Sebo Hilberts

Wilsbeslissing en dus geen gevoel.

Op internet had ik een korte dialoog met iemand over het al dan niet aan kùnnen nemen van het geloof ondanks de aanwezige wil hiertoe. Hij schreef:

"Als hij het evangelie al kent maar niet als waarheid aanvaard, aanvaard hij waarschijnlijk ook niet Jezus woorden:''Ik ben de weg, de waarheid en het leven.'' De weg, het kruis als verzoening tussen hem en God, is een wilsbeslissing en geen gevoel."

Maar is dat wel helemaal waar? 

Oh, zeker: het moge duidelijk zijn dat je het wèl moet wìllen. Maar wàt, als je het evangelie wel wìl geloven, maar simpelweg niet kùnt geloven?

Denk maar eens aan mensen als Albert Einstein, Leonardo da Vinci, Galileo Galilé en nog enkele anderen zoals hen. Deze mensen dachten in dermate moeilijke formules en op een voor de gewone mens ondenkbaar en onbegrijpelijk niveau, dat ze in feite niet in staat waren om "in het klein" te denken. Bij elk standpunt of feit hoorde een vraag. Zo kun je tegen zo iemand niet zeggen dat één en één twee is, want hij zal geheid zeggen: "Ìs dat zo? En waarom dan??"

Zo iemand is gedwongen om overal een verklaring of tastbaar bewijs voor te zoeken. Dat is nu eenmaal de wijze, waarop zijn hersenen in elkaar zitten. En reken maar dat dat een zware handicap is voor zo iemand. Helemaal, wanneer hij iets zó intens graag wìl geloven, maar het stomweg niet kán. Hoevaak zal zo iemand niet denken: "Werkte mijn verstand maar niet! Dan kon ik het gewoon  aannemen..!!"

En zeg nou zelf:

Heb je ook wel eens dat je denkt; "ik voel niets meer bij m'n geloof.."?

Misschien nu op dit moment wel?

Soms ervaar je de Here Jezus zó sterk, dat je er hevig geëmotioneerd door raakt. Dan gebeurt er van alles met je en lijkt het wel, of je de hele dag loopt te zweven. 

Het lijkt wel of God je Persoonlijk even, heel even en heel licht echt fisiek heeft aangeraakt... Je voelt je extreem geborgen en heel, heel dicht bij Hem.

Dat gevoel wil je dan graag vasthouden. Zolang mogelijk vasthouden en van genieten. Maar helaas, zonder het in de gaten te hebben ebt dat heerlijke gevoel toch weer langzaam weg. En dan gaat het leven weer gewoon z'n gang, zoals dat altijd gebeurt. Je bent bezig met je kerkelijke verplichtingen en activiteiten, je bidt zoals je dat elke dag doet, je leest in God's woord zoals je elke dag doet, je gaat gewoon naar je werk, net als elke andere dag.

En dan..op een zeker moment kan het zijn dat je opeens denkt: "Ik voel niets meer. Ik voel de Here God niet meer.."

Het lijkt wel of je geloof al heel lang 'op de automatische piloot' staat. Het is allemaal zo gewoon en bijna vanzelfsprekend, maar eigenlijk...voel je er niets meer bij.

Als in zulke momenten het leven dan ook nog eens wat gaat tegenzitten in fisiek, sociaal, financieel of maatschappelijk opzicht, kan het zelfs voorkomen dat je af en toe gaat denken: "Wat maakt het allemaal nog uit?", "Waar doe ik het nog voor?"

Je bidt voor je moeilijkheden, maar het lijkt of God je niet meer hoort en als je eerlijk bent...voel je eigenlijk ook niets bij je gebed. Zo kan het voorkomen dat je je op een zekere dag zelfs afvraagt of Hij uberhaubt wel bestaat...

Een poos geleden hadden we een hele dynamische spreker in de kerk.

Hij begon met het voorlezen van Psalm 88 en vertelde erbij dat dit volgens hem wel zo ongeveer de donkerste psalm uit de hele bijbel was.

Ik heb dat eens nagekeken en inderdaad: alle andere psalmen eindigen stuk voor stuk op enigerlei positieve wijze. Maar deze niet; deze is van begin tot eind doordrenkt van negativiteit. Ellende en duisternis overheersen in deze psalm en daar eindigt hij ook mee.

Toch ligt er één heel belangrijk positief element in psalm 88...

Ongeacht hoe erg het gesteld is met de schrijver, ongeacht hoezeer hij zich verlaten voelt door God en iedereen: hij wéét dat God er is!

Die vraag van hierboven (bestaat Hij eigenlijk wel?) komt zelfs geen seconde bij hem op!

