En soms líjkt er dan ook sprake te zijn van enige teleurstelling. Teleurstelling, niet alleen dat die persoon geen echte vrienden heeft in de kerk, maar ook teleurgesteld vanwege een gevoel dat er tòch niemand in hem/haar geïnteresseerd is.
Zo van: "Die-en-die broeder/zuster zie ik eigenlijk nooit met iemand praten. Hij/zij is er altijd, maar heeft nooit een gesprekje met iemand.."
Ja, er zijn van die dagen dat ik wel eens het gevoel heb dat we als broeders en zusters een soort 'dubbelleven' leiden: er is het 'gemeenteleven', waarin we onszelf als christen laten zien..èn er is ons privéleven. En dàt gaat je niets aan, 'hoor' je niet naar te vragen en mag je je niet 'mee bemoeien'. Nou ja..vooruit, tot op zekere hoogte staan we dat toe, máárr..kom niet té dicht bij! Het moet niet al te persoonlijk worden!
Bijna, alsof beiden, ons christen zijn in de wereld, en ons christen zijn in de kerk volstrekt los van elkaar staan...
Maar ìs dat ook zo?!
Hebben wij als broeders en zusters niet júíst ook een héle belangrijke verantwoordelijkheid naar elkaar toe?
Paulus zegt in Efeziërs 6:18 (HSV):
"...18 terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen."
" Alle heiligen"...dat zijn WÍJ, wíj, alle kinderen van de Here Jezus!
Hier staat dus onweerlegbaar, dat we als christenen een duidelijke zorgtaak naar elkaar hebben!
En dat betekent dat we niet hoeven wachten tot 'iemand anders het al doet', maar dat we mogen stáán in die volmaakte liefde en zònder enige schaamte of schroom vrijmoedig op die ene zuster of broeder mogen afstappen om een praatje mee te maken, een bezoek-afspraakje te maken of samen te bidden of domweg een lekkere wandeling mee te maken als diegene dat leuk zou vinden.
Zorgen vóór elkaar is oneindig veel beter dan zorgen òm elkaar, en weet je: het is zóveel gemakkelijker dan we denken èn het zegent diegene..èn jezelf!
opdracht:
zoek de zegen....
Sebo
