Wilsbeslissing en dus geen gevoel.

Op internet had ik een korte dialoog met iemand over het al dan niet aan kùnnen nemen van het geloof ondanks de aanwezige wil hiertoe. Hij schreef:

"Als hij het evangelie al kent maar niet als waarheid aanvaard, aanvaard hij waarschijnlijk ook niet Jezus woorden:''Ik ben de weg, de waarheid en het leven.'' De weg, het kruis als verzoening tussen hem en God, is een wilsbeslissing en geen gevoel."

Maar is dat wel helemaal waar? 

Oh, zeker: het moge duidelijk zijn dat je het wèl moet wìllen. Maar wàt, als je het evangelie wel wìl geloven, maar simpelweg niet kùnt geloven?

Denk maar eens aan mensen als Albert Einstein, Leonardo da Vinci, Galileo Galilé en nog enkele anderen zoals hen. Deze mensen dachten in dermate moeilijke formules en op een voor de gewone mens ondenkbaar en onbegrijpelijk niveau, dat ze in feite niet in staat waren om "in het klein" te denken. Bij elk standpunt of feit hoorde een vraag. Zo kun je tegen zo iemand niet zeggen dat één en één twee is, want hij zal geheid zeggen: "Ìs dat zo? En waarom dan??"

Zo iemand is gedwongen om overal een verklaring of tastbaar bewijs voor te zoeken. Dat is nu eenmaal de wijze, waarop zijn hersenen in elkaar zitten. En reken maar dat dat een zware handicap is voor zo iemand. Helemaal, wanneer hij iets zó intens graag wìl geloven, maar het stomweg niet kán. Hoevaak zal zo iemand niet denken: "Werkte mijn verstand maar niet! Dan kon ik het gewoon  aannemen..!!"

En zeg nou zelf:

Heb je ook wel eens dat je denkt; "ik voel niets meer bij m'n geloof.."?

Misschien nu op dit moment wel?

Soms ervaar je de Here Jezus zó sterk, dat je er hevig geëmotioneerd door raakt. Dan gebeurt er van alles met je en lijkt het wel, of je de hele dag loopt te zweven. 

Het lijkt wel of God je Persoonlijk even, heel even en heel licht echt fisiek heeft aangeraakt... Je voelt je extreem geborgen en heel, heel dicht bij Hem.

Dat gevoel wil je dan graag vasthouden. Zolang mogelijk vasthouden en van genieten. Maar helaas, zonder het in de gaten te hebben ebt dat heerlijke gevoel toch weer langzaam weg. En dan gaat het leven weer gewoon z'n gang, zoals dat altijd gebeurt. Je bent bezig met je kerkelijke verplichtingen en activiteiten, je bidt zoals je dat elke dag doet, je leest in God's woord zoals je elke dag doet, je gaat gewoon naar je werk, net als elke andere dag.

En dan..op een zeker moment kan het zijn dat je opeens denkt: "Ik voel niets meer. Ik voel de Here God niet meer.."

Het lijkt wel of je geloof al heel lang 'op de automatische piloot' staat. Het is allemaal zo gewoon en bijna vanzelfsprekend, maar eigenlijk...voel je er niets meer bij.

Als in zulke momenten het leven dan ook nog eens wat gaat tegenzitten in fisiek, sociaal, financieel of maatschappelijk opzicht, kan het zelfs voorkomen dat je af en toe gaat denken: "Wat maakt het allemaal nog uit?", "Waar doe ik het nog voor?"

Je bidt voor je moeilijkheden, maar het lijkt of God je niet meer hoort en als je eerlijk bent...voel je eigenlijk ook niets bij je gebed. Zo kan het voorkomen dat je je op een zekere dag zelfs afvraagt of Hij uberhaubt wel bestaat...

Een poos geleden hadden we een hele dynamische spreker in de kerk.

Hij begon met het voorlezen van Psalm 88 en vertelde erbij dat dit volgens hem wel zo ongeveer de donkerste psalm uit de hele bijbel was.

Ik heb dat eens nagekeken en inderdaad: alle andere psalmen eindigen stuk voor stuk op enigerlei positieve wijze. Maar deze niet; deze is van begin tot eind doordrenkt van negativiteit. Ellende en duisternis overheersen in deze psalm en daar eindigt hij ook mee.

Toch ligt er één heel belangrijk positief element in psalm 88...

Ongeacht hoe erg het gesteld is met de schrijver, ongeacht hoezeer hij zich verlaten voelt door God en iedereen: hij wéét dat God er is!

Die vraag van hierboven (bestaat Hij eigenlijk wel?) komt zelfs geen seconde bij hem op!

Omdat ik best wel vol zat van die preek heb ik, eenmaal thuis, daar later met m'n vrouw over gesproken en al filosoferend kwam ik voor mezelf tot een vergelijking met 

ons dagelijks leven. Twee voorbeelden:

*1 In onze relatie met elkaar hebben we het allemaal nodig dat onze partner van tijd tot tijd eens zegt dat hij/zij van ons houdt. Niet dat we dat niet wéten, maar we hebben gewoon die bevestiging af en toe nodig. We hebben het nodig dat hij/zij dat af en toe verbaal of fisiek laat blijken. Naarmate die bevestiging langer uitblijft, verwordt onze relatie tot een soort gewoonte. Alsof onze relatie 'op de automatische piloot' staat. Dat is opzich niet erg, zolang we wéten dat de ander van ons houdt. Maar wat, als er problemen van welke aard dan ook op ons pad komen en die 'automatische piloot' staat nog steeds aan? Dán kan het voorkomen dat we ons op een bepaald moment afvragen of de ander er eigenlijk nog wel voor je is...

*2 In ons dagelijks werk willen we allemaal de waardering die we verdienen. Natuurlijk in eerste instantie in fiancieel opzicht (wie werkt er gratis??), maar daarnaast ook in verbaal/fisiek opzicht. Weten dat de baas je waardeert is op een bepaald moment niet meer genoeg. We hebben het ook nodig dat de baas eens een compliment geeft.

Een bevestiging, dat je je werk goed doet en dat hij tevreden is over jouw functioneren. Zo'n complimentje of schouderklopje doet je gewoon heel erg goed en er is niets mis mee dat je dat af en toe eens nodig hebt. Dat maakt dat je je goed voelt in je werk en gemotiveerd blijft. Als je nooit eens iets positiefs van de baas hoort verwordt je werk  tot een eentonige, saaie baan, waar je weinig plezier meer in hebt. En dan ga je je op zekere dag afvragen, of het niet tijd wordt voor iets anders...

Mijn vrouw zei eens dat je gevoel nooit de locomotief van je geloof mag zijn.

Geloven vanuit je gevoel zou dus slecht kùnnen zijn voor je geloof en je ervan kùnnen weerhouden te groeien in je geloof.

