klik

Dat zal zo ongeveer het motto zijn van deze Amerikaanse Fastfood-keten.

Hoe ze zijn ontstaan?

Simpel:

Het (in mijn ogen) af en toe wat hypocriete amerika-volkje had bij 's lands rechters bedongen dat bestaande fastfood-ketens als mcDonalds, BurgerKing e.a. voortaan op de borden boven de balie de kilocallorieën moesten vermelden bij elk menu.

Oeps..!! Was dàt even (vet/fat) schrikken voor de FastFood-heren!!! En voor de notoire FastFood-(ex?)genieters uiteraard..

Maar Amerika zou Amerika niet zijn als er niet ergens één of andere opportunist daar een mega-vet gat in de toch al zo hongerige markt zag en z'n kans dus schoon zag om dat gat eens rijkelijk te gaan vullen. Met de zo intens fel begeerde callorietjes, wel te verstaan. En zie daar:

de...

klik

was geboren....

Hoe de dingen daar in hun werk gaan?

Wel, allereerst kan men stellen, dat de bediening alleraardigst is: een lieftallige, in een ondeugend en ietwat frivool verpleegsterspak(je) gestoken serveerstertje en een zeer meegaande, maar streng uitziende "dokter", beiden uiteraard voorzien van stetoscoop en bloeddrukmeter.

Ennuhh.. oh ja..het menu...

Ach, dat valt reuze mee: een niet al te magere "bypass-burger", "dubble-bypass-burger", "triple-bypass-burger" en jawel hoor: ook de zo geliefde "quadriple-bypass-burger" voor de XXXL-maag ontbreekt niet. Natuurlijk hoort bij elk menu de benodigde hoeveelheid cola en... bij het grootste menu wordt zelf een pakje LuckyStrike-sigaretten verstrekt!! Zeg nou zelf: is dàt service of niet?!

En heb je ietwat teveel gegeten? Geen enkel probleem want: men rijdt je met alle plezier in een rolstoel naar de parkeerplaats, alwaar een luxe, bij de firma behorende taxi je netjes naar huis rijdt, waar je heerlijk kunt "uitbuiken" van dit gevecht tegen de vermageringsfreaks, wetende dat je deze veldslag hebt gewonnen en dus meer callorietjes hebt vergaard in één enkele middag, dan de 'gemiddelde' burger in een heel jaar. Ja, het was vast een hevig gevecht en je gaf niet op..

..want het was een heerlijke strijd......

Ach ja...soms heeft Amerika wel wat....

Jezus bidt voor ons

Aansluitend op het vorige stukje "Bidden naar God's wil" deze toch wel geruststellende overdenking.

“Helaas worden niet alle gebeden verhoord.”
“Het geluk is, dat niet alle gebeden verhoord worden.”

Twee verschillende uitspraken, die ik ooit eens ergens gelezen heb.
Twee verschillende uitspraken, die aangeven hoe klein wij mensen eigenlijk zijn.
Want laten we eerlijk zijn: hoevaak bidden wij niet voor de kleinste of vreemdste dingen in de ‘heilige’ overtuiging dat die ons goed zullen doen? Hoe komen we aan die wijsheid en overtuiging precies te weten wat wèl en wat wat niet goed voor ons is? Wie zijn wij, dat we dat zomaar kunnen bepalen?
Zou het ook zo kunnen zijn dat er Iemand is, die dat veel béter weet? Iemand, die wèrkelijk weet, wat goed voor ons is en wat de wil van de Vader is voor ons leven?

Gistermiddag las ik een klein stukje uit een boekje over gebed.
Ik was slechts een beetje aan het bladeren in verschillende boekjes, zonder ook echt bewust op zoek te zijn naar iets. Op een bepaald moment viel mijn oog op een stukje over gebed. Het heette: het “probleem” van onverhoorde gebeden en hoe deze om te buigen in het “wonder” van onverhoorde gebeden.
Ik bladerde het zo een beetje door en las ergens middenin:
“..ik lag eens in het ziekenhuis toen een ouderling op bezoek kwam. Hij zei troostend tegen me: “Weet dat we voor je bidden, maar weet dat dat niet het allerbelangrijkste is. Nog véél belangrijker is, dat je weet dat Jezus voor je bidt!”

Ik bladerde nog even verder en pakte een ander boekje met de titel: “101 dingen, die Jezus voor je gedaan heeft.” 
Alweer zomaar ergens, nr. 13 ofzo: “Jezus is onze Pleitbezorger en bidt voor ons.”

Vervolgens kreeg ik een boek onder m’n neus van een Nijverdalse schrijfster die in 1982 op 58 jarige leeftijd overleed. Ze schreef over gemoedstoestanden en het gevaar ervan en vertelde dat in haar ogen gemoedstoestanden als boosheid, opstandigheid, verbittering in feite een soort afgoderij worden, zodra je je eraan overgeeft.
Aan het eind van het stukje schreef ze onderaan een kort gebed:
“Dank U wel, Heere Jezus, dat U voor mij bidt waar ikzelf de kracht en wijsheid niet had in mijn boosheid.”

Zomaar..
In drie/vier verschillende boekjes..
Zonder er bewust naar te zoeken en zomaar ergens middenin..

“Jezus bidt voor ons..”

Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik mij daar in mijn gebed lang niet altijd van bewust ben. Sterker nog, meestal ‘moet’ het afhangen van mijn eigen gebed. En mijn eigen inzicht in wat ‘goed’ of ‘slecht’ voor mij is op dat moment.

Wat een geruststelling, te weten dat er Iemand is, die wèrkelijk weet wat goed voor me is. Die weet, wat de wil van de Vader is voor mijn leven. 

Wat een heerlijk gevoel, te weten dat we het niet alleen hoeven te doen!

Spreuk van de dag

Wie een kaars voor een ander aansteekt, verlicht daarmee zijn eigen pad.