Twijfel...

Misschien heb je dat ook wel eens, dat je gaat twijfelen aan God en aan Zijn aanwezigheid in jouw leven.

Soms komt die twijfel op in een moeilijke periode, wanneer je tegenslagen meemaakt zoals ziekte, het sterven van een goeie vriend, 

of het stuklopen van een relatie waar je alles van verwachtte. 

Je gaat God dan allerlei dingen verwijten en Hem misschien zelfs wel de rug toekeren.

Soms komt die twijfel op wanneer je gaat denken over God en over dat geloven eigenlijk toch maar een erg onzekere zaak is. Je kunt Hem niet bewijzen, zoals twee maal twee is vier wèl te bewijzen is. Dat is een veel grotere zekerheid dan de zekerheid van het geloof; het vertrouwen in de wetenschap lijkt een veel beter en steviger houvast dan het vertrouwen in God.

Is het hele geloof geen fictie? Bestaat God wel en doen we het niet allemaal voor niets?

In zo'n situatie kun je vreselijk opkijken tegen die 'zo zekere' en blije christen om je heen. Ze lijken totáál geen last te hebben van ook maar énige twijfel!

En ook wanneer je in de bijbel leest over de leerlingen van de Here Jezus, denk je over gelovigen te lezen, die wèl een ròtsvast geloof hadden. Als je tenminste af mag gaan op een zekere taal die ze spraken..

Toch vind je door de hele bijbel heen mensen in moeilijkheden en twijfel. Het is vaak "Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp." (Markus 9:24)

En steeds weer moet Jezus tegen de discipelen zeggen: "Hoe hebt u geen geloof?" Ook wanneer je het opstandingsverhaal leest, blijkt de reactie van de discipelen niet geloof, maar schrik, ongeloof en twijfel te zijn! Zèlfs zíj geloven niets over de berichten van de opstanding van de Heer: "En hun woorden leken hun kletspraat en zij geloofden hen niet." (Lukas 24:11), terwijl zíj toch het duidelijkst Zijn woorden hadden gehoord, bij herhaling op herhaling.

En kijk eens hoe Thomas reageerde, toen hij het nieuws vernam..

Wij zijn met onze twijfels zo nu en dan dus duidelijk geen uitzondering!

Heel vaak ontstaat twijfel door slechte omstandigheden. We zitten in een donkere periode van ons leven, maatschappelijk, fisiek of geestelijk, of zelfs alledrie tegelijk. Het één lijkt het ander op te volgen of te veroorzaken en de Enige Die ons eruit kan helpen...doet dat niet! Waaròm niet? Waarom hoort God mij niet? Waarom dóét God hier niks tegen?!

Zó'n twijfelaar was Asaf ook.

Deze muziekmaker tijdens de regering van koning David zag al het onrecht om hem heen en raakte bijna verstrikt in teleurstelling, boosheid en verbittering.

Maar zie eens hoe hij híér weer uitkwam:

 

Psalmen 73

"1 Een psalm van Asaf.

Ja, God is goed voor Israël,

voor hen die zuiver van hart zijn. 

2 Maar wat mij betreft, mijn voeten waren bijna uitgegleden,

mijn schreden waren haast uitgeschoten, 

3 want ik was jaloers op de dwazen,

toen ik de vrede van de goddelozen zag. 

4 Tot aan hun dood zijn er immers geen boeien,

en hun kracht is fris. 

5 Zij verkeren niet in moeiten, zoals andere stervelingen,

en worden niet gekweld met andere mensen. 

