Vreemd...
En daar zit ie dan weer.
Diep in de nacht: 01:14 uur.....
Ik hoor boven wat geluiden. Greet is even in de badkamer.
Al enige tijd zit ik hier te lezen in oude dagboeken. Zes hoofdstukjes maar, maar wàt een impact!
Nee, ik hoef niet bang te zijn dat e.e.a. nog nadelige gevolgen heeft in mijn denken ofzo. Integendeel: terwijl ik het lees, kan ik me nauwelijks meer voorstellen dat het om MIJ ging! Ik lees het en ondertussen is het nèt of het om iemand anders gaat. Alsof ik het destijds schreef naar een verhaal van iemand die ik kende, ofzo.
De werkelijkheid is anders, en tóch...het komt me zo onwerkelijk voor. Het is, dat er mensen in mijn omgeving zijn die weten dat het daadwerkelijk om mij gaat, anders zou ik misschien zelfs nog gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan.
Dat betekent toch iets!
Dat ik, mijn eigen jeugd lezende, het gevoel heb dat dit zó ontzèttend ver van mij vandaan is, dat ik me nauwelijks meer kan vóórstellen dat het om mijzelf gaat.
Ikzelf ervaar dat als een mega-giga groot wonder..
Natuurlijk wéét ik dat dit mijn verhaal is, en ja, ik heb er mijn herinneringen bij, maar weet dit: al vóór ik een christen werd, heb ik geleerd om de zegeningen (alle fijne dingen) die ik maar kon meemaken, ook daadwerkelijk te tellen.
Ik ben maar gestopt met tellen...
Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Ik heb in de afgelopen vijftien/twintig jaar simpelweg tevéél mooie dingen beleefd om nog te kunnen tellen. En daar komt dan mijn bekering en alles dat daarna gebeurde nog bij! Oh ja, natuurlijk: ik heb m'n huidziekte, zoals ik al schreef en ja..daar vecht ik hard tegen en dat vergt scheepsladingen aan energie.
Maar die mijn oude dagboeken gelezen heeft, weet ook dat deze ziekte al mijn hele leven bij mij is en dat dat dus niet zal leiden tot een fysiek/mentaal falen van deze jongen. Daarvoor draag ik het simpelweg te lang met me mee.
Maar laat ik alle dingen eens bekijken van een statistische kant.
Zowel in mijn vorige èn mijn nieuwe gemeente, als in ongelovige kringen word ik gelezen.
Afgelopen week vertelde iemand uit mijn ongelovige vriendenkring, die 'mij' gelezen had, me dat ik statistisch gezien dood zou moeten zijn, gevangen zou moeten zitten, òf op z'n minst ergens in één of ander sanatorium behoorde te vertoeven. Hij staafde dit met gegevens, die vergelijkbaar waren met die van mij. En hij vervolgde zijn relaas door te zeggen dat het niet 'normaal' is en daardoor ook 'vrij bijzonder' dat een jongen, die tòch al zo onzeker is èn een dergelijk verleden had als dat van mij, in feite niet ( statistisch gezien) zo gelukkig 'behoorde' te zijn als ik. Dat was "niet normaal"..
Well...I love not to be normal...!!!!
.
dinsdag 22 januari 2013
Abonneren op:
Posts (Atom)