Oud en Nieuw
Ik zie mezelf naar buiten staren
denkend over hoe het is geweest
Ja, er waren zeker betere jaren;
dit jaar was voor ons niet echt een feest.
Op deze laatste dag blik ik nog even terug
en dankbaar besef ik: we zijn klaar!
Ik rek me uit en recht m'n rug,
Strijdvaardig voor weer een heel nieuw jaar.
Een nieuw jaar geeft immers nieuwe hoop,
dat alles dìt keer beter zal gaan,
dus gaat in de ochtend na middernacht
met een glimlach het licht weer aan.
Dekens weg en de gordijnen open
Tijd voor de allereerste dag
Schromend naar de weegschaal lopend,
die vorig jaar nog sterretjes zag....
.
dinsdag 31 december 2013
donderdag 26 december 2013
Kerst-offer
Voor ons allemaal kwam jij op aarde toen,
en rond de kerst was jij volwassen,
Och stakker, ik had toch zó met jou te doen,
want ik moest je zó onaangenaam verrassen.
Jij zou iets heel bijzonders doen:
jouw offer voor ons allemaal.
Het koste menigeen veel poen
en zo kregen wij toch ons Kerstmismaal...
(ter herinnering aan onze lieve kalkoen)
zaterdag 7 december 2013
Een regenachtige avond
Alleen in een bijna lege trein,
kijkend door de beregende ruiten,
Nog net zie ik de ontbladerde bomen op een plein.
Het is al bijna donker buiten.
Enkele vluchtige schimmen nog in de regen,
op zoek naar hun eigen warme plek
En ik voel de trein opnieuw bewegen,
een klaaglijk kreunend en schokkend vertrek.
Voorbijflitsende bomen, verdwijnend stadslicht,
de lichtslang snijdt traag door het land.
Regendruppels belemmeren mijn zicht,
M’n boek ligt dichtgeslagen in m’n hand.
In de verte doemt alweer een andere stad
het eindpunt van deze verregende trein.
Ik droomde zo dat ik bijna vergat,
dat ook ik in deze stad moet zijn.
Eindelijk ben ik weer thuis, zo moet het zijn
natte kleren uit en steek een haardvuur aan.
Ik schenk voor mezelf een glas rooie wijn
en onttrek me behaaglijk aan ons jachtig bestaan.
Alleen in een bijna lege trein,
kijkend door de beregende ruiten,
Nog net zie ik de ontbladerde bomen op een plein.
Het is al bijna donker buiten.
Enkele vluchtige schimmen nog in de regen,
op zoek naar hun eigen warme plek
En ik voel de trein opnieuw bewegen,
een klaaglijk kreunend en schokkend vertrek.
Voorbijflitsende bomen, verdwijnend stadslicht,
de lichtslang snijdt traag door het land.
Regendruppels belemmeren mijn zicht,
M’n boek ligt dichtgeslagen in m’n hand.
In de verte doemt alweer een andere stad
het eindpunt van deze verregende trein.
Ik droomde zo dat ik bijna vergat,
dat ook ik in deze stad moet zijn.
Eindelijk ben ik weer thuis, zo moet het zijn
natte kleren uit en steek een haardvuur aan.
Ik schenk voor mezelf een glas rooie wijn
en onttrek me behaaglijk aan ons jachtig bestaan.
donderdag 5 december 2013
maandag 25 november 2013
dinsdag 19 november 2013
Kaboutertje
Met een puntmuts op hun koppies
vaak een kruiwagen in de hand.
Ze lijken helemaal in hun noppies
en je vind ze overal in ‘t land.
In vele tuinen, langs de wegen
houden ze stilletjes de wacht.
Ze staan in weer en wind en regen
hun uitdrukking vaak heel zacht.
Lieve kleine kereltjes,
kabouter is hun naam,
Geduldig voeren ze kikkers en mereltjes
en verwerven zo grote faam.
Voor ons lijken ze heel klein,
maar trots staan ze altijd in de regen.
Zou het nou niet fantastisch zijn
als ze iets meer waardering kregen?
Voor David...
Met een puntmuts op hun koppies
vaak een kruiwagen in de hand.
Ze lijken helemaal in hun noppies
en je vind ze overal in ‘t land.
In vele tuinen, langs de wegen
houden ze stilletjes de wacht.
Ze staan in weer en wind en regen
hun uitdrukking vaak heel zacht.
Lieve kleine kereltjes,
kabouter is hun naam,
Geduldig voeren ze kikkers en mereltjes
en verwerven zo grote faam.