Omdat ik best wel vol zat van die preek heb ik, eenmaal thuis, daar later met m'n vrouw over gesproken en al filosoferend kwam ik voor mezelf tot een vergelijking met 

ons dagelijks leven. Twee voorbeelden:

*1 In onze relatie met elkaar hebben we het allemaal nodig dat onze partner van tijd tot tijd eens zegt dat hij/zij van ons houdt. Niet dat we dat niet wéten, maar we hebben gewoon die bevestiging af en toe nodig. We hebben het nodig dat hij/zij dat af en toe verbaal of fisiek laat blijken. Naarmate die bevestiging langer uitblijft, verwordt onze relatie tot een soort gewoonte. Alsof onze relatie 'op de automatische piloot' staat. Dat is opzich niet erg, zolang we wéten dat de ander van ons houdt. Maar wat, als er problemen van welke aard dan ook op ons pad komen en die 'automatische piloot' staat nog steeds aan? Dán kan het voorkomen dat we ons op een bepaald moment afvragen of de ander er eigenlijk nog wel voor je is...

*2 In ons dagelijks werk willen we allemaal de waardering die we verdienen. Natuurlijk in eerste instantie in fiancieel opzicht (wie werkt er gratis??), maar daarnaast ook in verbaal/fisiek opzicht. Weten dat de baas je waardeert is op een bepaald moment niet meer genoeg. We hebben het ook nodig dat de baas eens een compliment geeft.

Een bevestiging, dat je je werk goed doet en dat hij tevreden is over jouw functioneren. Zo'n complimentje of schouderklopje doet je gewoon heel erg goed en er is niets mis mee dat je dat af en toe eens nodig hebt. Dat maakt dat je je goed voelt in je werk en gemotiveerd blijft. Als je nooit eens iets positiefs van de baas hoort verwordt je werk  tot een eentonige, saaie baan, waar je weinig plezier meer in hebt. En dan ga je je op zekere dag afvragen, of het niet tijd wordt voor iets anders...

Mijn vrouw zei eens dat je gevoel nooit de locomotief van je geloof mag zijn.

Geloven vanuit je gevoel zou dus slecht kùnnen zijn voor je geloof en je ervan kùnnen weerhouden te groeien in je geloof.

Daar ben ik het persoonlijk niet helemaal mee eens. Natuurlijk, gevoel mag nooit de alléénheerser zijn, maar als ik in de bijbel lees, kom ik ongelooflijk veel gevoel tegen. Bemoediging, troost, liefde, vriendelijkheid, zachtmoedigheid, en nog tal van andere...emoties! Allemaal emoties die, laten we eerlijk zijn, met gevóélens te maken hebben.  En wat te denken van deze: "De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. -...ze laat zich niet boos maken en rekent het kwade niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid...." (1Kor.13:4,6)

Dat zijn 'hartsgesteldheden! Emoties, en dus...gevoelens!! Die hebben met wèlke vorm van verstand in mijn ogen helemaal niets te maken!!

Ik wéét dat de Here God bestaat. Weten is 'kennis uit ervaring'! Heb je die ervaring niet, is het niet weten maar veronderstellen! En mijn ervaringen met de Here God hebben niets, maar dan ook niets met mijn verstand te maken.

Integendeel: mijn verstand is juist heel vaak een vijand van mijn geloof, omdat m'n verstand vaak dingen wil kunnen verklaren en beredeneren. Mijn verstand zegt me dat ik keiharde, tastbare bewijzen nodig heb voor mijn geloof.

Mijn 'wéten' dat de Here God bestaat heeft dan ook veel meer te maken met mijn hart, mijn ziel en alles wat ik dáárbij voel.

Natuurlijk voel ik niet elk moment van de dag de aanwezigheid van de Here Jezus. Maar door mijn ervaringen met Hem wéét ik, dat Hij op elk moment van de dag wèl bij me is! Zelfs al vóél ik hem even niet, zelfs al heb ik problemen van welke aard dan ook: 

Ik wéét dat Hij bij me is, ook in mijn donkerste momenten, ...omdat ik Hem erváren heb.

En dát opzich is een heerlijk rustgevend ...gevoel...

ps: Juist door de zekerheid van het geloof en op grond van hun behoudenis menen veel christenen de "kennis der waarheid" te hebben en dus  het recht om tegen mensen te zeggen: "Zo en zo is het en anders ben je verloren! Eigen schuld dikke bult!" Dat vind ik erg jammer en tamelijk aanmatigend.
Tegen die mensen zou ik willen zeggen: lees 1 Kor. 13 nog eens... 

Moge de mantel van Zijn Liefde je hart en verstand verwarmen,

Sebo