Spreuk van de dag:
Liefde is het enige dat meer wordt, naarmate men het met anderen deelt.
zondag 18 december 2016
Vernieuwing van denken is verrijking van geloof
Binnen de kortste keren werden de beide gezinnen, ieder in hun eigen kerk, gemeden als hadden ze lepra.
En het zal dan ook niet als een verrassing komen dat, zodra het de meneren dominee en pastoor ter ore kwam, dezen zich terstond, na een smeekbede om persoonlijke bescherming, vervoegden aan de huizen des onheils. Na de gezinnen eens goed 'onderhanden te hebben genomen' togen dan de eerwaarden kerkwaarts, tevreden en verheugd over het heilzame en stichtelijk werk dat ieder van hen op zijn manier had verricht, er van overtuigd zijnde dat zijn manier de enige en de juiste was...
Vervolgens werd in beide gezinnen de boosdoener/ster eens flink aangepakt en goed doordrongen van al het vreselijks dat hij/zij misdaan had en welke helse gevolgen dit zou hebben als degene daar mee door zou gaan. En dus werd het de boosdoener/ster van dat moment aan verboden om enig contact met de ander te hebben.
....
Na eeuwen concludeerde men dat het zo niet langer kon. In gezamenlijk overleg besloot men dat het misschien toch helemaal niet zo slecht was, daar men van beide zijden geloofde in Christus. En zo werd voortaan vanaf de kansels verkondigd, hetgeen door de schaapjes beider kerken grotendeels opgelucht en verheugd werd ontvangen en herkauwd. Niettemin bleven er in beide kerken ook velen vasthouden aan de oude leren, welke zeer moeilijk los te laten waren. Deels door koppige onvrede, deels door angst het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. Edoch, langzaam maar zeker werd ook deze groep steeds kleiner en kleiner.
....
Om het kind in de protestantse kerk te laten dopen moest de katholieke partner eerst protestants worden en andersom.
In dat laatste geval moest bijvoorbeeld de protestantse partner katholiek worden, hetgeen bereikt kon worden door 'heropvoeding' via catechesatie en het uit het hoofd leren der alledaagse rituelen, zoals daar zijn de Weesgegroetjes, de Rozenkrans bidden, het zich eigen maken der Roomse Liturgie, de biecht, enzovoorts.
En tot slot moest dan de protestantse partner zich laten dopen, teneinde zèlf het te dopen kind vast te mogen houden. Tsja...en als dan die partner dat láátste weigerde, kon het kindje wel gedoopt worden, maar iemand anders moest het dan vasthouden.
Inmiddels heeft men ook dáár ingezien dat het eigenlijk nonsens is en dus wordt inmiddels ook deze vernieuwing vreugdevol aan de schaapjes beider kerken verkondigd. En ook hier geldt weer: opnieuw bleven grote groepen vasthouden aan de oude leer, deels uit koppigheid, deels uit angst het oude los te laten en het nieuwe te omarmen. En jawel: ook nu weer werd deze laatste groep steeds kleiner en kleiner.
....
En zo komen God's kinderen steeds een heel klein stapje dichter bij de kern. Dichter bij waar het nu eigenlijk om draait: het leren accepteren dat er ook andere manieren zijn die óók goed zijn, dat er gebruiken zijn en mensen zijn die anders zijn of anders geloven, en die nèt zo goed van de Heer zijn. Eigenlijk het in Jezus' Naam leren liefhebben van datgene of diegene, dat/die anders is. En dus, simpelweg: liefde... Het is alleen ook híér weer een grote last:
Tientallen generaties lang geleerd hebben dat iets of iemand verkeerd is en dan nu opeens moeten geloven dat het/hij niet verkeerd is, voelt als verraad aan je eigen geloofsbeleving en vandaaruit...misschien zelfs wel als verraad aan de Here God Zèlf... Zij die dat laatste voelen zullen waarschijnlijk altijd 'tegen' blijven en vaak resoluut en radicaal tegen bepaalde vernieuwingen of verandering ageren of tegen -vernieuwing van denken-, hetgeen meestal liefdeloos en harteloos overkomt.
En in mijn beleving ligt daar een prachtige taak voor de herders van de gemeenten in Nederland, katholiek òf protestants, evangelisch of behoudend, expressief of ingetogen, voor elke gemeente geldt:
"...de boodschap van liefde die wordt opgediend op een bed van zachtmoedigheid, wordt het gemakkelijkst verteerd...."
Zelf ben ik tamelijk teleurgesteld in de christelijke kerk. But then again, wie is dat nou eigenlijk niet?
Mensen vallen tegen, maken stomme harteloze fouten, zeggen kwetsende dingen en zitten vol spin-en weef-foutjes (om maar eens een term uit dé textielstad van Nederland te noemen), waardoor ik regelmatig zou willen wegvluchten van die harteloze, liefdeloze massa van volgelingen van Christus Die Liefde is. Om dan lekker in m'n eentje op een onbewoond eiland met de Heer te leven. Maar zo werkt het helaas niet en als ik eerlijk ben en naar mezelf kijk, zoals Mozes deed, zie ik dat ik er zelf ook zo zwart als roet van zondigheid uitkom. We zijn allemaal falende mensen met bakkenvol aan kritiek over 'onze kerk' en ik vind dat we zo langzamerhand wel wat milder mogen zijn naar onze kerk toe, te beginnen bij mezelf, omdat het naast het werk van de Heer vooral ook veel geknutsel en gestuntel van mensen bevat en daar hoor ik zelf bij! Sterker nog: ik heb niet alleen in technische zin "twee linkerhanden", nee..ook geestelijk bak ik er verdraaid weinig van. Om maar eens in 'kooktermen' te blijven: mijn 'geestelijke baksels' zijn vaak genoeg niet te pruimen, aangebrand of half rauw. Niet te pruimen voor mijzelf, laat staan voor de ander! Maar dat wetende, kan ik daar wat aan doen: "geestelijk kookles" nemen bijvoorbeeld.
Hoe sta jij tegenover de kerk vergeven, waarin ze jou persoonlijk zo is tegengevallen en pijn heeft gedaan? Is het niet zo dat vergeving óók een tweerichtings-weg is?