Voor ons lijken ze heel klein,
maar trots staan ze altijd in de regen.
Zou het nou niet fantastisch zijn
als ze iets meer waardering kregen?
Voor David...
dinsdag 12 november 2013
De trieste, maar zééér verhelderende waarheid!
Iedereen kent wel de (helaas) overbekende programma's van vage figuren als Char, Derek Ogelvie, Jomanda, en tal van andere oplichters, al was het maar van horen zeggen..
Verreweg de meeste christenen houden zich (terecht!) vèr verwijderd van dit soort mensen, die zeggen/beweren de gave te hebben "met geesten te kunnen praten".
Ook ik heb mijzelf héél ver van dit soort bedriegers gehouden, want dit is niet van de Heer maar van Zijn vijand. En dan bedoel ik niet dat ik geloof dat deze mensen, via satan, wèrkelijk met 'geesten' spreken..
Integendeel! Ik was en ben er van overtuigd dat het hier gaat om dood-ordinair, simpel bedrog via een slimme truc!
Tot nu hield ik mij er verre van! Tot nu...
Al een paar dagen houden enkele verhalen, artikelen, collums en video's over deze vorm van bedrog mij bezig. Met een goede vriend van mij, die hier ècht in geloofde, sprak ik er vele malen over en hij was er rotsvast van overtuigd dat het hier werkelijk om bijzondere gaven ging. "Paranormale beursen" bezoekend werd hij alleen maar nóg meer in deze overtuiging gesterkt.
Ik heb mij (heel voorzichtig en biddend!!) verdiept in dit zg. 'paranormale' gedoe en wat blijkt? Er is NIETS om bang voor te zijn! Het is allemaal doorgestoken kaart en bedrog van de simpelste orde!! En iedereen zou het in enkele kleine stapjes kunnen leren.
Hèt grote idee heet: "Cold reading", wat zoveel betekent als: proberen om van iemand die je nog nooit gezien hebt, info los te peuteren door te vragen en te raden. De ondervraagde, al dan niet in jou gelovend, vult de hiaten zelf in en voila!, je komt over als een begaafde......
Hieronder twee filmpjes, één met de ontmaskering van Derek Ogelvie, en het tweede filmpje laat zien, dat er achter de schermen ook info wordt verkregen van internet, welke vervolgens aan de ondervraagde gepresenteerd wordt als, je raadt het al....een bijzondere gave...
De ontmaskering van Derek Ogelvie
De grote truc via handig gebruik/misbruik van internet..
Dit filmpje is tevens een waarschuwing, voorzichtig te zijn met wat je allemaal op het internet zet aan persoonlijke info.
Iedereen kent wel de (helaas) overbekende programma's van vage figuren als Char, Derek Ogelvie, Jomanda, en tal van andere oplichters, al was het maar van horen zeggen..
Verreweg de meeste christenen houden zich (terecht!) vèr verwijderd van dit soort mensen, die zeggen/beweren de gave te hebben "met geesten te kunnen praten".
Ook ik heb mijzelf héél ver van dit soort bedriegers gehouden, want dit is niet van de Heer maar van Zijn vijand. En dan bedoel ik niet dat ik geloof dat deze mensen, via satan, wèrkelijk met 'geesten' spreken..
Integendeel! Ik was en ben er van overtuigd dat het hier gaat om dood-ordinair, simpel bedrog via een slimme truc!
Tot nu hield ik mij er verre van! Tot nu...
Al een paar dagen houden enkele verhalen, artikelen, collums en video's over deze vorm van bedrog mij bezig. Met een goede vriend van mij, die hier ècht in geloofde, sprak ik er vele malen over en hij was er rotsvast van overtuigd dat het hier werkelijk om bijzondere gaven ging. "Paranormale beursen" bezoekend werd hij alleen maar nóg meer in deze overtuiging gesterkt.
Ik heb mij (heel voorzichtig en biddend!!) verdiept in dit zg. 'paranormale' gedoe en wat blijkt? Er is NIETS om bang voor te zijn! Het is allemaal doorgestoken kaart en bedrog van de simpelste orde!! En iedereen zou het in enkele kleine stapjes kunnen leren.
Hèt grote idee heet: "Cold reading", wat zoveel betekent als: proberen om van iemand die je nog nooit gezien hebt, info los te peuteren door te vragen en te raden. De ondervraagde, al dan niet in jou gelovend, vult de hiaten zelf in en voila!, je komt over als een begaafde......