Daar ben ik het persoonlijk niet helemaal mee eens. Natuurlijk, gevoel mag nooit de alléénheerser zijn, maar als ik in de bijbel lees, kom ik ongelooflijk veel gevoel tegen. Bemoediging, troost, liefde, vriendelijkheid, zachtmoedigheid, en nog tal van andere...emoties! Allemaal emoties die, laten we eerlijk zijn, met gevóélens te maken hebben.  En wat te denken van deze: "De liefde is geduldig en vol goedheid. De liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. -...ze laat zich niet boos maken en rekent het kwade niet aan, ze verheugt zich niet over het onrecht maar vindt vreugde in de waarheid...." (1Kor.13:4,6)

Dat zijn 'hartsgesteldheden! Emoties, en dus...gevoelens!! Die hebben met wèlke vorm van verstand in mijn ogen helemaal niets te maken!!

Ik wéét dat de Here God bestaat. Weten is 'kennis uit ervaring'! Heb je die ervaring niet, is het niet weten maar veronderstellen! En mijn ervaringen met de Here God hebben niets, maar dan ook niets met mijn verstand te maken.

Integendeel: mijn verstand is juist heel vaak een vijand van mijn geloof, omdat m'n verstand vaak dingen wil kunnen verklaren en beredeneren. Mijn verstand zegt me dat ik keiharde, tastbare bewijzen nodig heb voor mijn geloof.

Mijn 'wéten' dat de Here God bestaat heeft dan ook veel meer te maken met mijn hart, mijn ziel en alles wat ik dáárbij voel.

Natuurlijk voel ik niet elk moment van de dag de aanwezigheid van de Here Jezus. Maar door mijn ervaringen met Hem wéét ik, dat Hij op elk moment van de dag wèl bij me is! Zelfs al vóél ik hem even niet, zelfs al heb ik problemen van welke aard dan ook: 

Ik wéét dat Hij bij me is, ook in mijn donkerste momenten, ...omdat ik Hem erváren heb.

En dát opzich is een heerlijk rustgevend ...gevoel...

ps: Juist door de zekerheid van het geloof en op grond van hun behoudenis menen veel christenen de "kennis der waarheid" te hebben en dus  het recht om tegen mensen te zeggen: "Zo en zo is het en anders ben je verloren! Eigen schuld dikke bult!" Dat vind ik erg jammer en tamelijk aanmatigend.
Tegen die mensen zou ik willen zeggen: lees 1 Kor. 13 nog eens... 

Moge de mantel van Zijn Liefde je hart en verstand verwarmen,

Sebo

Spreuk van de dag

Vrijheid kan beangstigend zijn als je je veiligheid vond in begrenzingen.

Kwam zoekend naar iets anders dit stukje nog tegen....

01-06-2009
Nog heel even...

Tweede Pinksterdag.
Gisteren was Eerste Pinksterdag...heb ik me laten vertellen.
Ja, sorry hoor....ik ben er momenteel éven niet meer bij met m'n hoofd. Ik zou er, zéker gezien mijn geloof, echt bij stil moeten staan, maar ik krijg het niet voor elkaar. Andere dingen spelen in mijn hoofd (lees: vechten om een eerste plaats).

"Wat ik weet, wat ik denk en wat ik voel zijn af en toe niet in harmonie met elkaar. 'Wat ik weet' heeft ruzie met 'wat ik voel'. 'Wat ik denk' heeft ruzie met 'wat ik weet' en alsof dat nog niet genoeg is, mengt 'wat ik hoop' zich ook nog eens in die ruzie.
Als alle vier emoties ruziënd door m'n hoofd rennen, kun je je voorstellen dat de chaos zo ongeveer compleet is...
En dan, op zeker moment, komt Vader en grijpt ze allevier in de kraag!
'Wat ik denk' is een onruststoker, 'Wat ik voel' is een bedrieger en 'Wat je weet' wil altijd het laatste woord.
'Wat ik hoop' is de jongste en delft altijd het onderspit. Maar Vader heeft een oplossing: een oppasser om de ruziemakers uit elkaar te houden. 'Wat ik geloof' is zijn naam en die zal voortaan meevechten met 'Wat ik hoop'."

Dat schreef ik ooit eens.
En dat is nou precies, wat er momenteel plaats vindt in mijn hoofd!
En ja, natúúrlijk met betrekking tot de bruiloft.
Nog maar vier dagen. Vier dagen en dan mag ik mezelf een echtgenoot noemen..
De zenuwen gieren inmiddels door m'n keel als een heuze wervelstorm! Zal alles wel goed gaan? Is alles ook echt geregeld? Heb ik overal aan gedacht? Niks  vergeten? Ohh...als ik me maar niet verslaap..!! Passen de bloemen wel bij haar kleding? Zal ik er niet uitzien als een aangekleedde aap? ...ik vergis me vast in de deurbel.. Zal ik wel de goeie dingen zeggen? Ik 'verspreek' me vast...

Afijn, je snapt het al: ik sta hier zo ongeveer stijf van de spanning...
Dat doet natuurlijk ook het één en ander met m'n huid. Hoewel het op dit moment weer even meevalt, zie ik er de laatste tijd niet echt florisant uit. Samengeknepen, roodomrandde oogjes door een ontsteking die maar niet weg wil. Wondjes in het gezicht en op de handen (meestal 's nachts veroorzaakt) door krabben. Nervositeit, die zich uit in slecht/onrustig slapen en dat wordt, naarmate dé dag dichterbij komt, er niet beter op.
Gelukkig komt m'n zus donderdag al. Dat is wel een hele geruststelling.

Loslaten....

Zodra je iets wilt loslaten
hou je het juist vast.
Loslaten is niet een bezigheid
die je kunt beoefenen.
Het is niet een Doen,
maar een ont-doen.
Loslaten is geen activiteit,
maar het stoppen van een activiteit;
de activiteit van vasthouden.

En dat moet ik doen: loslaten. Vertrouwen dat het allemaal goed komt. Vertrouwen op God en op anderen, dat alles in juiste banen geleid zal worden. We hebben een goeie ceremoniemeester die uitstekend in staat is om de boel op poten te zetten.

en eindelijk...

Pffffff...Dàt hebben we gehad!