6 Daarom hangt de hoogmoed hun als een ketting om de nek,

het geweld bedekt hen als een mantel. 
7 Hun ogen puilen uit van vet,
zij hebben de inbeeldingen van hun hart overtroffen. 
8 Zij spotten en spreken boosaardig van onderdrukking,
zij spreken uit de hoogte. 
9 Zij zetten hun mond op tegen de hemel,
hun tong wandelt honend rond op de aarde. 
10 Daarom kan Gods volk ertoe komen,
wanneer er een volle beker water voor hen uitgeperst wordt, 
11 dat zij zeggen: Hoe kan God het weten?
Zou de Allerhoogste er weet van hebben? 
12 Zie, dezen zijn goddeloos,
toch hebben zij in de wereld rust en vermeerderen hun vermogen. 
13 Ja, voor niets heb ik mijn hart gezuiverd

en mijn handen in onschuld gewassen. 
14 Want de hele dag word ik gekweld
en mijn bestraffing is er elke morgen. 
15 Als ik zou zeggen: Ik zal ook zo spreken,
zie, ik zou ontrouw zijn aan al Uw kinderen. 
16 Toch heb ik nagedacht om dit te kunnen begrijpen,
maar het was moeite in mijn ogen, 
17 totdat ik Gods heiligdom binnenging
en op hun einde lette. 
18 Ja, U zet hen op gladde plaatsen,
U doet hen in verwoesting vallen. 
19 Hoe worden zij in een ogenblik tot een verwoesting!
Zij worden weggevaagd, komen om door verschrikkingen. 
20 Zoals een droom vervaagt bij het ontwaken,
zult U, Heere, als U wakker wordt, hun beeld verachten. 
21 Toen mijn hart verbitterd was
en ik in mijn nieren geprikkeld werd, 
22 hoe onverstandig was ik toen, ik wist niets!
Ik was een redeloos dier bij U. 
23 Ik zal echter voortdurend bij U zijn,
U hebt mijn rechterhand gegrepen. 
24 U zult mij leiden door Uw raad,
daarna zult U mij in heerlijkheid opnemen. 
25 Wie heb ik behalve U in de hemel?
Naast U vind ik nergens vreugde in op de aarde. 
26 Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart,
dan is God de rots van mijn hart
en voor eeuwig mijn deel. 
27 Want zie, wie zich ver van U houden, zullen omkomen;
U verdelgt allen die als in hoererij U verlaten. 
28 Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn.
Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE,
om al Uw werken te vertellen."

Dicht bij de Allerhoogste, in ZÍJN nabijheid, leren we de dingen te zien, zoals ze zíjn...en niet zoals de duivel ze ons wil laten geloven!
Dicht bij Vader zijn we veilig voor de valkuilen van de duivel, waar twijfel er één van is.

Wees gezegend,

Sebo

Eenzaamheid en naastenliefde

Eenzaamheid is gewoon, vriendschap is een uitzondering.

Het lijkt of er, naarmate er meer en meer mensen op de wereld komen, er ook meer en meer mensen leven in eenzaamheid. 

Alleen, onzichtbaar geworden in de anonimiteit van de grote massa. Je kunt temidden van een grote menigte staan en toch zal niemand je zien, jou opmerken. 

Zo kunnen we een flinke stapel collega's hebben en kennissen waar we misschien wel op een dagelijkse basis mee omgaan, maar...niemand die jou ècht kent.

Zóveel mensen kennen dat gevoel van eenzaamheid helaas maar àl te goed. Je wilt contact maken met iemand , maar je kunt het niet. Het lijkt of je de mogelijkheid verloren bent om werkelijk contact te krijgen. Het lijkt, of niemand "op jou zit te wachten"...

Ook in de kerk is eenzaamheid.

Ik ben aan één kant een beetje doof, dus hoor ik niet al te best meer.

In onze kerk is er een wekelijkse koffie-ochtend. "Open Kerk", heet het officieel en een ieder die wil, is dan welkom om een bakkie koffie te komen drinken en een praatje te maken.

Als ik er af en toe bij ben, versta ik weinig. Ik hoor meer geroezemoes, tenzij iemand rechtstreeks tegen mij praat op zeer korte afstand. 

Dat geeft me echter àlle gelegenheid om rond te kijken.  

En af en toe heb ik het gevoel dat iemand eigenlijk best eenzaam is. En soms líjkt er dan ook sprake te zijn van enige teleurstelling. Teleurstelling, niet alleen dat die persoon geen echte vrienden heeft in de kerk, maar ook teleurgesteld vanwege een gevoel dat er tòch niemand in hem/haar geïnteresseerd is.

Zo van: "Die-en-die broeder/zuster zie ik eigenlijk nooit met iemand praten. Hij/zij is er altijd, maar heeft nooit een gesprekje met iemand.." 