Hieronder twee filmpjes, één met de ontmaskering van Derek Ogelvie, en het tweede filmpje laat zien, dat er achter de schermen ook info wordt verkregen van internet, welke vervolgens aan de ondervraagde gepresenteerd wordt als, je raadt het al....een bijzondere gave...
De ontmaskering van Derek Ogelvie
De grote truc via handig gebruik/misbruik van internet..
Ode aan de herfst
Ik heb de herfst gezien.
Hij scheen in duizend kleuren
ik heb de herfst gezien
en het rook naar duizend geuren.
Ik zag de vele paddestoelen
en ook de bladeren, in menig tint
Ik dacht: hoe mooi toch is dit kleurrijk wonder!
Maar ik ben vast de enige die dat vind...
Ik heb de herfst gezien,
ik zag het in de vele mensen,
en in alle dieren, groot en klein.
Ik dacht: wat heb ik niet dat ik moet wensen?
Wat kan mijn leven toch heerlijk simpel zijn...
In onze ogen is het herfst nu
en sterven alle dingen af
we zijn gewend erover te klagen,
als ware dit klimaat een straf.
Maar denk ook eens aan al die mensen,
die leven in een woestenij.
Die zouden dit klimaat wèl wensen,
neem dat maar aan van mij...
Sebo Hilberts, 29-11-’06
Ik heb de herfst gezien.
Hij scheen in duizend kleuren
ik heb de herfst gezien
en het rook naar duizend geuren.
Ik zag de vele paddestoelen
en ook de bladeren, in menig tint
Ik dacht: hoe mooi toch is dit kleurrijk wonder!
Maar ik ben vast de enige die dat vind...
Ik heb de herfst gezien,
ik zag het in de vele mensen,
en in alle dieren, groot en klein.
Ik dacht: wat heb ik niet dat ik moet wensen?
Wat kan mijn leven toch heerlijk simpel zijn...
In onze ogen is het herfst nu
en sterven alle dingen af
we zijn gewend erover te klagen,
als ware dit klimaat een straf.
Maar denk ook eens aan al die mensen,
die leven in een woestenij.
Die zouden dit klimaat wèl wensen,
neem dat maar aan van mij...
Sebo Hilberts, 29-11-’06
zondag 10 november 2013
donderdag 7 november 2013
De ware kerk
Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, en in Jezus Christus,
Zijn eniggeboren Zoon, onze Here; die ontvangen is van de Heilige
Geest, geboren uit de maagd Maria. Die geleden heeft onder Pontius
Pilatus, die gekruisigd is, gestorven en begraven, neergedaald in de hel.
De derde dag weer opgestaan uit de dood; opgevaren naar de hemel;
zittend aan de rechterhand van God de Almachtige Vader, vanwaar Hij
zal komen, om te oordelen over de levenden en de doden.
Ik geloof in de Heilige Geest.
Ik geloof in één heilige, algemene Christelijke kerk; de gemeenschap van heiligen, de vergeving van zonden, de wederopstanding van het vlees, en een eeuwig leven.
Menig lezer zal de twaalf artikelen van de apostolische geloofsbelijdenis uit het hoofd kennen, in heel veel kerken worden ze nog elke week voorgelezen. Als ik deze teksten rustig oplees, mezelf bewust van wat ik uitspreek, geeft me dat kippenvel, zó mooi!
Wat me heeft doen besluiten hier over te schrijven, is de regel: ik geloof in één heilige, algemene Christelijke kerk. Kijk, daar geloof ik ook in, in die heilige, algemene Christelijke kerk.
Maar wat ik mij afvraag is dit: hoe kan het zijn dat veel mensen die belijdenis hebben gedaan, en deze woorden hebben uitgesproken als waarheid, zo vaak commentaar hebben op andere Christelijke stromingen, en zelfs menen dat andere stromingen fout zijn.
Er zijn zelfs hele groepen, die mensen van een andere stroming niet eens groeten, om nog maar te zwijgen van een gesprek aanknopen. Wat wordt er dan gedacht? Dat ’’hun’’ kerk, ’’hun’’ stroming de enige ware algemene kerk is? Wat blijft er dan van dat algemene over?
Tegen al deze mensen zou ik willen zeggen; er bestaat geen ware kerk!
Er bestaat wel een ware God, en een ware Jezus Christus. Hoe kun je nou broeders en zusters in het geloof veroordelen en bekritiseren, als je gelooft in dezelfde God, dezelfde Jezus, hetzelfde kruis, dezelfde opstanding, dezelfde Heilige Geest, dezelfde verlossing, hetzelfde woord, en hetzelfde eeuwige leven?