Stel je je rijkdom en geluk eens voor, wanneer je iets of iemand in jouw kerk leert aanvaarden, "simpelweg" door vergeving te vragen voor je standpunt of woorden omdat je begrijpt dat die de kerk of die persoon hebben geschaad. Stel je eens voor...
Erkennen..en erkend wòrden. Leren om wat was achter je te laten en wat is te omarmen.
Wèg met die veroordeling van het nieuwe...het nieuwe dat jou/mij onzeker maakt, doet twijfelen aan ons geloof.
Wèg met veroordeling die klinkt en voelt als liefdeloosheid, die voortkomt uit angst en onwetendheid...hèt middel van die verrekte duivel om ons zo ver mogelijk van de gemeente van Christus te verwijderen en daarmee van Christus Zèlf.
In plaats daarvan: Welkom heten. Omhelzen. Liefhebben. Zonder oordelen of beschuldigen. Denken en zeggen: "De Heer houdt van jou en dus ik óók!"
En zo samen bouwen aan een prachtige gemeente van de Heer, kleurrijk en liefdevol....
zondag 11 september 2016
Schuld en Schaamte
(Romeinen 8:1:"Maar als je bij Jezus Christus hoort, word je niet meer veroordeeld...")
Bij schuld voelen we dat onze daad onwaardig is.
Bij schaamte voelen we onszèlf onwaardig.
Schuldgevoel is niet slecht. Het kan leiden tot spijt, excuses en verzoening.
Maar schaamte dwingt ons ons terug te trekken en ons te verbergen.
Schaamte versterkt het valse idee er niet bij te horen. Dat we het niet 'verdienen'. We voelen ons vaak niet slim genoeg, niet goed genoeg, niet attractief genoeg, niet vroom genoeg om te kunnen horen bij de kringen waar we bij wìllen horen.
We kunnen ons zelfs schamen voor dingen die ànderen ons hebben aangedaan! We voelen ons afgewezen en terecht: we hadden het vast verdiend, júíst omdat we het niet waard zijn en..oh ja...ook dáár schamen we ons voor... Maar: Je bent het waard om liefde te ontvangen en erbij te horen. Want niemand kent ons beter dan Jezus Christus en HIJ heeft ons lief; HIJ wijst ons niet af! We zijn het waard om bemind te worden en erbij te horen! De wet vd Geest die in Jezus Christus leven brengt, heeft ons bevrijd van de wet van de zonde en de dood.
Veel mensen voelen zich permanent veroordeeld.
Veel 'ouderwetse', vaak orthodoxe gemeenten prediken zelfs aanhoudend over de dodelijkheid van de zonde, waardoor ze de gelovigen opzadelen met een voortdurend, beklemmend gevoel van schaamte. Een constant gevoel van "Ik ben nooit goed genoeg. Ik zal het altijd weer verpesten. Ik zal nooit mezelf helemaal bloot kunnen geven, zolang ik niet de perfectie heb bereikt die zij van mij verlangen."
Dat en een nooit aflatend oordeel-gedrag maakt dat mensen gekwetst worden, vaak onherstelbaar waardoor men de gemeente de rug toekeert. Slechts zelden komt iemand jaren later heel voorzichtig weer eens een kijkje nemen.
Zelfs Jezus had met die liefdeloze, hardnekkige en Geestdodende regelzucht te maken. Het waren juist die religieuze 'voormannen' met hun talloze wetten en regels, die Jezus' grootste vijand waren.
Die mannen bekritiseerde Hij het meest en met hèn sprak Hij veruit het meest over de hel.
Hij stoorde er zich vreselijk aan dat de religieuze leiders van toen de mensen zware lasten oplegden en onbijbelse grenzen stelden. Zo van: "Als je dit en dat doet (of juist níét doet) en je daar en daar aan houdt, hoor je erbij. Zoniet..dan niet. Voor velen geldt dat ze dat al met de paplepel ingegoten hebben gekregen en wanneer ze dan op leeftijd zijn dragen ze nòg die diepe zware last met zich mee. Lasten en onbijbelse grenzen, die NIET van God zijn...maar van Zijn vijand.
Paulus zegt hierover: "Toen ik de wet begon te bestuderen, werd ik een slechter mens. Toen ik ging nadenken over al die wetten en regels zoals "Gij zult niet begeren" ging ik juist veel sterker begeren." En net als Paulus, geloven wij, dat goedheid voortkomt uit een intieme relatie met Jezus, uit leven ìn Jezus Christus, niet uit regeltjes. En dat maakt dat we goed doen, niet omdat het ons opgelegd is door wetten of regels...maar omdat we dat wìllen!
Ik geloof dan ook dat de Here God die schaamte van ons weg wil nemen.
Schaamte maakt dat we méér gaan zondigen, zeg maar: meer en vaker niet tot ons recht, ons doel komen. Door schaamte vervallen mensen in een soort terugtrekkings-gedrag.
Ik HÈB geen fout gemaakt; ik BÈN een fout, en daardoor zelf-verdovend gaan handelen door bijv. troost-eten, drinken, drugs, zg. onverschilligheid en gemaakte 'zelfverzekerdheid', kortweg: alles wat je kunt gebruiken als matteriaal om een muur om je heen te bouwen. Een muur, die jou van God en gemeente verwijdert. En juist dáárom is het kruis zó belangrijk! Zodat je kunt zeggen: "Het maakt niet uit wat ik heb gedaan; het maakt niet uit hoevaak ik de boel weer in het honderd laat lopen of volgens anderen zondig, mijn doel voorbij schiet. Het máákt allemaal niet uit, want...JEZUS HOUDT VAN MIJ! Ik hoor bij HEM!" Hij zegt: "Het maakt niet uit M'N kind, ga dóór want Ik geloof in jou!"
En dus...
Niet de regels en wetten zijn 'zaligmakend', maar juist de Liefde van God de Vader!
Die Liefde doet elke vorm van schuld en schaamte wegsmelten als sneeuw voor de zon.
Die Liefde plant vreugde, blijdschap en geluk in je hart en laat je opbloeien als een prachtige bloem...
