Lach

Heb je al eens gelachen vandaag?

Zoniet, vertel me eens waarom?

Of lijkt het lachen zonder echte reden,

je soms wat vreemd en eigenlijk dom?

Ga op de wc eens voor de spiegel staan

en teken op die spiegel

een grote, brede, vette grijns

en bemerk je eigen gegiechel.

Voel je al hoe goed dat voelt?

lachend kom je uit de wc.,

en wetend waar deze dwerg op doelt,

Neem je in je lach een ander mee!

Ik zat bij een vriend van mij te praten met iemand over het geloof, zoals ik dat ken.
“Hoe ken je dat nou doen, mán? Dat is toch helemaal niets voor jou?! Jij kan jezelf toch beter dan deze onzin te geloven? Dat is toch een vèt zwaktebod, hoor?!! 
Ik vertelde hem dat ik juist vond dat het niet zozeer een zwaktebod was, als wel een teken van moed. Moed om allereerst voor mijzelf, maar ook naar anderen toe en vooral ook naar de Here God te erkennen dat ik het niet alleen kon. Dat gebeurde in mijn geval niet uit wanhoop of een plotseling opkomende hulpbehoevendheid. Integendeel: ik was best gelukkig op dat moment, zo vertelde ik hem.

We spraken zo nog een poosje en ik vond zijn taalgebruik best vermakelijk; waar kèn moet staan, zette hij kan of kon. Zo van: “Hey man! Ik kan jou nog wel van toen-en-toen. Maar toen kon ik B... nog niet.”
Later, naar huis wandelend, dacht ik hier over na en kwam, in mezelf glimlachend, tot de volgende slotsom:


Tussen Kennen en Kunnen

In Amsterdam hoor je vaak de verwarring tussen deze twee woorden.
Men zegt daar wel: “Ik kan jou wel, maar hem kon ik niet.”  En als men iets niet kan, zegt men vaak: “Dat ken ik niet..”

Een vreemde taalverbastering...
Toch zijn het wel degelijk twee hele belangrijke woorden die in een hele specifieke volgorde bij elkaar horen.
Iets niet kunnen betekent niet dat je het ook niet kent, maarr...als je iets niet kent, kún je het zéker ook niet!

Hoe zou ik Jezus kunnen volgen, als ik Hem niet ken?
Hoe zou ik Zijn weg kunnen gaan, als ik Hem niet ken? Dan kan ik toch ook nooit weten wát Zijn weg is.
“..De weg van de vrede kennen ze niet,” (Rom. 3:17)

Natuurlijk zou ik erop kunnen gokken en het zekere voor het onzekere nemen...
Wie weet: baat het niet dan schaadt het niet...
En dus: “.... een altaar met het opschrift: “Aan de onbekende god”. (Hand 17:23 Paulus in Athene)
Je weet maar nooit waar het goed voor is, toch....?!

“Maar hoe kunnen ze Hem aanroepen als ze niet in Hem geloven? En hoe kunnen ze in Hem geloven als ze niet over Hem hebben gehoord? En hoe kunnen ze over Hem horen als Hij niet verkondigd wordt?” (Rom.10:14)
En als ik nou intussen vaag iets gehoord heb over Jezus en dat staat me wel aan?
Ik moet Hem dan wel eerst verder leren kènnen. Dat betekent dat ik kennis met Hem moet maken.
Paulus zorgt in Athene voor zo’n kennismaking. Hij introduceert de Here Jezus bij hen, die Hem niet kennen.
“Wat u vereert zonder het te kennen, dat kom ik u verkondigen.” (Hand. 17:23, Paulus in Athene)

Vervolgens leer ik Jezus kennen.
Wat betekent dat? Ik leer te begrijpen, waar Jezus voor staat, wat Hij gedaan heeft en waarom. En wat ik hoor staat me wel aan. De rust die van Hem uitgaat is voelbaar! Ook al is Hij niet meer lijfelijk onder ons, tóch voel ik wat Hij in de mensen doet, die Hem aanhangen. Ik wil dat ook wel, ik wil die rust en die vrede waar ‘ze’ het over hebben ook wel eens voelen. Niet dat ik ongelukkig ben, maar dìt is toch wel héél anders...
En dan komt het moment van bekering. Het moment, dat ik besluit om ‘de leiding uit handen te geven’, omdat ik besef dat ik het niet alleen. 
Voortaan wil ik me laten leiden door wat Jezus zegt. Alleen....hoe doe ik dat? Ik weet immers eigenlijk nog niets. Nazorg, of liever gezegd onderwijs is wat ik nodig heb. Kennis opdoen over de wil van de Here God. Het leren kennen en begrijpen van de Weg, de Waarheid en het Leven, dát is nu van levensbelang geworden.
En ook daarvoor wordt zorg gedragen: 
“Houd hun dit voor, zodat ze een onberispelijk leven kunnen leiden.” (1 Tim 5:7 )