De Here Jezus gaf ons twee geboden; heb God lief boven alles, en je naaste als jezelf. Als we dit goed tot ons laten doordringen, God liefhebben boven alles, doen wij Christenen dat? Boven echt alles? Hebben we letterlijk alles voor God over?
Als ik naar mijzelf kijk, en heel eerlijk ben, moet ik tot mijn schaamte zeggen dat ik God wel váák liefheb boven alles, maar niet altijd. Terwijl God het wél van me vraagt.
En dan het volgende gebod: onze naaste liefhebben als onszelf, hoe gaan we daar mee om? Want dit betekent, dat we ook andersdenkenden moeten respecteren, dus óók iedereen die naar een andere kerk gaat. Ja, zelfs mensen die nooit naar een kerk gaan. Dit zijn namelijk ook onze naasten.
Kijk ik wederom eerst naar mijzelf, ben ik van nature ook genegen om toch wel een beetje anders naar andersdenkenden te kijken. Niet veel, maar toch wel een beetje. Is dat, wat God van mij vraagt? Nee dus.
Zonde is iets doen, wat God niet wil. Of iets nalaten, wat God juist wél van ons vraagt. Geloof je in de gemeenschap der heiligen? Weet je wat daarmee bedoeld wordt? Hier wordt mee bedoeld als ware gelovigen samenkomen in Jezus’ Naam. Mensen zoals jij en ik, die oprecht in God geloven en niet alleen op zondag vroom lopen doen, maar vierentwintig uur per dag zich bewust zijn van God’s kracht, aanwezigheid, liefde en genade. Elke dag je best doen, om God te eren, bij alles wat je onderneemt, en daar vooraf ook een zegen over vraagt. Iemand die zijn best doet, zijn Vader in de hemel blij te maken, ook al kost dat soms veel van zichzelf. Bijvoorbeeld door anderen, ongeacht ras of geloof, te helpen als dat nodig is. Dit verwacht God van ons, of we dat nou leuk vinden, of niet. Als laatste wil ik je nog vragen, lieve lezer, als je de geloofsbelijdenis leest en uitspreekt, geloof je dan werkelijk alles wat je zègt te geloven?
Geloof je dit met je hele hart, of alleen met je hoofd?
Als je dit gelooft met volle overtuiging, met hart en ziel, dan geloof je dus in de algemene Christelijke kerk. Dat betekent dan dat je dus accepteert en respecteert dat er ook mensen zijn die liever naar een andere ‘afdeling’ van God’s gemeente gaan. Simpelweg, omdat ze zich daar beter thuisvoelen. Dat wil niet zeggen dat ze ‘jouw afdeling’ afkeuren. Allemaal maken we deel uit van de Gemeente van Jezus Christus. Samen vormen wij die gemeente en de grote verscheidenheid aan ‘afdelingen’ is in feite enkel het resultaat van een ieders persoonlijke geloofsbeleving.
God’s Liefde,
Sebo
Ik geloof in God de Vader, de Almachtige, en in Jezus Christus,
Zijn eniggeboren Zoon, onze Here; die ontvangen is van de Heilige
Geest, geboren uit de maagd Maria. Die geleden heeft onder Pontius
Pilatus, die gekruisigd is, gestorven en begraven, neergedaald in de hel.
De derde dag weer opgestaan uit de dood; opgevaren naar de hemel;
zittend aan de rechterhand van God de Almachtige Vader, vanwaar Hij
zal komen, om te oordelen over de levenden en de doden.
Ik geloof in de Heilige Geest.
Ik geloof in één heilige, algemene Christelijke kerk; de gemeenschap van heiligen, de vergeving van zonden, de wederopstanding van het vlees, en een eeuwig leven.
Menig lezer zal de twaalf artikelen van de apostolische geloofsbelijdenis uit het hoofd kennen, in heel veel kerken worden ze nog elke week voorgelezen. Als ik deze teksten rustig oplees, mezelf bewust van wat ik uitspreek, geeft me dat kippenvel, zó mooi!
Wat me heeft doen besluiten hier over te schrijven, is de regel: ik geloof in één heilige, algemene Christelijke kerk. Kijk, daar geloof ik ook in, in die heilige, algemene Christelijke kerk.
Maar wat ik mij afvraag is dit: hoe kan het zijn dat veel mensen die belijdenis hebben gedaan, en deze woorden hebben uitgesproken als waarheid, zo vaak commentaar hebben op andere Christelijke stromingen, en zelfs menen dat andere stromingen fout zijn.