A real relationship with Jesus overrules all rules.
zaterdag 13 augustus 2016
woensdag 1 juni 2016
1 juni 2016
"Zou je een bepaalde periode uit je leven over/anders willen doen als het kon?"
Deze vraag stelde de Evangelische Omroep haar lezers.
Van mezelf kan ik met een rein geweten volmondig zeggen: "Nee!"
Want...stèl dàt...dan zou ik een ander mens geweest zijn.. met andere ervaringen (want dáár gaat zo'n 'wens' tenslotte om, niet?) en dus ook andere mensen, andere emoties en van daaruit, misschien zelfs een ander karakter. En stel dat je er werkelijk voor zou kunnen kiezen. Beiden, de wens èn/of de mógelijkheid ertoe, leiden tot één vraag: Wat blijft er dan over van "Je bent bedoeld!", "God houdt van jou zoals je bent." Zelf ben ik pas 8 1/2 jaar christen en enkele perioden daarvoor waren bepaald geen vakantietripje, maar toch zou ik never-nooit-niet een periode over willen doen, want hoewel er veel is gebeurd, was de Heer steeds in controle. Lang voor ik het zelf wist of wilde of besefte, wist de Here God al dat ik Hem ooit ondanks mijn stukje 'bagage' bewùst en oprecht zou gaan zoeken. Dus: zou ik een periode over (en dus anders) willen doen? Nee, want hoewel m'n hart versteend was door haat, heeft Hij het stapje voor stapje zacht gemaakt. En dat hele 'weekwordings'-proces was een megageweldige ervaring, die ik voor geen goud had willen missen!
Natuurlijk, ik ben niet 46 jaar dood-ongelukkig geweest. Integendeel: juist in de laatste 12 à 15 jaar vóór mijn bekering was ik oprecht gelukkig. Ik genoot van het vrijgezelle leven met volle teugen (lees: flinke slokken). Ik had een geweldige baan, leuke collega's, een voor een vrijgezel zeer redelijk salaris en woonde al enkele jaren (nog steeds) in een alleraardigst klein huisje met een joekel van een tuin.
Een geestelijk gezonde jongen die leefde zoals elke notoire vrijgezel leeft: 'vrijheid, blijheid' en 'geniet van het leven, het duurt maar even.'
En het was precies in díé periode van rust en wat ook wel genoemd wordt 'peace of mind' dat ik besloot om eerlijk en oprecht, zonder voorbehoud, gericht naar de Here God te zoeken.
Nu, een aantal jaren later kijk ik met ontzettend veel plezier op die periode terug en ja, eerlijk is eerlijk: soms, heel soms ook wel met een beetje heimwee.
Het voelde een beetje alsof ik jaren op een wildwaterrivier had gevaren, slechts bezig met het hoofd boven water te houden en toen opeens, toevalligerwijs, in een zijtak belandde waar het water kalmpjes stroomde en ik op adem kon komen. Rustig dobberend op dat stroompje van geluk had ik alle tijd om te genieten van al het moois om me heen. Dat is, hoe ik die laatste periode van 12-15 jaar vóór mijn bekering ervaar.
Ik had niets te wensen, niets nodig wat ik niet had en dàt was (in mijn geval) dé periode/situatie bij uitstek om eens uit te vissen of God nou werkelijk bestond of niet. In alle rust, oprecht maar kritisch lezend, onderzoekend en nadenkend, zonder overigens de geneugten des levens uit het oog te verliezen.
Nee, ik zou geen periode over willen doen.
Elke periode van mijn leven, van baby naar peuter, van peuter naar kleuter en van puber naar adolescent was een bijna logische of onvermijdelijke opvolging van de periode ervoor. En stuk voor stuk hebben de verschillende perioden bijgedragen aan de karaktergroei van iemand die gaandeweg geleerd heeft om lief te hebben, vergeving te vragen en te geven, en steeds een ietsiepietsie geduldiger en zachtmoediger te zijn dan het jaar daarvoor.
En daarom kan ik rustig zeggen:
Het niets over willen/hoeven doen is óók een vorm van geluk...
God's zegen,
Sebo Hilberts
"Zou je een bepaalde periode uit je leven over/anders willen doen als het kon?"
Deze vraag stelde de Evangelische Omroep haar lezers.
Van mezelf kan ik met een rein geweten volmondig zeggen: "Nee!"
Want...stèl dàt...dan zou ik een ander mens geweest zijn.. met andere ervaringen (want dáár gaat zo'n 'wens' tenslotte om, niet?) en dus ook andere mensen, andere emoties en van daaruit, misschien zelfs een ander karakter. En stel dat je er werkelijk voor zou kunnen kiezen. Beiden, de wens èn/of de mógelijkheid ertoe, leiden tot één vraag: Wat blijft er dan over van "Je bent bedoeld!", "God houdt van jou zoals je bent." Zelf ben ik pas 8 1/2 jaar christen en enkele perioden daarvoor waren bepaald geen vakantietripje, maar toch zou ik never-nooit-niet een periode over willen doen, want hoewel er veel is gebeurd, was de Heer steeds in controle. Lang voor ik het zelf wist of wilde of besefte, wist de Here God al dat ik Hem ooit ondanks mijn stukje 'bagage' bewùst en oprecht zou gaan zoeken. Dus: zou ik een periode over (en dus anders) willen doen? Nee, want hoewel m'n hart versteend was door haat, heeft Hij het stapje voor stapje zacht gemaakt. En dat hele 'weekwordings'-proces was een megageweldige ervaring, die ik voor geen goud had willen missen!
Natuurlijk, ik ben niet 46 jaar dood-ongelukkig geweest. Integendeel: juist in de laatste 12 à 15 jaar vóór mijn bekering was ik oprecht gelukkig. Ik genoot van het vrijgezelle leven met volle teugen (lees: flinke slokken). Ik had een geweldige baan, leuke collega's, een voor een vrijgezel zeer redelijk salaris en woonde al enkele jaren (nog steeds) in een alleraardigst klein huisje met een joekel van een tuin.