En zie daar: Het leren ‘kènnen’ van Jezus is voor mij begonnen!
Bijna automatisch volgt dan natuurlijk het grote doen dat een vrij logisch gevolg is van het ‘kúnnen’...
Het valt mij op, dat bij het leren kènnen vooral sprake was van derden, van mensen die mij over Hem vertelden.
Bij het ‘kúnnen’ echter zo lijkt het, komt het veel meer op mijzelf aan!
“5 Span daarom al uw krachten in om uw geloof te verrijken met deugdzaamheid, uw deugdzaamheid met kennis, 6 uw kennis met zelfbeheersing, uw zelfbeheersing met volharding, uw volharding met vroomheid, 7 uw vroomheid met liefde voor uw broeders en zusters, en uw liefde voor uw broeders en zusters met liefde voor allen.”
(2 Petrus 1: 5-7)
En dus: nu ik Hem kèn, zou ik Hem moeten kúnnen volgen...

Maar.. dat gaat zeker niet altijd zonder slag of stoot! Niet voor niets luidt een gezegde: “..struikelend achter Jezus aan”
Ik ben nl. nou niet bepaald iemand die zomaar klakkeloos alles aanneemt, maar naar leidinggevenden binnen en/of buiten de kerk bijna zonder uitzondering luistert met een zeer kritisch oor.
Tsja..en dan is daar nog die bijbel, het woord van God. Oh Mèèn, wat leest dát moeilijk! En is alles wat daar instaat wel waar, is het allemaal precies zo gebeurd, als het er staat? Letter voor letter?
En ja hoor, ook dáár geeft de bijbel zèlf het antwoord:
“16 Elke schrifttekst is door God geïnspireerd en kan gebruikt worden om onderricht te geven, om dwalingen en fouten te weerleggen, en om op te voeden tot een deugdzaam leven. (2 Tim. 3:16 NBV) 
Daar staat dus gewoon letterlijk dat de Here God de bijbel, Zijn Woord, niet gediktéérd heeft, maar de mensen Zijn boodschap als het ware gewoon ingegeven heeft. Ze hebben de dingen in hun eigen bewoordingen opgeschreven naar eigen beste kunnen, in hun eigen tijdse handschriften, culturen en tradities e.d. Maar blijkbaar altijd met als Grote Inspiratiebron de Here God zèlf!

En op één of andere manier maakt, het Woord van God op deze manier kènnende, dat ik het in mijn persoonlijk leven kàn toepassen! Dat staat er ook: “...kán gebruikt worden..” Dat heeft dus met een vrije keus te maken. Ik hoef me niet in allerlei bochten te wringen naar derden toe, als het gaat om de extactheid van het Woord. In feite gaat het nl. alleen om de essentie van de boodschap en dus niet om het al dan niet kloppen van een detail....
Door zó naar het Tweesnijdend Zwaard (het zwaard van de Geest, God’s Woord) te kijken kàn ik de keus maken om de essentie van het Woord, de boodschap (!), als leidraad te volgen bij het streven naar een “..deugdzaam leven”.

Tsja..en zo is dan het gedachtencirceltje rond:
door Zijn Boodschap, Zijn Woord, Zijn Zwaard van de Geest, te kènnen, kàn ik Hem volgen. Dat is een vrije keuze! Één die ik ooit gemaakt heb. Éen waar ik nooit spijt van gehad heb of ooit van zal hebben! Integendeel: door deze keus te maken, is mijn persoonlijk leven, in zowel maatschappelijke als in geestelijke zin zó ontzettend veel gemakkelijker, completer en mooier geworden in zo ontzettend veel opzichten........

Wees gezegend in Zijn warme deken van Liefde,

Sebo Hilberts

Spreuk van de dag

Als wij ons licht laten stralen,

geven we anderen de gelegenheid hetzelfde te doen.