Er zijn zelfs hele groepen, die mensen van een andere stroming niet eens groeten, om nog maar te zwijgen van een gesprek aanknopen. Wat wordt er dan gedacht? Dat ’’hun’’ kerk, ’’hun’’ stroming de enige ware algemene kerk is? Wat blijft er dan van dat algemene over?
Tegen al deze mensen zou ik willen zeggen; er bestaat geen ware kerk!
Er bestaat wel een ware God, en een ware Jezus Christus. Hoe kun je nou broeders en zusters in het geloof veroordelen en bekritiseren, als je gelooft in dezelfde God, dezelfde Jezus, hetzelfde kruis, dezelfde opstanding, dezelfde Heilige Geest, dezelfde verlossing, hetzelfde woord, en hetzelfde eeuwige leven?
De Here Jezus gaf ons twee geboden; heb God lief boven alles, en je naaste als jezelf. Als we dit goed tot ons laten doordringen, God liefhebben boven alles, doen wij Christenen dat? Boven echt alles? Hebben we letterlijk alles voor God over?
Als ik naar mijzelf kijk, en heel eerlijk ben, moet ik tot mijn schaamte zeggen dat ik God wel váák liefheb boven alles, maar niet altijd. Terwijl God het wél van me vraagt.
En dan het volgende gebod: onze naaste liefhebben als onszelf, hoe gaan we daar mee om? Want dit betekent, dat we ook andersdenkenden moeten respecteren, dus óók iedereen die naar een andere kerk gaat. Ja, zelfs mensen die nooit naar een kerk gaan. Dit zijn namelijk ook onze naasten.
Kijk ik wederom eerst naar mijzelf, ben ik van nature ook genegen om toch wel een beetje anders naar andersdenkenden te kijken. Niet veel, maar toch wel een beetje. Is dat, wat God van mij vraagt? Nee dus.
Zonde is iets doen, wat God niet wil. Of iets nalaten, wat God juist wél van ons vraagt. Geloof je in de gemeenschap der heiligen? Weet je wat daarmee bedoeld wordt? Hier wordt mee bedoeld als ware gelovigen samenkomen in Jezus’ Naam. Mensen zoals jij en ik, die oprecht in God geloven en niet alleen op zondag vroom lopen doen, maar vierentwintig uur per dag zich bewust zijn van God’s kracht, aanwezigheid, liefde en genade. Elke dag je best doen, om God te eren, bij alles wat je onderneemt, en daar vooraf ook een zegen over vraagt. Iemand die zijn best doet, zijn Vader in de hemel blij te maken, ook al kost dat soms veel van zichzelf. Bijvoorbeeld door anderen, ongeacht ras of geloof, te helpen als dat nodig is. Dit verwacht God van ons, of we dat nou leuk vinden, of niet. Als laatste wil ik je nog vragen, lieve lezer, als je de geloofsbelijdenis leest en uitspreekt, geloof je dan werkelijk alles wat je zègt te geloven?
Geloof je dit met je hele hart, of alleen met je hoofd?
Als je dit gelooft met volle overtuiging, met hart en ziel, dan geloof je dus in de algemene Christelijke kerk. Dat betekent dan dat je dus accepteert en respecteert dat er ook mensen zijn die liever naar een andere ‘afdeling’ van God’s gemeente gaan. Simpelweg, omdat ze zich daar beter thuisvoelen. Dat wil niet zeggen dat ze ‘jouw afdeling’ afkeuren. Allemaal maken we deel uit van de Gemeente van Jezus Christus. Samen vormen wij die gemeente en de grote verscheidenheid aan ‘afdelingen’ is in feite enkel het resultaat van een ieders persoonlijke geloofsbeleving.
God’s Liefde,
Sebo
woensdag 30 oktober 2013
Is Jezus je Vriend?
"Als je er bij de mensen openlijk voor uitkomt dat Ik je Vriend ben, zal Ik er bij Mijn hemelse Vader openlijk voor uitkomen dat jij Mijn Vriend bent."
Matteus 10; 32
Uit m'n eigen leven weet ik hoe groot de verleiding kon zijn om "erbij te horen". Niet uit de toon vallen in de groep waar ik op dat moment mee leefde, op m'n werk, in de gemeente, in m'n vriendenkring. Ik noem maar gewoon enkele situaties op, maar iedereen kan daar voor zichzelf nog wel het één en ander bijzetten.
