Bidden naar God's wil...

Heb je dat ook wel eens? Dat je voor iets of iemand bidt, maar dat je gebed niet verhoord wordt?
Natúúrlijk heb je dat wel eens....
Ik werd in mijn kerkgemeenschap eens aangesproken door een oudere man met de vraag of ik wel eens naar Hour of Power keek. Hij vertelde dat hij die morgen voor de dienst gekeken had en dat het ging over onze manier van bidden. Zijn zoon, zo zei hij, zat in de WW en daar bad hij dan voor dat die maar werk kon vinden, maar z’n gebeden waren tot dusver nog niet verhoord.
Nou hebben we dat allemaal wel, ikzelf niet uitgezonderd. We bidden voor verlichting van onze pijn, voor het verdriet en de pijn van anderen, voor allerlei maatschappelijke zaken zoals werk en inkomen en nog een hele waslijst meer. We bedoelen het goed, menen het echt en staan volledig achter de dingen die we aan de Heer vragen.
Maar wat, als ons gebed (nog) niet wordt verhoord? Wat denken we dan? Wat denk IK dan? Maar al te vaak denk ikzelf, dat ik iets niet goed doe, of dat het dan misschien niet God’s wil is, of dat het nog niet het moment is, of dat God misschien andere bedoelingen heeft, of...etc. etc. etc. En laten we eerlijk zijn: als dat vaker voorkomt slaat even zo vaak ook de twijfel toe.. Twijfel aan mijn echtheid, twijfel aan mijn oprechtheid, twijfel aan m’n geloof en ja, zelfs twijfel aan God.
Is dat eigenlijk wel terecht? Niet echt, of moet ik zeggen: echt niet! Hoevaak zeggen we en zingen we niet dat we steeds meer en meer op Jezus willen lijken? Wel, wat deed Jezus dan? Hoe bad Hij?
Hij trok zich heel regelmatig terug en zocht de rust en de stilte op. Zo kon Hij uren bidden met de Vader.

Ikzelf denk daar best wel vaak aan. Dan stel ik mezelf voor dat ik bij Hem ben, zoals Zijn vrienden destijds. Hij zegt dat Hij ‘even’ alleen wil zijn. In gedachten zie ik Hem dan weggaan en ondanks mijn verlangen om met Hem mee te gaan weerhoudt Zijn gezag mij ervan om Hem achterna te lopen. Ik zie Hem verdwijnen om de hoek van een huis, misschien op weg naar een bosje of een tuin en de rest van die middag zie ik Hem niet meer terug. Als ik dan vroeg in de avond eindelijk al mijn moed bij elkaar geraapt heb, loop ik voorzichtig dezelfde weg als Hij en inderdaad: ergens in een tuin zie ik Hem op Z’n knieën, geleund tegen een steen, in gebed met de Almachtige. Ik zie Hem, raak tot in het diepst van m’n wezen ontroerd, maar durf niets te zeggen. Ook dichterbij komen durf ik niet. Ik word me ervan bewust dat ik de Zoon, de Gezalfde, zie spreken met Zijn Vader, de Almachtige God. Ik realiseer me dat ik getuige ben van een gebeurtenis, die maar voor weinigen was weggelegd: een dialoog tussen de Vader en de Zoon. Het is zo ontzagwekkend dat ik niet doorheb, dat ook ik op m’n knieën val, uit ontzag en eerbied voor de Allerhoogste. Ik merk dat ik geen woorden heb voor wat ik voel, behalve totale ontroering. Een mager en armoedig woord voor een gevoel, dat in feite onmogelijk te beschrijven is.  Dikke tranen biggelen over m’n wangen, maar ik merk het nauwelijks. Van ergens heel diep in mij rijst een intens verlangen om ook zó te kunnen bidden als mijn Heer. Ik voel de toewijding in mij stromen, een devotie die z’n weerga niet kent en zoals ik die nooit eerder gevoeld heb in Zijn nabijheid.
Als na een poos mijn Heer en Herder opstaat, loopt Hij naar mij toe en kijkt mij vragend aan, wetend wat ik denk. En aarzelend spreek ik mijn verlangen uit met een stem vol ontroering en vraag voorzichtig: “Heer, leer mij alsublieft bidden, zoals U..?”

Kijk, ik fantaseer/dagdroom dit maar..
Maar Zijn vrienden hebben dat wèrkelijk meegemaakt! Wat een enorme ervaring moet dat zijn geweest! En eigenlijk ben ik (in positieve zin) diep jaloers op die mensen, die Hem van zó nabij en zó fysiek hebben meegemaakt...

Vijf korte teksten hierover spreken me bijzonder aan en daarom zet ik ze hier neer:

(Markus 14:32) “Ze kwamen bij een plek die Getsémane heette, en hij zei tegen zijn leerlingen: ‘Blijven jullie hier zitten, terwijl ik ga bidden.”

(Lukas 9:29) “Terwijl hij aan het bidden was, veranderde de aanblik van zijn gezicht en werd zijn kleding stralend wit.”

(Matth. 6:6) “Maar als jullie bidden, trek je dan in je huis terug, sluit de deur en bid tot je Vader, die in het verborgene is. En jullie Vader, die in het verborgene ziet, zal je ervoor belonen.”

(Matth. 6:7) “Bij het bidden moeten jullie niet eindeloos voortprevelen zoals de heidenen, die denken dat ze door hun overvloed aan woorden verhoord zullen worden.”

En tenslotte schreef Paulus aan de gemeente in Efeze:
(Efe. 6:18) “Laat u bij het bidden leiden door de Geest, iedere keer dat u bidt; blijf waakzaam en bid voortdurend voor alle heiligen.”

“Bidden naar God’s wil.”
Zo heb ik het stuk genoemd. Daar ging het gesprekje met die man over..
Maar is dat niet schier onmogelijk? Hoe weten wij wat God’s wil is voor ons? Natuurlijk, we denken heel goed te ‘weten’ wat goed is voor ons, maar is datgene wat wij ‘goed’ vinden ook werkelijk Zijn wil? Is het niet zo, dat de Vader in de hemel wèrkelijk weet wat ècht goed is voor ons? Is Hij niet de Enige, die weet wat wij werkelijk nódig hebben?
En dat vertelde die man in de gemeente destijds, toen hij zijn verhaal beëindigde:
“Zou het niet veel beter zijn om aan de Almachtige God te vragen: Heer, U weet als Enige wat wij nodig hebben. Geef ons wat we nodig hebben en laat daarbij Uw wil gebeuren en niet onze wil!”

Ik vond het een heel mooi begin van een geweldige dienst en ik  heb er veel aan gehad...

Een fijne woensdagmiddag en

God’s rijke warmte en liefde toegewenst,


Sebo