HUILEN IN JE GEBED
Behalve extreem blozen, is huilen de enige emotionele uiting die voor vrij lange tijd sporen achterlaat: onze ogen worden nat, tranen rollen van onze wangen, onze blik wordt wat troebel. En dat is een handicap.
Vaak (meestal) schamen we ons er ook voor. Waarom huilen we dan? Ik geloof niet het als een toevallig evolutionair bijproduct is ontstaan. Nee, ik geloof juist dat huilen een heel belangrijk doel heeft. Huilen is kostbaar, het maakt ons kwetsbaar en het is moeilijk te simuleren en daarom een heel eerlijk signaal aan onze omgeving. Een signaal dat we een ander dichtbij ons willen om ons te troosten wanneer we heel verdrietig zijn en om onze ervaring te delen wanneer we juist heel blij zijn.
Als we een stevige arm om ons heen voelen, stoppen we vaak met huilen. De nabijheid van de ander maakt ons rustig. Misschien is dat fysieke contact precies wat we dan juist willen en nodig hebben. Of we zijn zó vol van emotie, dat die arm juist de 'tricker' is, om ons hart uit te storten.
Óverstromend van verdriet of blijdschap, houden we ons in, maar eigenlijk staan we op ontploffen. En dan is dat fysieke contact juist het signaal om ons helemaal te laten gaan en plotseling kunnen we het dan ook niet meer houden. "In tranen uitbarsten", noemen we het.
Als we dicht bij God komen en Hij begint zelfs maar een gedeelte van Zijn hart met ons te delen, worden we er helemaal door overweldigd! Misschien gaan we wel lekker huilen als we ontdekken hoe liefdevol Gods Hart is en toch zo gebroken. Als God Zijn hart aan ons openbaart, zelfs maar voor een fractie, worden onze eigen harten verwond. Dat lijkt erg, maar vergis je niet: juist in die 'verwonding' zien we de grootheid van God en van Zijn Liefde voor ons en daardoor voelen we soms als vanzelf onze tranen opkomen.
God zegt, dat als we in Zijn onmiddellijke nabijheid komen, we misschien een gebroken en berouwvol hart krijgen, maar we zullen ook een hart krijgen dat zó dicht bij God is, dat het voelt alsof we in Hem wegsmelten. Zóveel liefde en intense bewogenheid is voor ons domweg té overweldigend om níét in tranen uit te barsten! En met een gebroken en berouwvol hart, een hart naar Gods wil, zien we pas wat het ècht betekent om God te kennen.
Díé intense ervaring mocht ik hebben, en ik mag hem delen met jou! Kom maar bij Hem en stort je hart maar uit! Luister naar wat Hij je vertelt; dan kun je Zijn Liefde vóélen, zíén èn horen...
Wees gezegend,
Sebo