Een geestelijk gezonde jongen die leefde zoals elke notoire vrijgezel leeft: 'vrijheid, blijheid' en 'geniet van het leven, het duurt maar even.'
En het was precies in díé periode van rust en wat ook wel genoemd wordt 'peace of mind' dat ik besloot om eerlijk en oprecht, zonder voorbehoud, gericht naar de Here God te zoeken.
Nu, een aantal jaren later kijk ik met ontzettend veel plezier op die periode terug en ja, eerlijk is eerlijk: soms, heel soms ook wel met een beetje heimwee.
Het voelde een beetje alsof ik jaren op een wildwaterrivier had gevaren, slechts bezig met het hoofd boven water te houden en toen opeens, toevalligerwijs, in een zijtak belandde waar het water kalmpjes stroomde en ik op adem kon komen. Rustig dobberend op dat stroompje van geluk had ik alle tijd om te genieten van al het moois om me heen. Dat is, hoe ik die laatste periode van 12-15 jaar vóór mijn bekering ervaar.
Ik had niets te wensen, niets nodig wat ik niet had en dàt was (in mijn geval) dé periode/situatie bij uitstek om eens uit te vissen of God nou werkelijk bestond of niet. In alle rust, oprecht maar kritisch lezend, onderzoekend en nadenkend, zonder overigens de geneugten des levens uit het oog te verliezen.
Nee, ik zou geen periode over willen doen.
Elke periode van mijn leven, van baby naar peuter, van peuter naar kleuter en van puber naar adolescent was een bijna logische of onvermijdelijke opvolging van de periode ervoor. En stuk voor stuk hebben de verschillende perioden bijgedragen aan de karaktergroei van iemand die gaandeweg geleerd heeft om lief te hebben, vergeving te vragen en te geven, en steeds een ietsiepietsie geduldiger en zachtmoediger te zijn dan het jaar daarvoor.
En daarom kan ik rustig zeggen:
Het niets over willen/hoeven doen is óók een vorm van geluk...
God's zegen,
Sebo Hilberts
donderdag 26 mei 2016
Weten wordt geloven, geloven wordt weten...
God is Geest en kan niet onderzocht of vastgelegd worden met de middelen of methoden van de wetenschap. Het bewijs leveren dat God niet bestaat kan natuurlijk niet. Het is zelfs uberhaubt onmogelijk te bewijzen dat iets of iemand niet bestaat. Toch kan het niet-bestaan wèl aannemelijk gemaakt worden als de onbetrouwbaarheid van de bron, de getuige, aangetoond kan worden. Dat wordt door advokaten in rechtzaken gedaan. Als bijvoorbeeld een getuige iets niet goed heeft kunnen waarnemen, of als een getuige op andere punten onwaarheid heeft gesproken, of als die getuige er zelf grote persoonlijke belangen bij heeft, dan zijn dat goeie redenen om de betrouwbaarheid van die getuige te betwijfelen. En daarmee dus ook de uitspraken van deze getuige.
De Bijbel is onze belangrijkste getuige. Stel nu dat iemand zou zeggen: 'Volgens de Bijbel bestaat God, maar ik heb goeie redenen om de betrouwbaarheid van de Bijbel in twijfel te trekken'. Het zou gigantisch nieuws zijn, dat wereldwijd in zou slaan als een bom! Maar je weet ook dat niemand dit ooit heeft kunnen waarmaken. Al eeuwenlang is geprobeerd te bewijzen dat de Bijbel onbetrouwbaar is en dat God dus niet bestaat. Maar niemand is er ooit in geslaagd, en veel van deze mensen zijn juist christen geworden door wat de bijbel, God’s Woord, hen te zeggen had.
Wees eerlijk en objectief bij het zoeken naar de waarheid en bepaal de realiteit van het christendom voor jezelf. God wil dat alle mensen gered worden en kennis van de waarheid krijgen. Maar Hij vraagt echt geen blind geloof, Hij wil juist dat je je verstand en inzicht gebruikt. Zoals de grote geleerde Pascal ooit zei: “Het is duidelijk dat de mens toegerust is om te denken. Daarin ligt al zijn waardigheid en zijn verdienste en zijn hele plicht is te denken zoals hij eigenlijk behoort. Dat wil zeggen dat begrip voor de werkelijkheid van God niet tot stand komt door wetenschappelijk denken van idee naar idee, met sluitende redeneringen, maar door middel van inzicht.”
Het ultieme inzicht is de vrucht van momenten van diepe ontroering, ontzag, lof, vrezen en beven en van totale verbazing, van besef van grootsheid, van gewaarwordingen die je ondergaat maar niet onder woorden kunt brengen, van ontdekkingen van het onbekende. Op het hoogtepunt van zulke momenten heb je de zekerheid dat God er is, voorbij alles wat zichtbaar en tastbaar is.
De Bijbel zegt: Eerbiedig ontzag voor God: dat is de basis van alle wijsheid en het kennen van God geeft meer inzicht. Als je inzicht probeert te krijgen en dat beschouwt als een heel groot goed, zul je merken wat eerbiedig ontzag voor God betekent. Dan zul je God werkelijk leren kennen. De God Die van jou heel persoonlijk houdt en Zich openbaart aan de mensen in de persoon van Jezus Christus. Met het christen-zijn wordt het verstand dus niet uitgeschakeld en is niet gebaseerd op blind geloof zoals wel gedacht wordt maar het is de van God ontvangen liefde die voorwaarde is tot inzicht in de waarheid. God Die Zijn liefde voor ons bewijst doordat Jezus Christus voor ons gestorven is. Zo heeft de hele wereld, door jezus Christus, weer toegang tot God de Vader. Wist je dat? Onderzoek het maar eens in Zijn Woord...
God is Geest en kan niet onderzocht of vastgelegd worden met de middelen of methoden van de wetenschap. Het bewijs leveren dat God niet bestaat kan natuurlijk niet. Het is zelfs uberhaubt onmogelijk te bewijzen dat iets of iemand niet bestaat. Toch kan het niet-bestaan wèl aannemelijk gemaakt worden als de onbetrouwbaarheid van de bron, de getuige, aangetoond kan worden. Dat wordt door advokaten in rechtzaken gedaan. Als bijvoorbeeld een getuige iets niet goed heeft kunnen waarnemen, of als een getuige op andere punten onwaarheid heeft gesproken, of als die getuige er zelf grote persoonlijke belangen bij heeft, dan zijn dat goeie redenen om de betrouwbaarheid van die getuige te betwijfelen. En daarmee dus ook de uitspraken van deze getuige.
