Vroeger schreef ik veel. Heel veel..
En daar ik sinds kort weer een klaptopding heb, ga ik me daar maar weer eens aan wagen, op m'n oude weblog, dat nog steeds actief is. Zomaar, omdat schrijven een heerlijke bezigheid is, èn om vriend en vijand te vermaken.
.
Het nu volgende schreef ik zo'n kleine veertien jaar geleden, toen ik nog lid was van een andere gemeente.
Lach je even mee...?
.
.
Over gemeentevergadering en...
.
Net heerlijk gegeten. Daarna mezelf even klaargemaakt en, hùp..op weg naar de kerk voor de gemeentevergadering. Ik was een beetje aan de vroege kant, maar ik dacht dat ik misschien nog wat zou kunnen helpen bij het klaarzetten van dingen, even een praatje maken met deze of gene of wat dies meer zij.
Halverwege, ergens op de Patmos-singel, ontwaardde ik plotseling een onaangenaam hoge druk. Oeps...hoge nood...! "Even doorfietsen, jong!" Inmiddels was het begonnen te regenen, een reden temeer om effe 'wat gas op de pedalen te leggen'. Bij de kerk aangekomen snel de fiets op slot gezet en ràp naar binnen.
Uhh...dat was tenminste de bedoeling...
Deur nog op slot, nog niemand aanwezig... Oefff!! Volhouwe..ik wacht wel effe...er zal zoo wel iemand komen om de deur open te doen...hopelijk snel! "Kreun, steun.." Inmiddels samengeknepen billen van de nood, kleddernat en...nog steeds niemand te bekennen.. Om twee minuten voor zeven was ik er, maar ondertussen was het vijf voor half acht en de vergadering moest om half acht beginnen. Wat was iedereen toch laat! Dat is toch asiocaal! Je komt toch niet op het allerlaatst binnen? En wat, als het niet doorgaat? Dan is het hélemáál asociaal dat ze dat niet even door-mailen!!!
En zo voelde ik me in mijn opperste nood steeds bozer worden. Temeer, omdat die nood maar niet verdwijnen wou.. En maar bidden: "Oh Heer, geef me de kracht om het op te houden...!!" Terwijl ik van het ene been op het andere danste, af en toe schuilend onder die twee centimeter "afdak" bij de voordeur, keek ik al stiekem rond naar een donker plekkie..voor het geval dàt..... Uiteindelijk fietste ik in 'totale wanhoop' en boos over de uitbebleven redding in de vorm van een sleuteldrager, zo hard als ik maar kon naar huis en eindelijk ....pffff...ècht...kantjeboord (!!) redding vond op het kleinste kamertje.
Eenmaal terug in de huiskamer, kleddernat maar hééérlijk opgelucht, vroeg de wederhelft: "...Maar schat, die gemeentevergadering...dat is toch pas volgende week...?"