En nú op naar de wittebroods..uhhhh..jaren...?1 

Vraagstelling

Vraagstelling:

"De sleutel om je hart te openen voor de Heere heet geloof. God leren kennen is in Hem gaan geloven. De eerste stap in geloof is kennis. ''Zo is dan het geloof uit het gehoor, en het gehoor door het Woord Gods, '' Rom. 10:17" 

Mee eens, maar verdiep je hier eens in: ...Wat nou, als je dòl,dòlgraag wílt geloven, maar het simpelweg niet kúnt..hóézeer je ook bidt, smeekt, roept? Dit heeft een oude vriend van mij al zijn hele leven lang en elke dag daarvan worstelt hij daar mee. Al 1000 x heeft hij zich overgegeven, maar hij voelt niets van de aanwezigheid van de Heer in zijn leven. Om de ellende compleet te maken heeft hij ook nog eens (terecht!!) erg veel moeite met de houding/gedrag van verreweg de meeste christenen, die, net als in alle andere religies, 'in de naam van God' vreselijke dingen doen. 

Voor mij is zijn probleem evenzozeer een heel groot vraagstuk. Zou het kunnen zijn als bij Thomas en later Paulus? Zou het ongeloof van Thomas net zo een doorn hebben kunnen zijn als waar Paulus overschreef? En zou dan voor Thomas (èn mijn vriend) hetzelfde kunnen gelden als voor Paulus: "Laat Mijn genade u genoeg zijn!"?

Een vraagstuk, waar waarschijnlijk geen afdoende of bevredigend antwoord op is.....

God's zegen,

Sebo

Beste Sint,

Mijn wens voor dit jaar:

1 een dikke vette bankrekening
2 een atletisch slank lichaam

ps: het zou fijn zijn als u deze twee niet door elkaar haalt, zoals vorig jaar.

Zo dus:

Spreuk van de dag

Take my advice, I don't use it anyway.

 

klik

Dat zal zo ongeveer het motto zijn van deze Amerikaanse Fastfood-keten.

Hoe ze zijn ontstaan?

Simpel:

Het (in mijn ogen) af en toe wat hypocriete amerika-volkje had bij 's lands rechters bedongen dat bestaande fastfood-ketens als mcDonalds, BurgerKing e.a. voortaan op de borden boven de balie de kilocallorieën moesten vermelden bij elk menu.

Oeps..!! Was dàt even (vet/fat) schrikken voor de FastFood-heren!!! En voor de notoire FastFood-(ex?)genieters uiteraard..

Maar Amerika zou Amerika niet zijn als er niet ergens één of andere opportunist daar een mega-vet gat in de toch al zo hongerige markt zag en z'n kans dus schoon zag om dat gat eens rijkelijk te gaan vullen. Met de zo intens fel begeerde callorietjes, wel te verstaan. En zie daar:

de...

klik

was geboren....

Hoe de dingen daar in hun werk gaan?

Wel, allereerst kan men stellen, dat de bediening alleraardigst is: een lieftallige, in een ondeugend en ietwat frivool verpleegsterspak(je) gestoken serveerstertje en een zeer meegaande, maar streng uitziende "dokter", beiden uiteraard voorzien van stetoscoop en bloeddrukmeter.

Ennuhh.. oh ja..het menu...

Ach, dat valt reuze mee: een niet al te magere "bypass-burger", "dubble-bypass-burger", "triple-bypass-burger" en jawel hoor: ook de zo geliefde "quadriple-bypass-burger" voor de XXXL-maag ontbreekt niet. Natuurlijk hoort bij elk menu de benodigde hoeveelheid cola en... bij het grootste menu wordt zelf een pakje LuckyStrike-sigaretten verstrekt!! Zeg nou zelf: is dàt service of niet?!

En heb je ietwat teveel gegeten? Geen enkel probleem want: men rijdt je met alle plezier in een rolstoel naar de parkeerplaats, alwaar een luxe, bij de firma behorende taxi je netjes naar huis rijdt, waar je heerlijk kunt "uitbuiken" van dit gevecht tegen de vermageringsfreaks, wetende dat je deze veldslag hebt gewonnen en dus meer callorietjes hebt vergaard in één enkele middag, dan de 'gemiddelde' burger in een heel jaar. Ja, het was vast een hevig gevecht en je gaf niet op..

..want het was een heerlijke strijd......

Ach ja...soms heeft Amerika wel wat....

Jezus bidt voor ons

Aansluitend op het vorige stukje "Bidden naar God's wil" deze toch wel geruststellende overdenking.

“Helaas worden niet alle gebeden verhoord.”
“Het geluk is, dat niet alle gebeden verhoord worden.”

Twee verschillende uitspraken, die ik ooit eens ergens gelezen heb.
Twee verschillende uitspraken, die aangeven hoe klein wij mensen eigenlijk zijn.
Want laten we eerlijk zijn: hoevaak bidden wij niet voor de kleinste of vreemdste dingen in de ‘heilige’ overtuiging dat die ons goed zullen doen? Hoe komen we aan die wijsheid en overtuiging precies te weten wat wèl en wat wat niet goed voor ons is? Wie zijn wij, dat we dat zomaar kunnen bepalen?
Zou het ook zo kunnen zijn dat er Iemand is, die dat veel béter weet? Iemand, die wèrkelijk weet, wat goed voor ons is en wat de wil van de Vader is voor ons leven?

Gistermiddag las ik een klein stukje uit een boekje over gebed.
Ik was slechts een beetje aan het bladeren in verschillende boekjes, zonder ook echt bewust op zoek te zijn naar iets. Op een bepaald moment viel mijn oog op een stukje over gebed. Het heette: het “probleem” van onverhoorde gebeden en hoe deze om te buigen in het “wonder” van onverhoorde gebeden.
Ik bladerde het zo een beetje door en las ergens middenin:
“..ik lag eens in het ziekenhuis toen een ouderling op bezoek kwam. Hij zei troostend tegen me: “Weet dat we voor je bidden, maar weet dat dat niet het allerbelangrijkste is. Nog véél belangrijker is, dat je weet dat Jezus voor je bidt!”

Ik bladerde nog even verder en pakte een ander boekje met de titel: “101 dingen, die Jezus voor je gedaan heeft.” 
Alweer zomaar ergens, nr. 13 ofzo: “Jezus is onze Pleitbezorger en bidt voor ons.”

Vervolgens kreeg ik een boek onder m’n neus van een Nijverdalse schrijfster die in 1982 op 58 jarige leeftijd overleed. Ze schreef over gemoedstoestanden en het gevaar ervan en vertelde dat in haar ogen gemoedstoestanden als boosheid, opstandigheid, verbittering in feite een soort afgoderij worden, zodra je je eraan overgeeft.
Aan het eind van het stukje schreef ze onderaan een kort gebed:
“Dank U wel, Heere Jezus, dat U voor mij bidt waar ikzelf de kracht en wijsheid niet had in mijn boosheid.”

Zomaar..
In drie/vier verschillende boekjes..
Zonder er bewust naar te zoeken en zomaar ergens middenin..

“Jezus bidt voor ons..”

Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik mij daar in mijn gebed lang niet altijd van bewust ben. Sterker nog, meestal ‘moet’ het afhangen van mijn eigen gebed. En mijn eigen inzicht in wat ‘goed’ of ‘slecht’ voor mij is op dat moment.

Wat een geruststelling, te weten dat er Iemand is, die wèrkelijk weet wat goed voor me is. Die weet, wat de wil van de Vader is voor mijn leven. 

Wat een heerlijk gevoel, te weten dat we het niet alleen hoeven te doen!

Spreuk van de dag

Wie een kaars voor een ander aansteekt, verlicht daarmee zijn eigen pad.

In het huwelijksbootje...

In het huwelijksbootje gestapt...

...op 5 juni 2009.

Foto's van vroeger

Vader als jongen (2e v. links) +/- 14 jr. oud

Moeder als meisje (r)

  

Vader

Moeder (r)

Huwelijk vader en moeder 23-05-1958

Zussen Tineke en Heidi

Broer(tje) Bert, midden jaren '70

op camping "de Pookse Belten", nabij Almelo

Oma (van moeders kant) met v.l.n.r.

Tineke, Sebo, Bert, Heidi

v.l.n.r.

Sebo, Tineke, Heidi

en in de kinderwagen Bert

Bidden naar God's wil...

Heb je dat ook wel eens? Dat je voor iets of iemand bidt, maar dat je gebed niet verhoord wordt?
Natúúrlijk heb je dat wel eens....
Ik werd in mijn kerkgemeenschap eens aangesproken door een oudere man met de vraag of ik wel eens naar Hour of Power keek. Hij vertelde dat hij die morgen voor de dienst gekeken had en dat het ging over onze manier van bidden. Zijn zoon, zo zei hij, zat in de WW en daar bad hij dan voor dat die maar werk kon vinden, maar z’n gebeden waren tot dusver nog niet verhoord.
Nou hebben we dat allemaal wel, ikzelf niet uitgezonderd. We bidden voor verlichting van onze pijn, voor het verdriet en de pijn van anderen, voor allerlei maatschappelijke zaken zoals werk en inkomen en nog een hele waslijst meer. We bedoelen het goed, menen het echt en staan volledig achter de dingen die we aan de Heer vragen.
Maar wat, als ons gebed (nog) niet wordt verhoord? Wat denken we dan? Wat denk IK dan? Maar al te vaak denk ikzelf, dat ik iets niet goed doe, of dat het dan misschien niet God’s wil is, of dat het nog niet het moment is, of dat God misschien andere bedoelingen heeft, of...etc. etc. etc. En laten we eerlijk zijn: als dat vaker voorkomt slaat even zo vaak ook de twijfel toe.. Twijfel aan mijn echtheid, twijfel aan mijn oprechtheid, twijfel aan m’n geloof en ja, zelfs twijfel aan God.
Is dat eigenlijk wel terecht? Niet echt, of moet ik zeggen: echt niet! Hoevaak zeggen we en zingen we niet dat we steeds meer en meer op Jezus willen lijken? Wel, wat deed Jezus dan? Hoe bad Hij?
Hij trok zich heel regelmatig terug en zocht de rust en de stilte op. Zo kon Hij uren bidden met de Vader.

Ikzelf denk daar best wel vaak aan. Dan stel ik mezelf voor dat ik bij Hem ben, zoals Zijn vrienden destijds. Hij zegt dat Hij ‘even’ alleen wil zijn. In gedachten zie ik Hem dan weggaan en ondanks mijn verlangen om met Hem mee te gaan weerhoudt Zijn gezag mij ervan om Hem achterna te lopen. Ik zie Hem verdwijnen om de hoek van een huis, misschien op weg naar een bosje of een tuin en de rest van die middag zie ik Hem niet meer terug. Als ik dan vroeg in de avond eindelijk al mijn moed bij elkaar geraapt heb, loop ik voorzichtig dezelfde weg als Hij en inderdaad: ergens in een tuin zie ik Hem op Z’n knieën, geleund tegen een steen, in gebed met de Almachtige. Ik zie Hem, raak tot in het diepst van m’n wezen ontroerd, maar durf niets te zeggen. Ook dichterbij komen durf ik niet. Ik word me ervan bewust dat ik de Zoon, de Gezalfde, zie spreken met Zijn Vader, de Almachtige God. Ik realiseer me dat ik getuige ben van een gebeurtenis, die maar voor weinigen was weggelegd: een dialoog tussen de Vader en de Zoon. Het is zo ontzagwekkend dat ik niet doorheb, dat ook ik op m’n knieën val, uit ontzag en eerbied voor de Allerhoogste. Ik merk dat ik geen woorden heb voor wat ik voel, behalve totale ontroering. Een mager en armoedig woord voor een gevoel, dat in feite onmogelijk te beschrijven is.  Dikke tranen biggelen over m’n wangen, maar ik merk het nauwelijks. Van ergens heel diep in mij rijst een intens verlangen om ook zó te kunnen bidden als mijn Heer. Ik voel de toewijding in mij stromen, een devotie die z’n weerga niet kent en zoals ik die nooit eerder gevoeld heb in Zijn nabijheid.
Als na een poos mijn Heer en Herder opstaat, loopt Hij naar mij toe en kijkt mij vragend aan, wetend wat ik denk. En aarzelend spreek ik mijn verlangen uit met een stem vol ontroering en vraag voorzichtig: “Heer, leer mij alsublieft bidden, zoals U..?”

Kijk, ik fantaseer/dagdroom dit maar..
Maar Zijn vrienden hebben dat wèrkelijk meegemaakt! Wat een enorme ervaring moet dat zijn geweest! En eigenlijk ben ik (in positieve zin) diep jaloers op die mensen, die Hem van zó nabij en zó fysiek hebben meegemaakt...

Vijf korte teksten hierover spreken me bijzonder aan en daarom zet ik ze hier neer:

(Markus 14:32) “Ze kwamen bij een plek die Getsémane heette, en hij zei tegen zijn leerlingen: ‘Blijven jullie hier zitten, terwijl ik ga bidden.”

(Lukas 9:29) “Terwijl hij aan het bidden was, veranderde de aanblik van zijn gezicht en werd zijn kleding stralend wit.”

(Matth. 6:6) “Maar als jullie bidden, trek je dan in je huis terug, sluit de deur en bid tot je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen.”

(Matth. 6:7) “Bij het bidden moeten jullie niet eindeloos voortprevelen zoals de heidenen, die denken dat ze door hun overvloed aan woorden verhoord zullen worden.”

En tenslotte schreef Paulus aan de gemeente in Efeze:
(Efe. 6:18) “Laat u bij het bidden leiden door de Geest, iedere keer dat u bidt; blijf waakzaam en bid voortdurend voor alle heiligen.”