De Bijbel is onze belangrijkste getuige. Stel nu dat iemand zou zeggen: 'Volgens de Bijbel bestaat God, maar ik heb goeie redenen om de betrouwbaarheid van de Bijbel in twijfel te trekken'. Het zou gigantisch nieuws zijn, dat wereldwijd in zou slaan als een bom! Maar je weet ook dat niemand dit ooit heeft kunnen waarmaken. Al eeuwenlang is geprobeerd te bewijzen dat de Bijbel onbetrouwbaar is en dat God dus niet bestaat. Maar niemand is er ooit in geslaagd, en veel van deze mensen zijn juist christen geworden door wat de bijbel, God’s Woord, hen te zeggen had.
Wees eerlijk en objectief bij het zoeken naar de waarheid en bepaal de realiteit van het christendom voor jezelf. God wil dat alle mensen gered worden en kennis van de waarheid krijgen. Maar Hij vraagt echt geen blind geloof, Hij wil juist dat je je verstand en inzicht gebruikt. Zoals de grote geleerde Pascal ooit zei: “Het is duidelijk dat de mens toegerust is om te denken. Daarin ligt al zijn waardigheid en zijn verdienste en zijn hele plicht is te denken zoals hij eigenlijk behoort. Dat wil zeggen dat begrip voor de werkelijkheid van God niet tot stand komt door wetenschappelijk denken van idee naar idee, met sluitende redeneringen, maar door middel van inzicht.”
Het ultieme inzicht is de vrucht van momenten van diepe ontroering, ontzag, lof, vrezen en beven en van totale verbazing, van besef van grootsheid, van gewaarwordingen die je ondergaat maar niet onder woorden kunt brengen, van ontdekkingen van het onbekende. Op het hoogtepunt van zulke momenten heb je de zekerheid dat God er is, voorbij alles wat zichtbaar en tastbaar is.
De Bijbel zegt: Eerbiedig ontzag voor God: dat is de basis van alle wijsheid en het kennen van God geeft meer inzicht. Als je inzicht probeert te krijgen en dat beschouwt als een heel groot goed, zul je merken wat eerbiedig ontzag voor God betekent. Dan zul je God werkelijk leren kennen. De God Die van jou heel persoonlijk houdt en Zich openbaart aan de mensen in de persoon van Jezus Christus. Met het christen-zijn wordt het verstand dus niet uitgeschakeld en is niet gebaseerd op blind geloof zoals wel gedacht wordt maar het is de van God ontvangen liefde die voorwaarde is tot inzicht in de waarheid. God Die Zijn liefde voor ons bewijst doordat Jezus Christus voor ons gestorven is. Zo heeft de hele wereld, door jezus Christus, weer toegang tot God de Vader. Wist je dat? Onderzoek het maar eens in Zijn Woord...
Je hebt zo van die dagen
Je hebt zo van die dagen die verglijden alsof de tijd niet bestaat.
Je hebt ook van die dagen dat er zoveel gebeurt dat het lijkt of er weken verstreken zijn.
Je hebt dagen die zich oneindig verlengen.
Je hebt dagen die voorbij zijn voor ze begonnen zijn.
Je hebt dagen dat de lucht van toekomst vervuld is.
Je hebt dagen dat de geur van het verleden onontkoombaar is.
Je hebt dagen die gelukkig voorbij zijn.
Je hebt dagen die jammer genoeg bestonden.
Je hebt dagen van hoop.
Je hebt dagen van vrees.
Je hebt dagen vervuld van alles wat een dag vervullen kan.
Je hebt dagen van leegte om alles wat weggevallen is.
Je hebt dagen die ledigheid bieden (des duivels oorkussen, zo wil het spreekwoord).
Je hebt dagen die vervulling schenken (de genade Gods, zo spreken zij die het horen kunnen).
Je hebt dagen van uiterlijke schijn.
Je hebt dagen van innerlijke beroering.
Je hebt dagen van invloed uitoefenen.
Je hebt dagen van uitvoeren van uitvloeisels.
Je hebt dagen van zonder moeite.
Je hebt dagen van geen stap te verzetten.
Je hebt dagen die geen woord kan beschrijven.
Je hebt dagen die geen woord spreken.
Je hebt dagen die hoge verwachtingen hebben.
Je hebt dagen die lage spanningsbogen kennen.
Je hebt dagen die betekenis hebben.
Je hebt dagen die onopgemerkt voorbij gaan.
En dan zijn er nog dagen.....
die ogen openen
die oren doen horen
die monden doen spreken
die moed geven
Je hebt zo van die dagen die verglijden alsof de tijd niet bestaat.
Je hebt ook van die dagen dat er zoveel gebeurt dat het lijkt of er weken verstreken zijn.
Je hebt dagen die zich oneindig verlengen.
Je hebt dagen die voorbij zijn voor ze begonnen zijn.
Je hebt dagen dat de lucht van toekomst vervuld is.
Je hebt dagen dat de geur van het verleden onontkoombaar is.
Je hebt dagen die gelukkig voorbij zijn.
Je hebt dagen die jammer genoeg bestonden.
Je hebt dagen van hoop.
Je hebt dagen van vrees.
Je hebt dagen vervuld van alles wat een dag vervullen kan.
Je hebt dagen van leegte om alles wat weggevallen is.
Je hebt dagen die ledigheid bieden (des duivels oorkussen, zo wil het spreekwoord).
Je hebt dagen die vervulling schenken (de genade Gods, zo spreken zij die het horen kunnen).
Je hebt dagen van uiterlijke schijn.
Je hebt dagen van innerlijke beroering.
Je hebt dagen van invloed uitoefenen.
Je hebt dagen van uitvoeren van uitvloeisels.
Je hebt dagen van zonder moeite.