Ja, er zijn van die dagen dat ik wel eens het gevoel heb dat we als broeders en zusters een soort 'dubbelleven' leiden: er is het 'gemeenteleven', waarin we onszelf als christen laten zien..èn er is ons privéleven. En dàt gaat je niets aan, 'hoor' je niet naar te vragen en mag je je niet 'mee bemoeien'. Nou ja..vooruit, tot op zekere hoogte staan we dat toe, máárr..kom niet té dicht bij! Het moet niet al te persoonlijk worden!

Bijna, alsof beiden, ons christen zijn in de wereld, en ons christen zijn in de kerk volstrekt los van elkaar staan... 

Maar ìs dat ook zo?!

Hebben wij als broeders en zusters niet júíst ook een héle belangrijke verantwoordelijkheid naar elkaar toe?

Paulus zegt in Efeziërs 6:18 (HSV): 

"...18 terwijl u bij elke gelegenheid met alle gebed en smeking bidt in de Geest en daarin waakzaam bent met alle volharding en smeking voor alle heiligen."

" Alle heiligen"...dat zijn WÍJ, wíj, alle kinderen van de Here Jezus!

Hier staat dus onweerlegbaar, dat we als christenen een duidelijke zorgtaak naar elkaar hebben! 

En dat betekent dat we niet hoeven wachten tot 'iemand anders het al doet', maar dat we mogen stáán in die volmaakte liefde en zònder enige schaamte of schroom vrijmoedig op die ene zuster of broeder mogen afstappen om een praatje mee te maken, een bezoek-afspraakje  te maken of samen te bidden of domweg een lekkere wandeling mee te maken als diegene dat leuk zou vinden. 

Zorgen vóór elkaar is oneindig veel beter dan zorgen òm elkaar, en weet je: het is zóveel gemakkelijker dan we denken èn het zegent diegene..èn jezelf!

opdracht:

zoek de zegen....

Sebo

Enschede, do, 23 januari 2025

Van bastaard tot koningkind,

Een bewerking van één van mijn dagboeken met de oorspronkelijke titel: 

'Geen kind van mijn vader'.

Waarom een dagboek uit 2007 nog bewerken, zou je je kunnen afvragen..

Wel, daar zit een bijzondere en positieve reden achter, maar dat merk je gaandeweg.  

Even een stukje terug:

......

"Dagboek deel 36

Dagboek | 19 December 2007 | 01:01:08

Ik probeer m'n gedachten op een rijtje te krijgen, maar het lukt niet.

Ik voel me kwaad worden, ongeloofelijk kwaad.

Dat m'n moeder me nooit gewild heeft, wist ik.

Dat ze me haatte wist ik ook. Dat ze dat bij elke gelegenheid hoorbaar en voelbaar liet merken, daar draag ik nog de kenmerken van.

Maar waarom?

Waaròm haatte ze me zo?

Ik had haar toch niets gedaan?

Het was toch zeker niet mijn schuld?

Dat ik geboren werd was toch niet mijn fout?

Het was niet mijn keuze om geboren te worden!

Ik droeg al vóór m'n geboorte het label:'ongewenst'.

Klaar. Daar was alles mee gezegd en dat maakte alle andere vragen overbodig.

Tijdens een begrafenis kreeg ik lucht van een gerucht dat blijkbaar al jaren in de familie rondging.

Natuurlijk werd er angstvallig over gezwegen zodrá ik in de buurt kwam, maar uiteindelijk bleek dat er in de familie al jaren over gesproken werd, dat ik geen kind zou zijn van m'n vader. Er was zelfs een mogelijke andere vader 'bekend'. 

M'n beide 'ouders' zijn dood. Laat de hele boel toch lekker rusten, hield ik mezelf regelmatig voor.

Maar zo werkt het niet!

Na 31 jaar kreeg ik een email een vroeger jeugdvriendje wiens moeder ooit mijn moeder's beste vriendin was en één zinnetje sprong eruit:

"...Als ik aan jou terugdenk dan word ik altijd heel erg boos op je moeder, hoe kon ze een fout, een hele grote fout van haarzelf jou kwalijk nemen alsof jij daar verantwoordelijk bent of was.."