Het 'meedoen' met de anderen is zo verleidelijk. Lachen om bepaalde opmerkingen, zèlf er nog een schepje bovenop doen, negatief praten over niet aanwezige personen om zelf maar beter te lijken. Het meedoen met dingen, waarvan je in je hart weet dat ze niet goed zijn. En dat komt echt niet allemaal alleen maar voor bij niet-christenen.
Op zulke momenten kunnen we er openlijk voor uitkomen dat Jezus onze Vriend is. Ik bedoel niet dat we direct moeten gaan preken. Maar we kunnen wèl zeggen, waarom we een gesprek willen beëindigen of niet mee willen doen met 'dit' of 'dat'. Degenen die zich deze houding aangewend hebben zullen vaak een vorm van dankbaarheid ervaren bij díé mensen, die de moed niet hadden om ervoor uit te komen, om zo'n roddel- gesprek te beeindigen, maar het wel wilden.
Als je jong bent is het al helemaal niet gemakkelijk om niet 'mee te doen', maar ook mensen die al wat ouder zijn, zijn soms bang om hun gezicht te verliezen.
Zelf probeer ik om mij in dergelijke negatieve situaties bovenstaande tekst uit Matteus voor te houden, daarbij 'geholpen' door de gedachte: "What Would Jesus Do?"
De Here Jezus is mijn Vriend.
Ik bid dat Hij me helpt om altijd meteen in te zien waar Zijn principes
worden onteerd en mij de kracht te geven daar niet aan mee te doen...
God's warmte,
Sebo Hilberts
"Als je er bij de mensen openlijk voor uitkomt dat Ik je Vriend ben, zal Ik er bij Mijn hemelse Vader openlijk voor uitkomen dat jij Mijn Vriend bent."
Matteus 10; 32
Uit m'n eigen leven weet ik hoe groot de verleiding kon zijn om "erbij te horen". Niet uit de toon vallen in de groep waar ik op dat moment mee leefde, op m'n werk, in de gemeente, in m'n vriendenkring. Ik noem maar gewoon enkele situaties op, maar iedereen kan daar voor zichzelf nog wel het één en ander bijzetten.
Het 'meedoen' met de anderen is zo verleidelijk. Lachen om bepaalde opmerkingen, zèlf er nog een schepje bovenop doen, negatief praten over niet aanwezige personen om zelf maar beter te lijken. Het meedoen met dingen, waarvan je in je hart weet dat ze niet goed zijn. En dat komt echt niet allemaal alleen maar voor bij niet-christenen.
Op zulke momenten kunnen we er openlijk voor uitkomen dat Jezus onze Vriend is. Ik bedoel niet dat we direct moeten gaan preken. Maar we kunnen wèl zeggen, waarom we een gesprek willen beëindigen of niet mee willen doen met 'dit' of 'dat'. Degenen die zich deze houding aangewend hebben zullen vaak een vorm van dankbaarheid ervaren bij díé mensen, die de moed niet hadden om ervoor uit te komen, om zo'n roddel- gesprek te beeindigen, maar het wel wilden.
Als je jong bent is het al helemaal niet gemakkelijk om niet 'mee te doen', maar ook mensen die al wat ouder zijn, zijn soms bang om hun gezicht te verliezen.
Zelf probeer ik om mij in dergelijke negatieve situaties bovenstaande tekst uit Matteus voor te houden, daarbij 'geholpen' door de gedachte: "What Would Jesus Do?"
De Here Jezus is mijn Vriend.
Ik bid dat Hij me helpt om altijd meteen in te zien waar Zijn principes
worden onteerd en mij de kracht te geven daar niet aan mee te doen...
God's warmte,
Sebo Hilberts
dinsdag 29 oktober 2013
dinsdag 22 oktober 2013
maandag 21 oktober 2013
Een heel klein knuffeltje
het leven is niet altijd makkelijk
nee vaak is het echt bijzonder zwaar
dan ben je blij met dat berichtje
een kaartje of een lief gebaar
vaak is het zo'n kleine moeite
en wat je geeft hoeft niet groot te zijn
gewoon een beetje aandacht
brengt al wat zonneschijn
het is zo genieten als je
door kleine dingen iemand raakt
en dat je met een knuffeltje
de ander al heel gelukkig maakt.
donderdag 3 oktober 2013
Heel voorzichtig
Het gaat een klein beetje beter. Als ik heel erg positief zou zijn, zou ik zeggen dat het zelfs een stùk beter gaat. Ik voel elke aanraking nog steeds als onaangenaam, pijnlijk of jeuk-opwekkend, maar het lijkt erop, dat dat steeds minder wordt.