Je hebt dagen van geen stap te verzetten.
Je hebt dagen die geen woord kan beschrijven.
Je hebt dagen die geen woord spreken.
Je hebt dagen die hoge verwachtingen hebben.
Je hebt dagen die lage spanningsbogen kennen.
Je hebt dagen die betekenis hebben.
Je hebt dagen die onopgemerkt voorbij gaan.
En dan zijn er nog dagen.....
die ogen openen
die oren doen horen
die monden doen spreken
die moed geven
zaterdag 21 mei 2016
Defence rests....
"Waar BLIJF je nou met je rot-geloof !?!?"
..
"Heb je het nieuws de laatste tijd wel eens goed bekeken?! Nou? Heb je ergens jouw God kunnen zien ??"
..
"Waar ìs die rot-God van jou nu...hè?! Nou!? Nou!? Waar IS die nou?!"
..
" En dan moet je geloven in een God,..waar is ie dan als je hem nodig hebt?"
..
"ja dan is HIJ er niet.."
En zo zou ik nog een poosje door kunnen gaan...
Het gonst de laatste tijd van de verwijten naar een God, waar men niet in gelooft.
Zoveel leed, dat de laatste maanden, ja.. jaren ons, en dus ook mijn, netvlies passeert.
Huilende vaders, met kinderen op de arm, huilende moeders...zonder kinderen...
Ouden van dagen die steeds minder pensioen en zorg ontvangen. De zorg die stelselmatig wordt uitgehold.
Gemeenten en overheden, die steeds meer en meer hun eigen weg gaan, zonder zich ook maar één keer om de burger te bekommeren.
Anders gezegd: burgers, jong èn oud, die steeds meer en meer aan hun lot worden overgelaten, met een overheid die zich nog slechts en uitsluitend met de eigen (!) portemonee bezighoudt.
Om nog maar te zwijgen van de enkele honderdduizenden vluchtelingen en de steeds benarder wordende internationale toestanden.
Nee..of je nu gelooft dat Hij Allah heet..of Buddah..of Brahma.. of Jahwe, het maakt bijna niet meer uit. Het komt er stomweg op neer dat: hóé Hij ook genoemd wordt...Hij IS er nu even niet! Althans...daar lijkt het op, het heeft er alle schijn van... zou je misschien denken.
We voelen zoveel nijd om ons heen, dat we er wel link voor uitkijken om NU het geloof aan te snijden als een gespreksonderwerp.
Nee, we kijken wel uit! We durven ons geloof zelfs nauwelijks meer te verdedigen! We kùnnen het niet eens verdedigen..!! En dan nòg: verdedigen we dan IETS...of IEMAND, verdedigen we dan een geloof, zeg: òns geloof, mijn geloof....of verdedigen we een God, mijn God?
En zomaar, out of the blue, knalt het opeens als een kanonskogel bij mij naar binnen:
Zoals we anderen niet hoeven te overtuigen van ons geloof, zo hoeven we datzelfde geloof ook niet naar anderen te verdedigen.
Toen de Liefde in Persoon werd aangeklaagd....zweeg de Liefde, wetend dat 'verdedigen' bij voorbaat zinloos was, in die zin dat het volk hem al bij voorbaat veroordeeld had.
Van àlle ellende en ongerechtigheden, die we thans op onze planeet kennen weet ik één ding zeker:
Dat wat ÌK, Sebo Hilberts, geloof, er heel zeker níét de oorzaak van is...
...ik geloof nl. in de Liefde.
Simpelweg Liefde met een hele grote hoofdletter 'L'.
Ik vraag me af: als iedereen weet dat slechtheid de oorzaak is van alle ellende in onze wereld, waarom de Liefde er dan voor aangeklaagd wordt?
"Waar BLIJF je nou met je rot-geloof !?!?"
..
"Heb je het nieuws de laatste tijd wel eens goed bekeken?! Nou? Heb je ergens jouw God kunnen zien ??"
..
"Waar ìs die rot-God van jou nu...hè?! Nou!? Nou!? Waar IS die nou?!"
..
" En dan moet je geloven in een God,..waar is ie dan als je hem nodig hebt?"
..
"ja dan is HIJ er niet.."
Het gonst de laatste tijd van de verwijten naar een God, waar men niet in gelooft.
Zoveel leed, dat de laatste maanden, ja.. jaren ons, en dus ook mijn, netvlies passeert.
Huilende vaders, met kinderen op de arm, huilende moeders...zonder kinderen...
Ouden van dagen die steeds minder pensioen en zorg ontvangen. De zorg die stelselmatig wordt uitgehold.
Gemeenten en overheden, die steeds meer en meer hun eigen weg gaan, zonder zich ook maar één keer om de burger te bekommeren.
Anders gezegd: burgers, jong èn oud, die steeds meer en meer aan hun lot worden overgelaten, met een overheid die zich nog slechts en uitsluitend met de eigen (!) portemonee bezighoudt.
Om nog maar te zwijgen van de enkele honderdduizenden vluchtelingen en de steeds benarder wordende internationale toestanden.
Nee..of je nu gelooft dat Hij Allah heet..of Buddah..of Brahma.. of Jahwe, het maakt bijna niet meer uit. Het komt er stomweg op neer dat: hóé Hij ook genoemd wordt...Hij IS er nu even niet! Althans...daar lijkt het op, het heeft er alle schijn van... zou je misschien denken.
We voelen zoveel nijd om ons heen, dat we er wel link voor uitkijken om NU het geloof aan te snijden als een gespreksonderwerp.
Nee, we kijken wel uit! We durven ons geloof zelfs nauwelijks meer te verdedigen! We kùnnen het niet eens verdedigen..!! En dan nòg: verdedigen we dan IETS...of IEMAND, verdedigen we dan een geloof, zeg: òns geloof, mijn geloof....of verdedigen we een God, mijn God?
En zomaar, out of the blue, knalt het opeens als een kanonskogel bij mij naar binnen:
Zoals we anderen niet hoeven te overtuigen van ons geloof, zo hoeven we datzelfde geloof ook niet naar anderen te verdedigen.