“Bidden naar God’s wil.”
Zo heb ik het stuk genoemd. Daar ging het gesprekje met die man over..
Maar is dat niet schier onmogelijk? Hoe weten wij wat God’s wil is voor ons? Natuurlijk, we denken heel goed te ‘weten’ wat goed is voor ons, maar is datgene wat wij ‘goed’ vinden ook werkelijk Zijn wil? Is het niet zo, dat de Vader in de hemel wèrkelijk weet wat ècht goed is voor ons? Is Hij niet de Enige, die weet wat wij werkelijk nódig hebben?
En dat vertelde die man in de gemeente destijds, toen hij zijn verhaal beëindigde:
“Zou het niet veel beter zijn om aan de Almachtige God te vragen: Heer, U weet als Enige wat wij nodig hebben. Geef ons wat we nodig hebben en laat daarbij Uw wil gebeuren en niet onze wil!”

Ik vond het een heel mooi begin van een geweldige dienst en ik  heb er veel aan gehad...

Een fijne woensdagmiddag en

God’s rijke warmte en liefde toegewenst,


Sebo

Spreuk van de dag

Spreuk van de dag

Rijkdom bestaat niet uit het hebben van grote bezittingen, 

maar uit het hebben van weinig behoeften.

Lieve Vader in de hemel

Lieve Vader in de hemel.

Vanochtend vroeg ik: leer mij kijken;

maar van wat ik zag, trok ik me niets aan.

En vanavond hoop ik vergeving te bereiken,

voor wat ik dus heb fout gedaan.

Waarom nog, Heer, zou ik U vragen,

waarom nog, Heer, hoort U mij aan?

Morgen vraag ik om Uw leiding,

maar ik weet, dat ik niet volg Uw raad...

En die avond zal ik vragen om vergeving,

voor alweer menig foute daad.

Waarom nog, Heer, zou ik U vragen,

waarom nog, Heer, hoort U mij aan?

Daarom wil ik U nú eens vragen,

om bij mijn zwakheid stil te staan:

Leer mij U te accepteren, 

te berusten in Uw wil.

Leid mij, Vader, op al m’n wegen

en laat mij zijn in eerbied stil.

Maak dat mijn wegen de Uwe zijn.

Want in al mijn zwakheid, Heer,

weet ik dat ik alléén van U kan zijn,

van Ú en niemand anders meer!

Spreuk van de dag

Spreuk van de dag

Wijs uw vrienden onder vier ogen terecht, maar prijs ze in het openbaar.

Even een paar Kcal's verbranden....

850 Kcal verbranden,

...in minder dan een half uurtje....

Spreuk van de dag

Spreuk van de dag

In a garden I didn't know I saw roses in the snow.

I wished to be that gardner. 

Although: what fool grows roses in the snow!

Twee treinen

Ik zat eens naar mijn beeldscherm te kijken.
Al een poosje had ik een bepaald stukje in m’n hoofd met als thema: christenen naast niet-christenen. Ik stelde mijzelf daar een beeld van voor. Hoe staan wij als christenen in de maatschappij en hoe staan niet-christenen naast ons, christenen. Hoe maken zij hun keuzes?

Ik had een 'plaatje' voor me van twee sporen naast elkaar en een rode rijdende trein.
Langzaam wordt die trein ingehaald door een andere, witte trein en als ze naast elkaar rijden, remt de witte trein af, tot hij op dezelfde snelheid rijdt als de rode.
De rode trein heeft aan beide zijden deuren die open staan en de witte heeft alleen openstaande deuren aan de zijde van de rode trein.
Ik zit in de rode trein en zie af en toe mensen van de ene trein naar de andere springen. In die witte trein zitten mensen die er allemaal enigszins gelukkig of vrolijk uitzien en de lampen in die trein zorgen voor een flinke berg licht. In mijn trein brandt slechts hier en daar een storend flinkerende lamp, die veel te weinig licht geeft.
Ik wil wel naar die witte trein toespringen, maar ik durf niet. Ik zie het andere mensen doen.

Kijk! Die mevrouw naast me! Die stond op en liep naar de deur. Ze keek naar beneden, waar ze het spoor onder zich voorbij zag flitsen. Ze keek weer naar die open deuren en opeens was ze aan de andere kant, in de witte trein. Ik twijfel. Ik wil wel, maar stel je voor dat ik uitglij. Je zal net zien dat MIJ dat overkomt. Ik kijk uit het raam en weet dat de beide sporen ergens in de verte uit elkaar zullen gaan. De rode trein rijdt door en de witte gaat langs kronkelwegen naar boven, tegen een berg op. Toch lijkt het, als ik zo naar de horizon kijk, of ze wel uit elkaar gaan, maar ergens aan de horizon toch weer bij elkaar komen. Of is dat maar gezichtsbedrog?
Dan hoor ik ineens iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en kijk weer naar de dichtstbijzijnde deur. Daar staat, in de witte trein, iemand in wat lijkt op een witte jurk ofzo. Diegene steekt de hand uit en roept nog eens mijn naam. Ik sta op, loop voorzichtig in de richting van de deur, maar blijf in de opening staan. Ook ik kijk naar beneden en zie de spoorrails gevaarlijk snel onder me voorbij flitsen. Ik durf niet, maar ik wil óh zó graag... En dan opeens...sta ik in de witte trein. Ik wordt luid verwelkomd met hoera-geroep en geklap. Her en der kloppen mensen me op de schouders, maar ik weet dat ik niet gesprongen ben en al dat verwelkomende geschouderklop dus niet verdien. Ík was het niet, die sprong. Integendeel: degene in die ‘witte jurk’ heeft me naar zich toegetrokken. Ik wil dat uitroepen, maar ik ben zo blij dat ik nu daar ben, dat het er niet van komt. Ik laat dan ook de feestvreugde in de witte trein maar gewoon over me komen en ik geniet ervan.
Eenmaal zittend op één van de zachte banken kijk ik uit het raam. Ik zie die rode trein naast ons rijden. Kijk! Daar zat ik zonet nog. Dáár, op díé plaats. En dan opeens, terwijl ik daar zat te kijken, zie ik door het raam ineens iemand van de witte trein overspringen naar de rode. Ik hoor stemmen van verdriet.
En zonder het in de gaten te hebben, merk ik dat ik huil om diegene. Ik voelde ook zomaar verdriet omdat die weer terug naar de rode trein sprong.
Ik roep hem. Ik probeer hem hier te houden, te bewegen weer terug te komen en terwijl ik dat doe, bemerk ik voor mezelf een zekere herkenning. Ik kende die sprong....
Jaren daarvoor deed ik hetzelfde...sprong ook terug naar die andere, zo bekende trein.
En opeens begrijp ik, waarom ik in die witte trein zit! Opeens begrijp ik wat mijn doel is, waarvoor ik op deze aarde ben! Het is plotseling, als donderslag bij heldere hemel, duidelijk waarom die witte trein net zo langzaam rijdt als die rode. Het is de bedoeling, dat ik er alles aan doe om te laten zien hoe mooi en fijn en behaaglijk het is in mijn ‘nieuwe’witte trein! Het is de bedoeling dat ik zoveel mogelijk mensen help om, net als ik, over te steken.

