Bidden als Jezus...

Het "Onze Vader" is op het eerste oog misschien 'gewoon een mooi gebed', maar als je naar de diepere inhoud kijkt, ontdek je dat dit zo 'eenvoudige' gebed veel ingrijpender en waardevoller is dan je op het eerste oog zou denken!

Onze Herder, Jezus,  vertelt aan Zijn discipelen over de diepere betekenis ervan in een gelijkenis.
De Heiland verlangt ernaar dat Zijn bruid, de gemeente, constant streeft naar een leven van intens en hartstochtelijk gebed.
Hij geeft ons een speciale taal voor gebed èn..Hij maakt ons vòl van verlangen om het hart van de Vader te zoeken, steeds intenser en hartstochtelijker.

Toen de leerlingen met Jezus optrokken en van Hem leerden, merkten ze dat Hij heel vaak bad.
Het was geen zeldzaamheid dat Jezus in àlle vroegte opstond, zich afzonderde, om lange tijd in gebed met de Vader te zijn.
Regelmatig bracht Hij zelfs de héle dag, of de hele nacht in gebed door! 
Jezus was wat de bijbel een 'Voorbidder' noemt. Hij bad VOOR ons, voor de mensen, wat inhield dat Hij pleitte voor de mens. Jezus was de Bemiddelaar tussen God de Vader en de mensen.

In de dagen dat de Here Jezus op aarde liep was hij de Goddelijke Bemiddelaar, Goddelijke Voorbidder, God..wandelend op aarde. Jezus hield ervan om voor ons te bidden en sprak graag met de Vader over ons, in bewogenheid en ontroering.
Toen de discipelen Hem eens hóórden bidden werden ze diep ontroerd. Hun diepste wezen, hun diepste gevoelens werden aangeraakt.
Hun geest werd als het ware 'wakker' en ze werden, in positieve zin, stinkend jaloers. Wat dáár gebeurde met de Heiland..dat...dat wilden zíj óók!
Ze wilden hebben, wat Jezus had!
Nadat de Heiland eenmaal klaar was, riepen ze als uit één mond:
"Heer, leer ons bidden!"

Lucas 11 (HSV)
"1 En het gebeurde, toen Hij ergens aan het bidden was, dat een van Zijn discipelen tegen Hem zei, toen Hij ophield: 
Heere, leer ons bidden, zoals ook Johannes zijn discipelen geleerd heeft."

Jezus' gebed bestond niet uit een uit het hoofd geleerd Onze Vader, en de rest even snel afraffelend.
Nee, de discipelen hoorden Jezus bidden als de Goddelijke Pleitbezorger en het was een gebed zoals ze dat nog nooit eerder gehoord hadden!

En de Heer zei toen:

Lucas 11 (HSV)

''2 Hij zei tegen hen: Wanneer u bidt, zeg dan: Onze Vader, Die in de hemelen zijt. Uw Naam worde geheiligd. Uw Koninkrijk kome. Uw wil geschiede, zoals in de hemel, zo ook op de aarde. 3 Geef ons elke dag ons dagelijks brood. 4 En vergeef ons onze zonden, want ook wij vergeven aan iedereen die ons iets schuldig is. En leid ons niet in verzoeking, maar verlos ons van de boze.''

Jezus bad met een intens verlangen naar het hart van de Vader, Hij bad met een diepe, diepe bewogenheid en ontferming voor ons en Hij bad met Goddelijk gezag... 

Wees gezegend,

Sebo

Enschede, 16-02-2025

Narcistische persoonlijkheidsstoornis

Een narcist heeft volgens mij een dubbele persoonlijkheid.

Aan de ene kant is er een intens gevoel van zeer hoog zelfbelang en een ziekelijke zucht naar bewondering en waardering, terwijl er tegelijkertijd sprake is van een bijzonder groot minderwaardigheidscomplex en enorme onzekerheid. 
Narcisme, of de neiging daartoe is volgens mij niet onmiddellijk te herkennen, maar iemand ervan overtuigen dat hij/zij daar slachtoffer van is, is welhaast een schier onmogelijke taak!

Wat is narcisme?
De 'persoonlijke' kring van iemand met deze stoornis krijgt meestal te maken met zijn/haar gewèldige kant vòl pràchtige, geweldige presataties. 
Men praat doorgaans maar àl te graag over de eigen probleemloze situatie, over de prachtigste toekomstplannen en niet te vergeten: over de eigen bijzondere en úitzonderlijke prestaties en capaciteiten.
 
Ik ken zelf zo iemand, een erg lieve en dierbare persoon, die mij zeer aan het hart gaat.
Toen ìk diegene nèt een beetje leerde kennen, was ik eerlijk gezegd best behoorlijk onder de indruk en ik dacht toen ook: "Die gaat het vèr schoppen!"