Na telefonisch bijgepraat te hebben, vroeg ik hem naar die zin en welke fout hij bedoelde.

Zijn moeder heeft hem voor haar overlijden verteld, dat ik geen kind ben van mijn vader, Egbert (Ep) Hilberts.

BÀM! Zelfs al had ik het wel meer gehoord, toch deed het opnieuw erg veel pijn.

En het zou erger worden:

Mijn moeder had ooit aan haar hartsvriendin verteld dat ze uit geldgebrek en na een zoveelste ruzie met haar man, (voor geld? uit rancune?) met haar schoonvader naar bed was geweest en dat ik daar het resultaat van was.

Ik had hem diverse keren gevraagd in verschillende bewoordingen, maar hij bleef bij zijn verhaal. 

Toen ik een maand oud was, werd mijn "opa", die dus eigenlijk mijn biologische vader was, vermoord en naar verluidt, door mijn 'vader' en zijn zeven jaar oudere broer.

Deze laatste heeft meermaals geprobeerd om mij te adopteren, maar dat werd door mijn 'moeder' stelselmatig tegengewerkt.

Op 30 december 1988 beroofde mijn 'vader' zichzelf van het leven door ophanging.

Een eenvoudige dna-test, samen met mijn halfbroer-oom wees uit dat ik geen kind was van m'n 'vader', maar van mijn 'opa'.

Mijn vader was niet mijn vader en mijn moeder was nooit een moeder voor me geweest...

Dat laatste wist ik, het eerste was tot dan toe slechts een boos gerucht.

Ik was ontzettend blij en dankbaar dat ik het hoorde nádat ik tot bekering was gekomen en niet daarvóór!

Mijn moeder haatte èlke aanblik van mijn persoontje, maar pas decennia later leerde ik dat dat was omdat ze zich bij elke aanblik geconfronteerd zag met haar overspel. Ik was zogezegd de belichaming van haar fout..

En ja, ik heb m'n moeder decennialang gehaat en ik was évenlang doodsbang voor haar, maar toen ik de Heer leerde kennen ontdekte ik dat haat je van binnenuit verteert als een allesverterend vuur. 

Je wordt er lelijk van, zowel van binnen als van buiten.

Ik heb mijn beide ouders vergeven, oprecht vergeven..maar dat heb ik wèl moeten leren. Dat kwam me niet zomaar uit de lucht vallen en daar heb ik dan ook hard voor moeten werken..

Ooit was ik een bastaard, een ràs-echte bastaard:

ongewenst, ongeliefd, onbedoeld..

Tòt ik Iemand leerde kennen die zei:

"ÌK heb jou gewenst, ÌK heb jou lief, ÌK heb jou bedoeld! ÌK ben jouw Vader en níémand anders..en jíj ben MÍJN kind!"

Een kind van de Allerhoogste! Een kind van de Koning der koningen...

een RÀS-ECHT KONINGSKIND!

En zó heeft de Here God lijden toegelaten, zoals Hij dat ook toeliet bij o.a. Jozef, de onderkoning van Egypte; ter vorming..

Bij Jozef, ten behoud van het huis van Israël en bij mij, zodat ik mag meewerken aan de afbraak van jóúw verdriet, jóúw pijn of jóúw haat vanuit míjn eigen ervaringen daarmee.

Hoe ellendig je je ook voelt, hoeveel pijn en/of verdriet je ook hebt: weet dat de Almachtige Vader in de hemel jou ziet en weet wat jij nú meemaakt. Híj kent jou, door en door en weet wat jij nu voelt en doormaakt. 

Nú zie je het misschien nog niet, maar je mag weten dat Hij bij jou is, en dat àlles wat je nú meemaakt niet bedoeld is, maar wèl door de Vader gebruikt wordt om jou te maken, zoals Hij jou bedoeld heeft:

namelijk...fantàstisch.

Wees gezegend,

Sebo

 Enschede, 21-01-2025

Kan ziekte een doel hebben? 