En dan zie ik langzaam de rode en witte trein elkaar verlaten. Aan de voet van een berg splitsen de sporen zich en de rode rijdt naar links weg. Nu kan ik hem niet meer zien, de berg zit ertussen en we gaan langzaam omhoog, tegen de berg op....

Dit verhaal had ik al enkele dagen in mijn hoofd en ik had het uitgewerkt om het misschien eens te plaatsen op m'n weblog.
Die zondagmorgen in de kerk sprak er een voorganger die luistert naar de naam Jan.
Dat is alles wat ik van hem weet.
En die voorganger... vertelde MIJN verhaal! Ik had het zelf verzonnen/bedacht. En nog tegen niemand gezegd. Ook nog niet geplaatst. Hij kón mijn verhaal op geen enkele wijze kennen!

Na de dienst wilde ik hem aanspreken. Wílde ja, maar ik durfde niet..
Tamelijk van mijn stuk gebracht ging ik naar huis, niet goed raad wetend met wat me zojuist was overkomen; niet goed wetend wat ik hiervan moest denken.....

Sebo

Spreuk van de dag

Spreuk van de dag

Jammer dat mensen geen problemen kunnen ruilen. 

Iedereen weet namelijk hoe hij die van een ander moet oplossen.

Welkom op

de nieuwe website

Hier kunnen jullie weer meegenieten van alle krabbels, schrijfsels,

filmpjes en andere zaken, die mij bezighouden...

Voor contact:

sebohilberts @ live.nl

Onder elk artikel staat "opmerkingen". 

Daar kun je reageren of in het "gastenboek" hier rechts.

Ik heb Jezus nooit gezien

Ik heb Jezus nooit gezien

Kaboutertjes...

Kaboutertje

Met een puntmuts op hun koppies

vaak een kruiwagen in de hand.

Ze lijken helemaal in hun noppies

en je vind ze overal in ‘t land.

In vele tuinen, langs de wegen

houden ze stilletjes de wacht.

Ze staan in weer en wind en regen

hun uitdrukking vaak heel zacht.

Lieve kleine kereltjes,

kabouter is hun naam,

Geduldig voeren zij de mereltjes

en verwerven zo grote faam.

Voor ons lijken ze heel klein,

maar trots staan ze altijd in de regen.

Zou het nou niet fantastisch zijn

als ze iets meer waardering kregen?

Voor David...

Ik zat bij een vriend van mij te praten met iemand over het geloof, zoals ik dat ken.
“Hoe ken je dat nou doen, mán? Dat is toch helemaal niets voor jou?! Jij kan jezelf toch beter dan deze onzin te geloven? Dat is toch een vèt zwaktebod, hoor?!!
Ik vertelde hem dat ik juist vond dat het niet zozeer een zwaktebod was, als wel een teken van moed. Moed om allereerst voor mijzelf, maar ook naar anderen toe en vooral ook naar de Here God te erkennen dat ik het niet alleen kon. Dat gebeurde in mijn geval niet uit wanhoop of een plotseling opkomende hulpbehoevendheid. Integendeel: ik was best gelukkig op dat moment, zo vertelde ik hem.

We spraken zo nog een poosje en ik vond zijn taalgebruik best vermakelijk; waar kèn moet staan, zette hij kan of kon. Zo van: “Hey man! Ik kan jou nog wel van toen-en-toen. Maar toen kon ik B... nog niet.”
Later, naar huis wandelend, dacht ik hier over na en kwam, in mezelf glimlachend, tot de volgende slotsom:


Tussen Kennen en Kunnen

In Amsterdam hoor je vaak de verwarring tussen deze twee woorden.
Men zegt daar wel: “Ik kan jou wel, maar hem kon ik niet.”  En als men iets niet kan, zegt men vaak: “Dat ken ik niet..”

Een vreemde taalverbastering...
Toch zijn het wel degelijk twee hele belangrijke woorden die in een hele specifieke volgorde bij elkaar horen.
Iets niet kunnen betekent niet dat je het ook niet kent, maarr...als je iets niet kent, kún je het zéker ook niet!

Hoe zou ik Jezus kunnen volgen, als ik Hem niet ken?
Hoe zou ik Zijn weg kunnen gaan, als ik Hem niet ken? Dan kan ik toch ook nooit weten wát Zijn weg is.
“..De weg van de vrede kennen ze niet,” (Rom. 3:17)

Natuurlijk zou ik erop kunnen gokken en het zekere voor het onzekere nemen...
Wie weet: baat het niet dan schaadt het niet...
En dus: “.... een altaar met het opschrift: “Aan de onbekende god”. (Hand 17:23 Paulus in Athene)
Je weet maar nooit waar het goed voor is, toch....?!

“Maar hoe kunnen ze Hem aanroepen als ze niet in Hem geloven? En hoe kunnen ze in Hem geloven als ze niet over Hem hebben gehoord? En hoe kunnen ze over Hem horen als Hij niet verkondigd wordt?” (Rom.10:14)
En als ik nou intussen vaag iets gehoord heb over Jezus en dat staat me wel aan?
Ik moet Hem dan wel eerst verder leren kènnen. Dat betekent dat ik kennis met Hem moet maken.
Paulus zorgt in Athene voor zo’n kennismaking. Hij introduceert de Here Jezus bij hen, die Hem niet kennen.
“Wat u vereert zonder het te kennen, dat kom ik u verkondigen.” (Hand. 17:23, Paulus in Athene)

Vervolgens leer ik Jezus kennen.
Wat betekent dat? Ik leer te begrijpen, waar Jezus voor staat, wat Hij gedaan heeft en waarom. En wat ik hoor staat me wel aan. De rust die van Hem uitgaat is voelbaar! Ook al is Hij niet meer lijfelijk onder ons, tóch voel ik wat Hij in de mensen doet, die Hem aanhangen. Ik wil dat ook wel, ik wil die rust en die vrede waar ‘ze’ het over hebben ook wel eens voelen. Niet dat ik ongelukkig ben, maar dìt is toch wel héél anders...
En dan komt het moment van bekering. Het moment, dat ik besluit om ‘de leiding uit handen te geven’, omdat ik besef dat ik het niet alleen ken...uhhh..kan.
Voortaan wil ik me laten leiden door wat Jezus zegt. Alleen....hoe doe ik dat? Ik weet immers eigenlijk nog niets. Nazorg, of liever gezegd onderwijs is wat ik nodig heb. Kennis opdoen over de wil van de Here God. Het leren kennen en begrijpen van de Weg, de Waarheid en het Leven, dát is nu van levensbelang geworden.
En ook daarvoor wordt zorg gedragen:
“Houd hun dit voor, zodat ze een onberispelijk leven kunnen leiden.” (1 Tim 5:7 )