Nu, zo'n vier jaar later, en sinds kort, een maand ongeveer, vrijwel dagelijks over dit onderwerp gelezen te hebben, 'weet' ik helaas een kléín beetje beter...denk ik, vrees ik.
Soms schijnt het mij toe dat de persoon het heel normaal vindt, alleszins rècht te hebben op alle lof, bewondering, bevestiging en erkenning, omdat diegene zich behoorlijk verheven voelt boven de 'gewone' mensen. 
Ik ontdekte enkele (karakter)trekken in de persoon, die blijkbaar overeenkomen met algemeen geldende kenmerken van narcisme zoals ik ze op diverse (medische) pagina's tegenkwam:

Zoals ik al zei is iemand met narcisme er blijkbaar van overtuigd dat hij/zij veel bijzonderder is dan andere mensen. 
En dat laat zo iemand dan ook graag merken.
Over het algemeen is er niet of nauwelijks enig empathisch vermogen en is men àbsoluut verslaafd aan aandacht en zal men van alles doen om die te krijgen.
Bij enige vorm van tegenstand of kritiek kan men, (meestal slechts verbaal) agressief reageren.
Men vertoont weinig emoties, heeft een gróót ego en wil dolgraag macht hebben en strééft daar ook naar.

Enig berouw of schuldgevoel is niet aan de orde, daar men immers niets fout doet; "die ànder is fout maar is te dòm om dat te zien!".
Een dialoog aangaan met een 'kriticus' is vrijwel onmogelijk, daar men dan namelijk toch ook blijk moet geven van enige vorm nederigheid. 
En dàt is simpelweg "not done"!
Mensen met narcisme zorgen tevens vaak voor één of meerdere "rookgordijnen", zodat ze altijd 'ingedekt' zijn.
Zo beschikt de persoon die mij zo dierbaar is over een enorme schat aan bijbelkennis en die kennis wordt stelselmatig gebruikt als rookgordijn.
Bijvoorbeeld als antwoord op iemands voorzichtige 'kritiek': "Kun je dat bijbels onderbouwen?!" 
Daarmee snoer je zo ongeveer een ieder de mond, die ook maar énige twijfel heeft bij jouw woorden, uitlatingen of gedragingen!

Diep van binnen echter zijn mensen met deze aandoening niet zelden intens eenzaam en bijzonder kwetsbaar en vrijwel altijd is er sprake van een diep gevoel, minder of zelfs niets waard te zijn. Iemand met die rotaandoening is doodsbang voor afwijzing. Kritiek of vermaning, hóé goed en opbouwend ook bedoeld, leidt in iemands gedachten meestal onmiddellijk tot het onderuithalen van henzelf als persoon. In zo'n geval wordt er vaak gereageerd met verbale woede, en niet zelden tot volkomen úitstoting'van de kriticus of kritici. ('het is immers beter om uit te stoten dan zelf uitgestoten te worden')
Echter verbergt de persoon daarmee de eigen onmacht, onzekerheid en schaamte die zo diep van binnen zit.

Tot slot:
Voor mij, als wedergeboren christen, geldt, ben ik er ten diepste van overtuigd, dat èlke fràctie van angst en onzekerheid....uitgebannen kan worden door oprechte liefde. Ongeacht hoe de 'massa', of 'de maatschappij' denkt...ìk geloof dat volmáákte liefde angst uitsluit en het zou een eer zijn als ik er een piepklein deeltje aan kan/mag bijdragen dat deze persoon wellicht ooit zichzelf kan zijn zoals de Vader diegene bedoeld heeft.

NB:
Ik ben geen medicus, nòch bezit ik énige deskundigheid op het gebied van geestelijke gezondheid.
Àl wat ik schreef is deels mijn persoonlijke ervaring met iemand die mij zeer dierbaar is en deels wat medici in het algemeen hierover schreven.

Wees gezegend,

Sebo 

Spreuk van de dag:

.

 An entire sea of water can't sink a ship, unless it gets inside the ship.

 Similarly, the negativity of the world can't put you down unless you allow it to get inside you.

 Gemeente-verlating

Met pijn in het hart zie ik af en toe mensen hun gemeente verlaten. 

Wanneer dat gebeurt zou dat de oudstenraad en gemeenteleden veel verdriet moeten geven. 

Ik heb het al vaak meegemaakt, maar het went nooit. 

Soms is het domweg niet te voorkomen, vanwege verhuizing, veranderde inzichten o.i.d., maar veel vaker ligt de oorzaak bij een conflict! 

Een meningsverschil, gedraging, ontevredenheid, waarbij de gemoederen hoog op kunnen lopen en waarin de ene partij vindt dat de andere het volstrekt verkeerd ziet. 