Dat is een vraag, die mij al langere tijd bezighield. 

Ik stelde deze vraag eens aan iemand en kreeg het volgende antwoord: 

"Natúúrlijk niet! Je denkt toch niet dat God iemand ziek wìl hebben?!" 

Uhh...okee. 

Diegene had de vraag niet helemaal begrepen. 

Ik vroeg niet of ziekte een doel kon ZIJN, maar of ziekte een doel kon HÈBBEN. 

Daar zit een wezenlijk verschil in. 

Dit is, wat ik geloof: 

We leven in een gebroken wereld, waarin de duivel de scepter zwaait. 

Lukas 4:5-8 (HSV) :

"5 En daarna bracht de duivel Hem op een hoge berg en liet Hem in een ogenblik tijd al de koninkrijken van de wereld zien. 6 En de duivel zei tegen Hem: Ik zal U al deze macht en de heerlijkheid van deze koninkrijken geven, want die is aan mij overgegeven en ik geef die aan wie ik maar wil; 7 dus, als U mij zult aanbidden, zal het allemaal van U zijn. 8 Maar Jezus antwoordde en zei tegen hem: Ga weg van Mij, satan, want er staat geschreven:  U zult de Heere, uw God, aanbidden en Hem alleen dienen." 

En dus: hier op aarde regeert de duivel, tòtdat de Heer terugkomt! 

Dat verklaart voor mij pijn, oorlog, ellende, rampen, ziekte e.d. Grijpt God dan niet in? 

Nou...(nòg) niet in de heerschappij van de duivel, maar wèl in het leven van afzonderlijke mensen. Dat betekent dat mensen van ziekte, aandoeningen kwalen, enz. kùnnen genezen. Zo zijn er legio mensen die naar genezingsdiensten gaan, zoals bijv. van Jan Zijlstra en soortgelijke mensen met een bijzondere opdracht (bediening/roeping). En inderdaad komt het voor (wereldwijd zelfs régelmatig!) dat mensen genezen, méde omdat er met hen en voor hen gebeden is. 

Jakobus 5:13-15 (HSV):

"13 Is iemand onder u in lijden? Laat hij bidden. Heeft iemand goede moed? Laat hij lofzingen. 14 Is iemand onder u ziek? Laat hij dan de ouderlingen van de gemeente bij zich roepen en laten die voor hem bidden en hem met olie zalven in de Naam van de Heere. 15 En het gelovige gebed zal de zieke behouden en de Heere zal hem weer oprichten. En als hij zonden gedaan heeft, zal hem dat vergeven worden. 16 Belijd elkaar de overtredingen en bid voor elkaar, opdat u gezond wordt. Een krachtig gebed van een rechtvaardige brengt veel tot stand." 

Maar wat nou als iemand níét geneest?? 

Er staat immers in Marcus 11:22-24 (HSV):

"22 En Jezus antwoordde en zei tegen hen: Heb geloof in God. 23 Want, voorwaar, Ik zeg u: wie tegen deze berg zal zeggen: Word opgeheven en in de zee geworpen, en niet zal twijfelen in zijn hart, maar zal geloven dat wat hij zegt, gebeuren zal, het zal hem gebeuren wat hij zegt. 24 Daarom zeg Ik u: alles wat u biddend begeert, geloof dat u het ontvangen zult, en het zal u ten deel vallen. 25 En wanneer u staat te bidden, vergeef als u tegen iemand iets hebt, opdat ook uw Vader, Die in de hemelen is, u uw overtredingen vergeeft." 

En dus: wat nù, als je tòch niet bent genezen..?? In dat geval hoor en/of lees je regelmatig: 

"Heb je wel voldoende geloof?" 

"Staat er misschien iets tussen God en jou?" 

"Heb je misschien gezondigd en dat nog niet aan Hem verteld?" 

En nog véél meer vragen van ongeveer dezelfde strekking. 

Maar volgens mij is er iets fundamenteels fout met deze vorm van vraagstelling: hóé goed bedoeld ook...er schuilt een beschuldigende vingerwijzing in en dus: een veroordeling! 