Ondanks dat ik erg laat naar bed ging, was ik er toch ook weer erg vroeg uit. Desondanks een erg goeie nacht gemaakt. Een nacht zonder echt noemenswaardige jeuk. Eindelijk! Hoe anders is dat de afgelopen weken geweest... Geen dag of nacht ging voorbij, zonder drama. Jeuk waar je zó wanhopig en krankzinnig van wordt, dat je het liefst zou willen sterven. En geloof me, lieve lezer, dat is bepaald niet overdreven! Ik heb wel momenten gehad, dat ik met een mes probeerde mijn huid van m'n benen en voeten te schrapen. Afkoelen met een kei uit de vriezer hielp dan slecht heel even.
Tsja..en mèt die jeuk komen dan ook automatisch de droge huid en dus schilfers weer terug. M'n benen en voeten waren intussen ook weer behoorlijk dik geworden, dus we moesten ze zo'n beetje elke dag weer inzwachtelen. (rotklus..)
Maar inmiddels lijkt het beter te gaan. Ik mag het best zeggen... een stùk beter. Een héél stuk beter zelfs, want ik heb geen zwachtels meer om, m'n handen en armen hebben bijna hun normale kleur terug en de benen en voeten zijn, zonder te zalven en te zwachtelen, zo goed als normaal!
Ja, ik ben positief. Schoorvoetend, een beetje twijfelend nog, maar toch: positief.
Hoe heet dat in diplomatieke termen? "We zijn voorzichtig positief."
Heel voorzichtig...
Het gaat een klein beetje beter. Als ik heel erg positief zou zijn, zou ik zeggen dat het zelfs een stùk beter gaat. Ik voel elke aanraking nog steeds als onaangenaam, pijnlijk of jeuk-opwekkend, maar het lijkt erop, dat dat steeds minder wordt.
Ondanks dat ik erg laat naar bed ging, was ik er toch ook weer erg vroeg uit. Desondanks een erg goeie nacht gemaakt. Een nacht zonder echt noemenswaardige jeuk. Eindelijk! Hoe anders is dat de afgelopen weken geweest... Geen dag of nacht ging voorbij, zonder drama. Jeuk waar je zó wanhopig en krankzinnig van wordt, dat je het liefst zou willen sterven. En geloof me, lieve lezer, dat is bepaald niet overdreven! Ik heb wel momenten gehad, dat ik met een mes probeerde mijn huid van m'n benen en voeten te schrapen. Afkoelen met een kei uit de vriezer hielp dan slecht heel even.
Tsja..en mèt die jeuk komen dan ook automatisch de droge huid en dus schilfers weer terug. M'n benen en voeten waren intussen ook weer behoorlijk dik geworden, dus we moesten ze zo'n beetje elke dag weer inzwachtelen. (rotklus..)
Maar inmiddels lijkt het beter te gaan. Ik mag het best zeggen... een stùk beter. Een héél stuk beter zelfs, want ik heb geen zwachtels meer om, m'n handen en armen hebben bijna hun normale kleur terug en de benen en voeten zijn, zonder te zalven en te zwachtelen, zo goed als normaal!
Ja, ik ben positief. Schoorvoetend, een beetje twijfelend nog, maar toch: positief.
Hoe heet dat in diplomatieke termen? "We zijn voorzichtig positief."
Heel voorzichtig...
woensdag 2 oktober 2013
Veraf of Dichtbij?
"Als iemand van u in nood is, laat hij dan bidden."
Het klinkt zo eenvoudig. Bijna té simpel.
Waarom zegt Jakobus: `laat hij bidden`?
En wat moeten of mogen we nu eigenlijk bidden? Dat God het leed zal wegnemen? Dat God onze pijn op welke wijze dan ook doet verdwijnen?
Ach, ik weet het niet.
Als de nood hoog is, is bidden soms alleen nog een woordeloos zuchten tot God, wetend dat Hij in Jezus Christus weet wat lijden is en hopend dat Hij ons begrijpt.
God geeft ons door zijn Woord de vaste overtuiging, dat we altijd van Hem zijn.
En bovendien, dat Hij met ons niet anders kàn handelen dan tot ons heil.
Het is soms moeilijk te geloven, te begrijpen, laat staan te aanvaarden.
In Psalm 121 tuurt iemand naar de bergkammen in de verte. Hij heeft hulp nodig.
Misschien wordt hij door vijanden belaagd, misschien is er ziekte in z'n gezin, misschien is hij alleen. Wie kan hem helpen? Een familielid misschien? Of een vriend? Hoe dan ook, als het om hulp van mensen gaat, moet die hulp van daarginds, over de bergen, vandaan komen.