Toen de Liefde in Persoon werd aangeklaagd....zweeg de Liefde, wetend dat 'verdedigen' bij voorbaat zinloos was, in die zin dat het volk hem al bij voorbaat veroordeeld had.
Van àlle ellende en ongerechtigheden, die we thans op onze planeet kennen weet ik één ding zeker:
Dat wat ÌK, Sebo Hilberts, geloof, er heel zeker níét de oorzaak van is...
...ik geloof nl. in de Liefde.
Simpelweg Liefde met een hele grote hoofdletter 'L'.
Ik vraag me af: als iedereen weet dat slechtheid de oorzaak is van alle ellende in onze wereld, waarom de Liefde er dan voor aangeklaagd wordt?
vrijdag 20 mei 2016
Veraf of Dichtbij?
"Als iemand van u in nood is, laat hij dan bidden."
Het klinkt zo eenvoudig. Bijna té simpel.
Waarom zegt Jakobus: `laat hij bidden`?
En wat moeten of mogen we nu eigenlijk bidden? Dat God het leed zal wegnemen? Dat God onze pijn op welke wijze dan ook doet verdwijnen?
Ach, ik weet het niet.
Als de nood hoog is, is bidden soms alleen nog een woordeloos zuchten tot God, wetend dat Hij in Jezus Christus weet wat lijden is en hopend dat Hij ons begrijpt.
God geeft ons door zijn Woord de vaste overtuiging, dat we altijd van Hem zijn.
En bovendien, dat Hij met ons niet anders kàn handelen dan tot ons heil.
Het is soms moeilijk te geloven, te begrijpen, laat staan te aanvaarden.
In Psalm 121 tuurt iemand naar de bergkammen in de verte. Hij heeft hulp nodig.
Misschien wordt hij door vijanden belaagd, misschien is er ziekte in z'n gezin, misschien is hij alleen. Wie kan hem helpen? Een familielid misschien? Of een vriend? Hoe dan ook, als het om hulp van mensen gaat, moet die hulp daarginds, ver over de bergen, vandaan komen.
Zou er ooit iemand komen? Zou er iemand naar hem omzien?
Heel vaak wachten wij ook zo. We turen maar een beetje in alle richtingen, niet goed wetend wat we met onszelf aan moeten. Zeker in onze maatschappij vol drukte en hectic. We hopen dat iemand onze pijn ziet. Niet alleen de lichamelijke, maar zeker ook die andere pijn. Die pijn, waar we met iemand over willen praten, maar niet durven. Die pijn, die niemand ziet, maar die zo vreselijk aanwezig is. Zoals bijvoorbeeld eenzaamheid. Een stille pijn...
We wachten. En turen. En hopen..
Maar het wachten is tevergeefs. Het hopen ook.
Mensen vergeten ons. Ze zijn te druk met zichzelf. Ze hebben vaak te weinig invoelingsvermogen en heel vaak stellen mensen teleur. Dat gebeurt in je eigen familie-en kennissenkring en het gebeurt in de kring van de gemeente.
Een goede vriendin van me gaf het volgende voorbeeld:
Ze was geopereerd en kon dus niet meedoen aan een bijbelkring. Zelf alleen en zonder auto, was ze dus ook niet mobiel.
Trouw elke week de kring bezoekend, krijg je vanzelf ook een zekere band met elkaar... dacht ze.
Na een poosje werd die kring één deur verder gehouden dan de hare.
Alleen thuis in bed, hoopte ze dat aan de andere kant van muur de gedachten ook uit zouden gaan naar haar. Ze hoorde het gebruikelijke zingen en wenste dat ze erbij kon zijn. Nóg meer wenste ze, dat er iemand van de kring op het idee zou komen om even één deur verder aan te bellen of op z’n minst even op te bellen.
Eén deur verder...
Maar er gebeurde niets.
Er werd gebeden, gelezen, gezongen. Maar niemand dacht aan haar, die zo trouw maand in maand uit de kring bezocht had. Pas na enkele weken viel er een kaartje in de bus...
David snapte het in de derde regel al van Psalm 121: “..mijn hulp is van de Here..”
Hou maar op met staren in de verte. de hulp komt niet uit de verte, waar jij hem verwacht.
De hulp komt van heel dichtbij! “De Heer is uw bewaarder. Hij is de schaduw aan uw rechterhand.” Zó dichtbij komt God! Hij wil onze Vader zijn, die onze hand vasthoudt. Hij wil onafscheidelijk zijn, zoals onze schaduw onafscheidelijk van ons is.
God IS er voor ons, ook als wij Hem even niet zien. Als wij in de verte kijken. Het is GOD, die ons de hulp geeft, die we verwachten en nodig hebben. En we mogen Hem bij voorbaat al danken voor de hulp die al onderweg is, nog voordat wij in de gaten hebben dat we die nodig hebben!
Daarom moet ik maar op Hem vertrouwen. Terwijl ik in de verte staar, loopt Hij de hele tijd al naast me...
Het klinkt zo eenvoudig. Bijna té simpel.
Waarom zegt Jakobus: `laat hij bidden`?
En wat moeten of mogen we nu eigenlijk bidden? Dat God het leed zal wegnemen? Dat God onze pijn op welke wijze dan ook doet verdwijnen?
Ach, ik weet het niet.
Als de nood hoog is, is bidden soms alleen nog een woordeloos zuchten tot God, wetend dat Hij in Jezus Christus weet wat lijden is en hopend dat Hij ons begrijpt.
God geeft ons door zijn Woord de vaste overtuiging, dat we altijd van Hem zijn.
En bovendien, dat Hij met ons niet anders kàn handelen dan tot ons heil.
Het is soms moeilijk te geloven, te begrijpen, laat staan te aanvaarden.
In Psalm 121 tuurt iemand naar de bergkammen in de verte. Hij heeft hulp nodig.
Misschien wordt hij door vijanden belaagd, misschien is er ziekte in z'n gezin, misschien is hij alleen. Wie kan hem helpen? Een familielid misschien? Of een vriend? Hoe dan ook, als het om hulp van mensen gaat, moet die hulp daarginds, ver over de bergen, vandaan komen.
Zou er ooit iemand komen? Zou er iemand naar hem omzien?