En zie daar: Het leren ‘kènnen’ van Jezus is voor mij begonnen!
Bijna automatisch volgt dan natuurlijk het grote doen dat een vrij logisch gevolg is van het ‘kúnnen’...
Het valt mij op, dat bij het leren kènnen vooral sprake was van derden, van mensen die mij over Hem vertelden.
Bij het ‘kúnnen’ echter zo lijkt het, komt het veel meer op mijzelf aan!
“5 Span daarom al uw krachten in om uw geloof te verrijken met deugdzaamheid, uw deugdzaamheid met kennis, 6 uw kennis met zelfbeheersing, uw zelfbeheersing met volharding, uw volharding met vroomheid, 7 uw vroomheid met liefde voor uw broeders en zusters, en uw liefde voor uw broeders en zusters met liefde voor allen.”
(2 Petrus 1: 5-7)
En dus: nu ik Hem kèn, zou ik Hem moeten kúnnen volgen...

Maar.. dat gaat zeker niet altijd zonder slag of stoot! Niet voor niets luidt een gezegde: “..struikelend achter Jezus aan”
Ik ben nl. nou niet bepaald iemand die zomaar klakkeloos alles aanneemt, maar naar leidinggevenden binnen en/of buiten de kerk bijna zonder uitzondering luistert met een zeer kritisch oor.
Tsja..en dan is daar nog die bijbel, het woord van God. Oh Mèèn, wat leest dát moeilijk! En is alles wat daar instaat wel waar, is het allemaal precies zo gebeurd, als het er staat? Letter voor letter?
En ja hoor, ook dáár geeft de bijbel zèlf het antwoord:
“16 Elke schrifttekst is door God geïnspireerd en kan gebruikt worden om onderricht te geven, om dwalingen en fouten te weerleggen, en om op te voeden tot een deugdzaam leven. (2 Tim. 3:16 NBV)
Daar staat dus gewoon letterlijk dat de Here God de bijbel, Zijn Woord, niet gediktéérd heeft, maar de mensen Zijn boodschap als het ware gewoon ingegeven heeft. Ze hebben de dingen in hun eigen bewoordingen opgeschreven naar eigen beste kunnen, in hun eigen tijdse handschriften, culturen en tradities e.d. Maar blijkbaar altijd met als Grote Inspiratiebron de Here God zèlf!

En op één of andere manier maakt, het Woord van God op deze manier kènnende, dat ik het in mijn persoonlijk leven kàn toepassen! Dat staat er ook: “...kán gebruikt worden..” Dat heeft dus met een vrije keus te maken. Ik hoef me niet in allerlei bochten te wringen naar derden toe, als het gaat om de extactheid van het Woord. In feite gaat het nl. alleen om de essentie van de boodschap en dus niet om het al dan niet kloppen van een detail....
Door zó naar het Tweesnijdend Zwaard (het zwaard van de Geest, God’s Woord) te kijken kàn ik de keus maken om de essentie van het Woord, de boodschap (!), als leidraad te volgen bij het streven naar een “..deugdzaam leven”.

Tsja..en zo is dan het gedachtencirceltje rond:
door Zijn Boodschap, Zijn Woord, Zijn Zwaard van de Geest, te kènnen, kàn ik Hem volgen. Dat is een vrije keuze! Één die ik ooit gemaakt heb. Éen waar ik nooit spijt van gehad heb of ooit van zal hebben! Integendeel: door deze keus te maken, is mijn persoonlijk leven, in zowel maatschappelijke als in geestelijke zin zó ontzettend veel gemakkelijker, completer en mooier geworden in zo ontzettend veel opzichten........

Wees gezegend in Zijn warme deken van Liefde,

Sebo Hilberts

Een ontbijtje en zomaar een gedachte...

Een ontbijtje en andere zaken

07:00 uur... Langzaam wakkerwordend bemerk ik het geluid van dikke regendruppels op het schuine dak van ons slaapkamertje. Heel voorzichtig raak ik even lichtjes de arm aan van mijn lief, die daarop op haar rug draait. “Yès!”, denk ik en kruip snel lekker dicht tegen haar aan, vóór ze zich misschien weer wegdraait...

“Nog heel eventjes..”, denk ik bij mezelf, “..dan ga ik eruit om een lekker ontbijtje te maken..”

Dat ‘heel eventjes’ werd echter toch nog een uurtje of zo maar ja, laten we eerlijk zijn: fris en monter en fier als een atleet uit bed springen als je nèt lekker tegen je lief aan ligt? ‘Túúrlijk! Dàt gelooft je toch zeker zèlf niet?!!

Eenmaal tegen 08:00 uur beneden gekomen was mijn eerste gedachte: “koffie!” en genietend van  een reuze beker met dat zwarte spul ben ik maar eens bezig gegaan met een heerlijk ontbijtje voor op bed. Vers geperste sinaasappelsap, twee halfzacht gekookte eieren (dubbeldooiers), geroosterde boterhammen incl. drie/vier soorten beleg, roomboter en natuurlijk koffie(!). Zo voorzichtig mogelijk balanceerde ik de hele boel de smalle, stijle wenteltrap op naar boven, waar een genoeglijk ‘snurkje’ aangaf dat er langzaam iemand wakker begon te worden. Vervolgens de rugleuningen omhoog, bedtafeltje uitklappen en dienblad weer oppakken. Gelukkig ging alles goed en werd het  niet letterlijk een ‘ontbijt-op-bed’.... En zoals dat bij ons gebruikelijk is, moet er na elke maaltijd eerst even  een poosje ‘uitgebuikt’ worden....ahúm.

Zodoende waren we rijkelijk laat beneden, wat uiteraard de schuld is van mijn vrouw..vind ik.

Maar goed, eenmaal achter de toetsen, bedenk ik hóé gezegend wij eigenlijk zijn! Na 46 jaar en 44 jaar alleen te zijn geweest een partner vinden zonder echt gezocht te hebben en dan óók nog één, die in heel veel zaken op dezelfde lijn zit.

Ikzelf voel dit wel eens aan, alsof ik pas tóén door de Heer geschikt bevonden werd om haar partner te mogen zijn. Zeg maar: dat de Here God ons voor elkaar bedoeld had, vèr voor we zelf überhaupt aan een partner dachten, maar dat Grétha ‘in de wacht gezet’ werd, ‘bewaard’ werd totdat ik goed genoeg was in de ogen van de Heer. 