Ikzelf heb zelf ooit deze zelfde vragen gekregen van ouderlingen en had ze destijds misschien 'om de oren kunnen slaan' met Jacobus 5, wànt...staat daar niet dat het "gelóvig gebed" van de ouderlingen de zieke zal genezen? En staat er niet ook dat als ik gezondigd zou hebben, het mij vergeven zou worden? En dus zou ik nèt zo goed kunnen stellen: hebben die óúdsten dan zèlf wel voldoende geloof gehad tijdens hùn gebed voor mij?? Zou er misschien iets tussen hèn en de Heer kunnen staan?? 

Máár let op: híér loert de duivel op!!! Dit zou een úítgelezen kans zijn om  me te laten struikelen!

Wànt..als ik dàt gedaan zou hebben, had ik mijzelf aan eenzèlfde 'vingerwijzing' schuldig gemaakt! 

Beter is het, te zoeken naar een mogelijke oorzaak/reden van het uitblijven van een verhoring. 

En daarmee kom ik bij de kern van mijn vraag: 

Stel dat genezing uitblijft, zou dat dan een REDEN of een DOEL kunnen hebben? 

Hieronder zo'n mogelijk "doel": 

2 Korintiërs 12:7-10 (HSV):

"7 En opdat ik mij door het allesovertreffende karakter van de openbaringen niet zou verheffen, is mij een doorn in het vlees gegeven, een engel van de satan, om mij met vuisten te slaan, opdat ik mij niet zou verheffen. 8 Hierover heb ik de Heere driemaal gesmeekt dat hij van mij weg zou gaan. 9 Maar Hij heeft tegen mij gezegd: Mijn genade is voor u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht. Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij komt wonen. 10 Daarom heb ik een behagen in zwakheden, in smadelijke behandelingen, in noden, in vervolgingen, in benauwdheden, om Christus' wil. Want wanneer ik zwak ben, dan ben ik machtig." 

Zo leerde Paulus om nederig te worden, waar hij vaak tamelijk arrogant was. 

Een ander, al even duidelijk voorbeeld van "Kracht wordt zichtbaar in zwakheid": 

Nick Vujicic, de man die geboren werd zonder armen en benen. Deze man is een getuige van de Heer en een ware zegen voor tienduizenden mensen, overal ter wereld. 

Nou vooruit dan, nog ééntje: 

Dick en Rick Hoyt, een vader die met zijn zeer zwaar invalide zoon diverse triathlons, marathons e.d. liep, waaronder de beruchte "Iron Man". 

Door hun houding en volharding werden ze over de hele wereld bekend om vervolgens een zegen, bemoediging en steun te worden voor duizenden. En réken maar dat deze mensen, nèt als Paulus destijds, hun longen uit hun lijf gebeden hebben en velen mèt hen!! Wat mij persoonlijk betreft: af en toe lijkt het alsof er een heel klein glimpje van begrip tevoorschijn komt, al begrijp ik vele malen vaker totáál niet wat God's bedoeling is. 

Ik heb inmiddels begrepen (hardleerse en langzame leerling die ik ben) dat alle narigheid en ongerechtigheden niet vàn de Heer komen, maar dat Hij ze wèl gebruikt! 

Dat betekent dat de Here God de pijn en narigheid vaak toelaat, simpelweg omdat Hij die dingen wil laten meewerken in het tot stand komen van iets goeds. Zo staat er in Zijn Woord dat Hij alle dingen doet meewerken ten goede.

 

Romeinen 8:28-29 (HSV):

"28 En wij weten dat voor hen die God liefhebben, alle dingen meewerken ten goede, voor hen namelijk die overeenkomstig Zijn voornemen geroepen zijn. 29 Want hen die Hij van tevoren gekend heeft, heeft Hij er ook van tevoren toe bestemd om aan het beeld van Zijn Zoon gelijkvormig te zijn, opdat Hij de Eerstgeborene zou zijn onder vele broeders."

En dus..kun je stellen dat àlle lijden, hóélang ook of in wèlke vorm ook, uiteindelijk bedoeld is om ons te vormen, te vormen naar het perfekte beeld van Jezus! 