Heel vaak wachten wij ook zo. We turen maar een beetje in alle richtingen, niet goed wetend wat we met onszelf aan moeten. Zeker in onze maatschappij vol drukte en hectic. We hopen dat iemand onze pijn ziet. Niet alleen de lichamelijke, maar zeker ook die andere pijn. Die pijn, waar we met iemand over willen praten, maar niet durven. Die pijn, die niemand ziet, maar die zo vreselijk aanwezig is. Zoals bijvoorbeeld eenzaamheid. Een stille pijn...
We wachten. En turen. En hopen..
Maar het wachten is tevergeefs. Het hopen ook.
Mensen vergeten ons. Ze zijn te druk met zichzelf. Ze hebben vaak te weinig invoelingsvermogen en heel vaak stellen mensen teleur. Dat gebeurt in je eigen familie-en kennissenkring en het gebeurt in de kring van de gemeente.
Een goede vriendin van me gaf het volgende voorbeeld:
Ze was geopereerd en kon dus niet meedoen aan een bijbelkring. Zelf alleen en zonder auto, was ze dus ook niet mobiel.
Trouw elke week de kring bezoekend, krijg je vanzelf ook een zekere band met elkaar... dacht ze.
Na een poosje werd die kring één deur verder gehouden dan de hare.
Alleen thuis in bed, hoopte ze dat aan de andere kant van muur de gedachten ook uit zouden gaan naar haar. Ze hoorde het gebruikelijke zingen en wenste dat ze erbij kon zijn. Nóg meer wenste ze, dat er iemand van de kring op het idee zou komen om even één deur verder aan te bellen of op z’n minst even op te bellen.
Eén deur verder...
Maar er gebeurde niets.
Er werd gebeden, gelezen, gezongen. Maar niemand dacht aan haar, die zo trouw maand in maand uit de kring bezocht had. Pas na enkele weken viel er een kaartje in de bus...
David snapte het in de derde regel al van Psalm 121: “..mijn hulp is van de Here..”
Hou maar op met staren in de verte. de hulp komt niet uit de verte, waar jij hem verwacht.
De hulp komt van heel dichtbij! “De Heer is uw bewaarder. Hij is de schaduw aan uw rechterhand.” Zó dichtbij komt God! Hij wil onze Vader zijn, die onze hand vasthoudt. Hij wil onafscheidelijk zijn, zoals onze schaduw onafscheidelijk van ons is.
God IS er voor ons, ook als wij Hem even niet zien. Als wij in de verte kijken. Het is GOD, die ons de hulp geeft, die we verwachten en nodig hebben. En we mogen Hem bij voorbaat al danken voor de hulp die al onderweg is, nog voordat wij in de gaten hebben dat we die nodig hebben!
Daarom moet ik maar op Hem vertrouwen. Terwijl ik in de verte staar, loopt Hij de hele tijd al naast me...
Je kunt God's bestaan niet bewijzen, noch dat Hij niet bestaat.
Maar ik geloof van wel! Hoevaak niet gebeurt het dat iemand tegen een bekeerling zegt: "Tsjonge! Wat ben JIJ veranderd, zeg!!" Ikzèlf heb het mogen beleven. Collega's murmelden onderling dingen als: "Wat is ie rustig geworden, hè! Zou ie verkering hebben?! Geen gevloek, geen laagovervliegend gereedschap...hij...hij flúít zelfs..!!!" Kijk, dàt is dat zaadje dat in mijn ogen in de juiste bodem is gevallen, ontsproten en langzaamaan tot een goeie (nochtans kleine) boom is geworden. Een goeie boom met een goeie vrucht. Een Geestelijke Vrucht die liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, hulpvaardigheid, en zelfbeheersing deed groeien. Dat is de vrucht van de Heilige Geest waarvan ik geloof dat het gaat om een wezenlijke 'gedaanteverandering', hetgeen 'bewijs' is voor hen die nog niet geloven, maar het wèl zagen gebeuren in hun collega, vriend, of familielid. Bewijs 'dat er méér is...' Het is net als wind. Wind ìs er. Maar je ziet de wind niet. Je ziet hooguit de takken in de bomen bewegen en we nemen aan dat dat de wind is. Maar bewijs is voor een christen niet nodig.Weten werd voor een christen gelóven. Als christenen gelóven we dat Jezus leeft. Door een belangrijke overgave zijn onze 'geestelijke ogen' geopend. Velen, waaronder ikzelf, mochten dat ook wezenlijk fysiek ervaren, maar ontelbaren hebben de Heer aangenomen zònder dat ze Hem zo intens voelden.
Alleen iemand die niet gelooft, heeft oprecht bewijs nodig dat God bestaat en kan dat bewijs alleen vinden in hen die christen menen en/of zeggen te zijn. Uit hùn verandering, houding, gedrag, instelling en uitspraken kan een niet-gelovige opmaken dat zij "anders" zijn. Dat betekent automatisch dat er op de schouders van de gelovige een grote 'bewijsvoerende' verantwoordelijkheid rust!! Namelijk die van GETUIGE... En dus, tot slot: wij hóéven God's bestaan niet te bewijzen naar anderen toe. Iets aan een ander proberen te bewijzen, betekent dat je diegene probeert te overtuigen en dat is nou net niet onze taak! Gòd overtuigt, wij gètuigen slechts.....
Alleen iemand die niet gelooft, heeft oprecht bewijs nodig dat God bestaat en kan dat bewijs alleen vinden in hen die christen menen en/of zeggen te zijn. Uit hùn verandering, houding, gedrag, instelling en uitspraken kan een niet-gelovige opmaken dat zij "anders" zijn. Dat betekent automatisch dat er op de schouders van de gelovige een grote 'bewijsvoerende' verantwoordelijkheid rust!! Namelijk die van GETUIGE... En dus, tot slot: wij hóéven God's bestaan niet te bewijzen naar anderen toe. Iets aan een ander proberen te bewijzen, betekent dat je diegene probeert te overtuigen en dat is nou net niet onze taak! Gòd overtuigt, wij gètuigen slechts.....
Abonneren op:
Posts (Atom)