Goed genoeg..Dat wil zeggen: Hij wilde Zijn Greetje niet laten trouwen met een jongen die nog zo vol haat en woede zat. Nee, die jongen moest eerst diezelfde rust gevonden hebben, die zo belangrijk is voor àl Zijn kinderen. En zie daar: drie-en-half jaar mogen we elkaar al liefhebben. Dat lijkt opzich niet echt veel, maar als je daar de tijd tegenover zet die we beiden alleen zijn geweest, is deze korte periode in zichzelf al een hele prestatie!! Zeker, als je begrijpt wat er in die korte tijd allemaal gebeurd is: ziektewet, baan kwijt, hartoperatie, bijna doodgegaan, zware huidproblemen, chronische slijmbeurs-ontsteking gevolgd door dubbele operatie, nog steeds erg slechte schouder, enz. enz. enz.....

Geloof me lieve lezers, we zijn trots dat we alle dingen aankonden/kunnen, maar we zijn niet zo arrogant, te denken dat we het wel alleen kunnen, zonder de Heer!!!

The Lord is my Shepherd

psoriasis/constitutioneel eczeem

Al m'n hele leven heb ik last van eczeem.
Zo'n 20 jaar lang is het bijna weggeweest, maar sinds eind 2008 is het in steeds verergerende mate teruggekeerd. Voor het eerst in járen kwam ik weer eens bij een dermatoloog.
In eerste instantie dacht men aan "seborroïsch eczeem", omdat het zich aanvankelijk voornamelijk op het hoofd en gezicht manifesteerde.
Hé...zou dat iets met mijn naam te maken hebben: Sebo..hihi..?
Hieronder de betekenis/effecten van seborroïsch eczeem:

'Seborroïsch eczeem' of eczema seborrhoicum is een schilferige aandoening van de huid. De huidcellen delen zich vele malen sneller dan gebruikelijk en afgestorven cellen laten in kleine droge plakjes los: de schilfers. Meestal zijn er een of enkele plekken op het hoofd die vrij scherp begrensd zijn met daarnaast normale hoofdhuid. Het kan jeuken maar verder is het onschadelijk. De symptomen manifesteren zich op zichtbare plaatsen (zoals het aangezicht) wat erg vervelend kan zijn.

Maar helaas; na enige tijd breidde het zich uit naar andere delen van m'n lijf en voor ik er erg in had, zat ik er helemaal onder. 
Af en toe is het iets minder en lijkt het zelfs goed te gaan, maar op zeker moment komt het dan in alle hevigheid terug; meestal erger dan daarvoor. Zo erg zelfs, dat ik door een combinatie met een astma-aanval in de winter van 2008/'09 met spoed opgenomen werd in MST Enschede.
Vanaf dat moment werd ik helaas weer 'kind-aan-huis' in het ziekenhuis...

Nu, vier jaar en vijf dermatologen later (ze volgen elkaar blijkbaar in ras tempo op), is het overduidelijk dat de aandoening die ik heb 'constitutioneel eczeem' heet. De symptomen zijn vrijwel dezelfde als bij 'seborroïsch', maar dan over het gehele lijf.
Het rampzaligste (stom woord: ramp-zalig...) in mijn aandoening is toch wel de jeuk. Die kan zo verschrikkelijk zijn, dat ik werkelijk tot wanhoop gedreven wordt en totaal radeloos wordt van het krabben! Uiteraard met als resultaat, dat de huid vuurrood is, onder de wondjes zit, bloed aan de vingers van het krabben en, even later, onder de korstjes en natte wondjes zit. 
Naast al dat 'nerveus aandoende gekrab heb ik dan dus ook nog eens te maken met een kapot gekrabde huid, hetgeen nou niet bepaald representatief overkomt. Resultaat dáárvan is weer, dat ik me dan min of meer van de buitenwereld afsluit, liever niet naar buiten ga, of, als ik dat wèl doe, eerst mezelf zoveel mogelijk bedek. Zomer of geen zomer, dat doet er niet toe.

Het moge duidelijk zijn: 'jeuk' is de vloek van de aandoening en zorgt voor een intens gevoel van wanhoop, radeloosheid, teleurstelling, een dramatische daling van gevoel van eigenwaarde, en, niet te vergeten, een in jezelf gekeerdheid die maakt dat je je intens eenzaam en onbegrepen kunt voelen...

De belangrijkste drijfveer om tòch door te gaan (soms wil ik dan het liefst maar gewoon dood zijn), is de liefde en het medeleven (níét te verwarren met medelijden!) van dierbare vrienden en familieleden. Zo heb ìk mijn vrouw, die ik in 2008 leerde kennen, die mij meer dan liefdevol verzorgt en me telkens opnieuw voorhoudt "dat ze MIJ ziet en niet die ziekte! Àls we ergens lopen, zegt ze vaak: "Ìk zie jóú en wat voorbijgangers zien, moeten ze zelf maar weten! Dat is hùn probleem!" Tsja..zelfs al zou ik het willen...wat kun je dáár nou tegenin brengen?! En bovendien heb ik enkele goede vrienden, die weten hoe de vork in de steel zit...

Door de jaren heen ga je natuurlijk ook allerlei smoesjes en trucjes bedenken. Zo heb ik bijv. geleerd dat jeuk (mits niet te erg) ook goed te bestrijden is met ...stenen. Gladde, niet al te grote veldkeitjes (die bijv. vaak om tuinvijvers heen liggen) die je in de koelkast legt. Die droge koelte werkt op dat moment onmiddelijk heel rustgevend. De jeukplek wordt door die kouwe steen gekoeld en komt daardoor direct tot rust.
Een andere methode, die ik toepas (als ik er aan denk), is: op het moment dat ik besef dat ik aan het krabben ben, direct opstaan en iets inspannends doen. Bijvoorbeeld de trap op en af rennen, fietsen, heen en weer lopen, of wat dan ook...àls het m'n gedachten maar bezighoudt. Een ander foefje, dat ik wel eens gebruik, is iets in m'n handen pakken en daar iets mee doen. Bijvoorbeeld een zg. stressbal, waar ik dan een poosje in knijp. En natuurlijk schrijven! Dàt is voor mij al m'n hele leven dè grote uitlaatklep..

Tot zover.
Nu weet je een beetje welke aandoening ik heb en wat die met mij kan doen.
Heb je het zelf ook, of ken je iemand in jouw omgeving die het heeft en wil je er wel wat meer over weten? Kijk dan ook eens op de website van de 'VMCE'. Dat is de Vereniging voor Mensen met Constitioneel Eczeem.

Voor nu:

God's rijke zegen,

Sebo Hilberts