De Heer verhoort weliswaar wel gebeden van ons, maar enkel op ZIJN tijd en inderdaad ook niet èlk gebed wordt verhoord, waarbij voor mij één ding als een paal boven water staat: het uitblijven van een gebedsverhoring betekent niet het uitblijven van een antwoord, want de Heer antwoordt àltijd! 

We moeten dat antwoord alleen wèl willen 'horen'...

Wees gezegend,

Sebo

 Same here...

Maar als ik voor haar een dagje uit betaal, zegt ze boos:

''Waarom?! Je wil me zeker de hele dag niet zien, hè?!!"

Ik zwijg dan, wijselijk.......

 Gelijkenis met een boom

Een mens lijkt op verschillende punten eigenlijk net een boom .

We staan in het leven, we groeien, we bloeien, we functioneren beter met meer licht, doorstaan vaak stormen, raken daardoor soms stukjes van onszelf kwijt, èn..we gaan dood. 

Toch?

Ik zie het volgende beeld voor me:

De ware christen is als een mooie boom, hij groeit en groeit, en hij zit met zijn wortels diep in de vaste grond, Die Jezus heet.

Als je een boom zijn licht ontneemt, of een groot deel daarvan, zal hij niet volledig uitgroeien. Hij zal niet bloeien, en geen vrucht dragen.

Maar mensen, die in God's Licht staan, mogen ook volledig uitgroeien en dragen daardoor ook veel vrucht.

En net als bij verschillende bomen, dragen christenen ook verschillende vruchten.

Een gezonde boom doorstaat zware stormen, verliest soms een aantal takken, maar zijn stam is sterk, en de grond houdt zijn wortels stevig vast. Die vaste grond houdt de boom overeind.

Het gebeurt ook wel eens, dat de wind de top van de boom stevig heen en weer zwiept, maar onder aan de stam is het lekker rustig.

Hoe dichter bij de veilige grond, hoe dichter bij de wortel, hoe rustiger.

Net als bij de Here Jezus; hoe dichter we bij Hem zijn, des te meer rust we zullen en mogen ervaren.

Hoe verder van de basis, de grond, hoe wilder de takken in de wind zwiepen.

Anders gezegd: hoe verder we in de wereld raken, hoe verder we verwijderd raken van die zo broodnodige rust die we alléén bij Hèm vinden, bij Jezus.

Door alle drukte in ons leven, kunnen we aardig meegesleept worden in de wereld van alledag.

Maar we moeten niet teveel naar onze zwiepende boomtoppen kijken, maar steeds weer terug gaan, naar onze wortels, die diep verankerd in de Here Jezus zitten. Dáár komt al het goede vandaan.

Hoe verder we van God af leven, en onze eigen gang gaan, hoe meer ons geestelijk leven vervaagt. En hoe onrustiger we worden. 

Als christen hebben we zelf in de hand, hoe dicht we bij de Heer leven, dat wil zeggen: we kunnen niet altijd voorkomen dat we worden verleid om af te dwalen, maar we hebben wèl zelf de keuze om úít de verleiding, úít de afdwaling...terug naar de Heer te gaan!

Wetende dat een gezonde boom, die diep geworteld zit, door alle narigheid en tegenslagen heen groeit, want hij krijgt zijn voeding vanuit de rijke grond. 

Hij zuigt het water door zijn wortels uit de grond, het broodnodige water. Hij krijgt een vol bladerdek, waar vogels schuilen en nestelen. Hij draagt veel vrucht, wat dan weer tot voeding van anderen mag zijn.

Het water van de boom is voor een christen het levende water, het Woord van God, ofwel de bijbel. Als we de bijbel lezen, worden we geestelijk gevoed, en daardoor groeien we in geestelijke zin. 

Lezen we echter niet, en vinden we alleen de zondagdienst wel voldoende, lopen we groot risico langzaam te verdorren, net als een boom die te weinig water krijgt.

Een mens die Jezus in zijn hart heeft, weet door alles heen, hoe moeilijk het soms ook is, dat God hem nooit in de steek zal laten, ook al voelt dat soms wel zo.

Een christen komt altijd sterker uit de strijd als hij de soms zeer pijnlijke levenslessen van de Here God heeft moeten leren.