Al dan niet terecht houden alle partijen compromisloos vast aan het eigen standpunt, zonder ook maar een strobreed toe te geven aan de ander. Want dat zou dan immers gezien worden als 'toegeven dat je fout zit' en daar kan natuurlijk geen sprake van zijn! 

En ja, helaas wordt vertrek dan meestal gezien als enige mogelijkheid, door beide zijden!

Het is echter noodzakelijk dat we als gemeente leren beseffen dat WÍJ, de schaapkens daar een grote verantwoordelijkheid in hebben!!

Als één de gemeente verlaat, betekent dat feitelijk amputatie van een lid van het lichaam van Christus en dat hoort pijn te doen. Simpelweg omdat er in zo'n situatie àltijd sprake is van verlies. Nòch als gemeente-verlater, nòch als gemeente, nòch als raad is er sprake van 'winnen' wanneer een lid of vaste bezoeker vertrekt. 

Welnu, wàt kunnen we doen om ervoor te zorgen dat er NIEMAND zelfs maar dènkt aan vertrekken?

Denk hier eens aan:

* Zijn er herders in de gemeente, nee...geen regelneven maar HERDERS? 

* Is er een nazorg/pastoraal team?

* Zijn er 'vertrouwenspersonen'?

* Is er voldoende ruimte voor gebed/persoonlijke begeleiding voor hulp/steun/troost-behoevenden?

En last but zeker niet least: hoe belangrijk is het voor voorgangers/raad om "gelijk te hebben"? 

(Denk erom: ècht belangrijke mensen zijn mensen voor wie belangrijk zijn niet belangrijk is!)

Is de wil en de moed voor verootmoediging aanwezig?? Daar ontbreekt het nogal eens aan, zowel bij leden als bij voorgangers en raadsleden, want eerlijk is eerlijk: christenen zijn soms nèt mensen...ze maken alleen méér fouten..

Waar is het verlangen gebleven om 'de ander uitmuntender te achten dan zichzelf'? 

Is er eigenlijk wel enige betrokkenheid bij iemands persoonlijke geestelijke en/of lichamelijke situatie? 

Heb je als lid het idee dat iemand de verbinding met de gemeente mist of verliest? 

Wees dan ZÈLF die verbinding en wacht niet tot 'een ander het wel doet'!

Heel vaak blijven ouderen weg, want er is niet echt feeling met de jongere generatie meer. 

Hierover twee dingen:

Voor de oudere: jóúw belangstelling in die-en-die jongere zorgt voor dat luisterend oor, dat hij/zij júíst nodig had!

Blijf niet weg, maar wéés er voor die jongeren, want ze hebben jóú júíst nodig! Wil niet altijd gelijk hebben maar wees zèlf ook bereid om te leren!

Voor de jongere: Néém je verantwoordelijkheid en práát met die-en-die oudere en ontdek de rijkdom van hun kennis! En ook voor jóú geldt: wil niet steeds gelijk hebben!

Toon interesse in elkaar, wéés er voor elkaar en schroom niet om met elkaar en voor elkaar te bidden! Daar heb je geen vaste bidstond voor nodig, alleen wat liefde voor elkaar.....

Wees gezegend,

Sebo

 Twijfel...

Misschien heb je dat ook wel eens, dat je gaat twijfelen aan God en aan Zijn aanwezigheid in jouw leven.

Soms komt die twijfel op in een moeilijke periode, wanneer je tegenslagen meemaakt zoals ziekte, het sterven van een goeie vriend, 

of het stuklopen van een relatie waar je alles van verwachtte. 

Je gaat God dan allerlei dingen verwijten en Hem misschien zelfs wel de rug toekeren.

Soms komt die twijfel op wanneer je gaat denken over God en over dat geloven eigenlijk toch maar een erg onzekere zaak is. Je kunt Hem niet bewijzen, zoals twee maal twee is vier wèl te bewijzen is. Dat is een veel grotere zekerheid dan de zekerheid van het geloof; het vertrouwen in de wetenschap lijkt een veel beter en steviger houvast dan het vertrouwen in God.

Is het hele geloof geen fictie? Bestaat God wel en doen we het niet allemaal voor niets?

In zo'n situatie kun je vreselijk opkijken tegen die 'zo zekere' en blije christen om je heen. Ze lijken totáál geen last te hebben van ook maar énige twijfel!

En ook wanneer je in de bijbel leest over de leerlingen van de Here Jezus, denk je over gelovigen te lezen, die wèl een ròtsvast geloof hadden. Als je tenminste af mag gaan op een zekere taal die ze spraken..

Toch vind je door de hele bijbel heen mensen in moeilijkheden en twijfel. Het is vaak "Ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp." (Markus 9:24)

En steeds weer moet Jezus tegen de discipelen zeggen: "Hoe hebt u geen geloof?" Ook wanneer je het opstandingsverhaal leest, blijkt de reactie van de discipelen niet geloof, maar schrik, ongeloof en twijfel te zijn! Zèlfs zíj geloven niets over de berichten van de opstanding van de Heer: "En hun woorden leken hun kletspraat en zij geloofden hen niet." (Lukas 24:11), terwijl zíj toch het duidelijkst Zijn woorden hadden gehoord, bij herhaling op herhaling.

En kijk eens hoe Thomas reageerde, toen hij het nieuws vernam..

Wij zijn met onze twijfels zo nu en dan dus duidelijk geen uitzondering!

Heel vaak ontstaat twijfel door slechte omstandigheden. We zitten in een donkere periode van ons leven, maatschappelijk, fisiek of geestelijk, of zelfs alledrie tegelijk. Het één lijkt het ander op te volgen of te veroorzaken en de Enige Die ons eruit kan helpen...doet dat niet! Waaròm niet? Waarom hoort God mij niet? Waarom dóét God hier niks tegen?!

Zó'n twijfelaar was Asaf ook.

Deze muziekmaker tijdens de regering van koning David zag al het onrecht om hem heen en raakte bijna verstrikt in teleurstelling, boosheid en verbittering.

Maar zie eens hoe hij híér weer uitkwam:

 

Psalmen 73

"1 Een psalm van Asaf.

Ja, God is goed voor Israël,

voor hen die zuiver van hart zijn. 

2 Maar wat mij betreft, mijn voeten waren bijna uitgegleden,

mijn schreden waren haast uitgeschoten, 

3 want ik was jaloers op de dwazen,

toen ik de vrede van de goddelozen zag. 

4 Tot aan hun dood zijn er immers geen boeien,

en hun kracht is fris. 

5 Zij verkeren niet in moeiten, zoals andere stervelingen,

en worden niet gekweld met andere mensen. 

6 Daarom hangt de hoogmoed hun als een ketting om de nek,

het geweld bedekt hen als een mantel. 
7 Hun ogen puilen uit van vet,
zij hebben de inbeeldingen van hun hart overtroffen. 
8 Zij spotten en spreken boosaardig van onderdrukking,
zij spreken uit de hoogte. 
9 Zij zetten hun mond op tegen de hemel,
hun tong wandelt honend rond op de aarde. 
10 Daarom kan Gods volk ertoe komen,
wanneer er een volle beker water voor hen uitgeperst wordt, 
11 dat zij zeggen: Hoe kan God het weten?
Zou de Allerhoogste er weet van hebben? 
12 Zie, dezen zijn goddeloos,
toch hebben zij in de wereld rust en vermeerderen hun vermogen. 
13 Ja, voor niets heb ik mijn hart gezuiverd

en mijn handen in onschuld gewassen. 
14 Want de hele dag word ik gekweld
en mijn bestraffing is er elke morgen. 
15 Als ik zou zeggen: Ik zal ook zo spreken,
zie, ik zou ontrouw zijn aan al Uw kinderen. 
16 Toch heb ik nagedacht om dit te kunnen begrijpen,
maar het was moeite in mijn ogen, 
17 totdat ik Gods heiligdom binnenging
en op hun einde lette. 
18 Ja, U zet hen op gladde plaatsen,
U doet hen in verwoesting vallen. 
19 Hoe worden zij in een ogenblik tot een verwoesting!
Zij worden weggevaagd, komen om door verschrikkingen. 
20 Zoals een droom vervaagt bij het ontwaken,
zult U, Heere, als U wakker wordt, hun beeld verachten. 
21 Toen mijn hart verbitterd was
en ik in mijn nieren geprikkeld werd, 
22 hoe onverstandig was ik toen, ik wist niets!
Ik was een redeloos dier bij U. 
23 Ik zal echter voortdurend bij U zijn,
U hebt mijn rechterhand gegrepen. 
24 U zult mij leiden door Uw raad,
daarna zult U mij in heerlijkheid opnemen. 
25 Wie heb ik behalve U in de hemel?
Naast U vind ik nergens vreugde in op de aarde. 
26 Bezwijkt mijn lichaam en mijn hart,
dan is God de rots van mijn hart
en voor eeuwig mijn deel. 
27 Want zie, wie zich ver van U houden, zullen omkomen;
U verdelgt allen die als in hoererij U verlaten. 
28 Maar wat mij betreft, het is voor mij goed dicht bij God te zijn.
Ik neem mijn toevlucht tot de Heere HEERE,
om al Uw werken te vertellen."

Dicht bij de Allerhoogste, in ZÍJN nabijheid, leren we de dingen te zien, zoals ze zíjn...en niet zoals de duivel ze ons wil laten geloven!
Dicht bij Vader zijn we veilig voor de valkuilen van de duivel, waar twijfel er één van is.

Wees gezegend,

Sebo