Omdat hij weet: de Here God is vóór mij, wie zal dan tégen mij zijn?

Wij zijn méér dan overwinnaars, door de liefde van God, die Zijn eigen Zoon Jezus naar de wereld zond, om de fouten van de mensen op Zich te nemen, de schuld te dragen.

Als we dat met hart en ziel erkennen, mogen we voor eeuwig in Zijn licht staan en zo

volledig tot volle bloei komen...

Wees gezegend,

Sebo

 Serenade aan de Taal

Een onvermoeide strijd
is het dansen van de letters
er komt geen einde aan
is er ooit een begin in geweest

Letters die als dwazen kronkelen
in vreemde vormeloze vormen
klanken van wat zal gaan ontstaan
weergalmen in mijn geheugen

denkend, spelend met de letters
geef ik mij over aan de taal
De letters vormen langzaam woorden
woorden verenigen zich tot zinnen

zwevend, twijfelend
golven zinnen over het smetteloos wit
Vechtend de strijd der letteren
geniet ik van elke gewonnen slag

Stilaan wordt het serene wit
gebroken door geschreven zwart
vormend uit letters en woorden
een klein gedichtje naar mijn hart.

 Spreuk van de dag:

.

I'm not a complete idiot, 

some parts are missing.

 HUILEN IN JE GEBED

Behalve extreem blozen, is huilen de enige emotionele uiting die voor vrij lange tijd sporen achterlaat: onze ogen worden nat, tranen rollen van onze wangen, onze blik wordt wat troebel. En dat is een handicap. 

Vaak (meestal) schamen we ons er ook voor. Waarom huilen we dan? Ik geloof niet het als een toevallig evolutionair bijproduct is ontstaan. Nee, ik geloof juist dat huilen een heel belangrijk doel heeft. Huilen is kostbaar, het maakt ons kwetsbaar en het is moeilijk te simuleren en daarom een heel eerlijk signaal aan onze omgeving. Een signaal dat we een ander dichtbij ons willen om ons te troosten wanneer we heel verdrietig zijn en om onze ervaring te delen wanneer we juist heel blij zijn.

Als we een stevige arm om ons heen voelen, stoppen we vaak met huilen. De nabijheid van de ander maakt ons rustig. Misschien is dat fysieke contact precies wat we dan juist willen en nodig hebben. Of we zijn zó vol van emotie, dat die arm juist de 'tricker' is, om ons hart uit te storten.

Óverstromend van verdriet of blijdschap, houden we ons in, maar eigenlijk staan we op ontploffen. En dan is dat fysieke contact juist het signaal om ons helemaal te laten gaan en plotseling kunnen we het dan ook niet meer houden. "In tranen uitbarsten", noemen we het.

Als we dicht bij God komen en Hij begint zelfs maar een gedeelte van Zijn hart met ons te delen, worden we er helemaal door overweldigd! Misschien gaan we wel lekker huilen als we ontdekken hoe liefdevol Gods Hart is en toch zo gebroken. Als God Zijn hart aan ons openbaart, zelfs maar voor een fractie, worden onze eigen harten verwond. Dat lijkt erg, maar vergis je niet: juist in die 'verwonding' zien we de grootheid van God en van Zijn Liefde voor ons en daardoor voelen we soms als vanzelf onze tranen opkomen.

God zegt, dat als we in Zijn onmiddellijke nabijheid komen, we misschien een gebroken en berouwvol hart krijgen, maar we zullen ook een hart krijgen dat zó dicht bij God is, dat het voelt alsof we in Hem wegsmelten. Zóveel liefde en intense bewogenheid is voor ons domweg té overweldigend om níét in tranen uit te barsten! En met een gebroken en berouwvol hart, een hart naar Gods wil, zien we pas wat het ècht betekent om God te kennen. 

Díé intense ervaring mocht ik hebben, en ik mag hem delen met jou! Kom maar bij Hem en stort je hart maar uit! Luister naar wat Hij je vertelt; dan kun je Zijn Liefde vóélen, zíén èn horen...

Wees gezegend,

Sebo