Zou er ooit iemand komen? Zou er iemand naar hem omzien?
Heel vaak wachten wij ook zo. We turen maar een beetje in alle richtingen, niet goed wetend wat we met onszelf aanmoeten. Zeker in onze maatschappij vol drukte en hectic. We hopen dat iemand onze pijn ziet. Niet alleen de lichamelijke, maar zeker ook die andere pijn. Die pijn, waar we met iemand over willen praten, maar niet durven. Die pijn, die niemand ziet, maar die zo vreselijk aanwezig is. Zoals bijvoorbeeld eenzaamheid. Een stille pijn...
We wachten. En turen. En hopen..
Maar het wachten is tevergeefs. Het hopen ook.
Mensen vergeten ons. Ze zijn te druk met zichzelf. Ze hebben vaak te weinig invoelingsvermogen en heel vaak stellen mensen teleur. Dat gebeurt in je eigen familie-en kennissenkring en het gebeurt in de kring van de gemeente.
Een goede vriendin van me gaf het volgende voorbeeld:
Ze was geopereerd en kon dus niet meedoen aan een bijbelkring. Zelf alleen en zonder auto, was ze dus ook niet mobiel.
Trouw elke week de kring bezoekend, krijg je vanzelf ook een zekere band met elkaar..dacht ze.
Na een poosje werd die kring één deur verder gehouden dan de hare.
Alleen thuis in bed, hoopte ze dat aan de andere kant van muur de gedachten ook uit zouden gaan naar haar. Ze hoorde het gebruikelijke zingen en wenste dat ze erbij kon zijn. Nóg meer wenste ze, dat er iemand van de kring op het idee zou komen om even één deur verder aan te bellen of op z’n minst even op te bellen.
Eén deur verder...
Maar er gebeurde niets.
Er werd gebeden, gelezen, gezongen. Maar niemand dacht aan haar, die zo trouw maand in maand uit de kring bezocht had. Pas na enkele weken viel er een kaartje in bus...
David snapte het in de derde regel al van Psalm 121: “..mijn hulp is van de Here..”
Hou maar op met staren in de verte. de hulp komt niet uit de verte, waar jij hem verwacht.
De hulp komt van heel dichtbij! “De Heer is uw bewaarder. Hij is de schaduw aan uw rechterhand.” Zó dichtbij komt God! Hij wil onze Vader zijn, die onze hand vasthoudt. Hij wil onafscheidelijk zijn, zoals onze schaduw onafscheidelijk van ons is.
God IS er voor ons, ook als wij Hem even niet zien. Als wij in de verte kijken. Het is GOD, die ons de hulp geeft, die we verwachten en nodig hebben. En we mogen Hem bijvoorbaat al danken voor de hulp die al onderweg is, nog voordat wij in de gaten hebben dat we die nodig hebben!
Daarom moet ik maar op Hem vertrouwen. Terwijl ik in de verte staar, loopt Hij de hele tijd al naast me...
"Als iemand van u in nood is, laat hij dan bidden."
Het klinkt zo eenvoudig. Bijna té simpel.
Waarom zegt Jakobus: `laat hij bidden`?
En wat moeten of mogen we nu eigenlijk bidden? Dat God het leed zal wegnemen? Dat God onze pijn op welke wijze dan ook doet verdwijnen?
Ach, ik weet het niet.
Als de nood hoog is, is bidden soms alleen nog een woordeloos zuchten tot God, wetend dat Hij in Jezus Christus weet wat lijden is en hopend dat Hij ons begrijpt.
God geeft ons door zijn Woord de vaste overtuiging, dat we altijd van Hem zijn.
En bovendien, dat Hij met ons niet anders kàn handelen dan tot ons heil.
Het is soms moeilijk te geloven, te begrijpen, laat staan te aanvaarden.
In Psalm 121 tuurt iemand naar de bergkammen in de verte. Hij heeft hulp nodig.
Misschien wordt hij door vijanden belaagd, misschien is er ziekte in z'n gezin, misschien is hij alleen. Wie kan hem helpen? Een familielid misschien? Of een vriend? Hoe dan ook, als het om hulp van mensen gaat, moet die hulp van daarginds, over de bergen, vandaan komen.
Zou er ooit iemand komen? Zou er iemand naar hem omzien?
Heel vaak wachten wij ook zo. We turen maar een beetje in alle richtingen, niet goed wetend wat we met onszelf aanmoeten. Zeker in onze maatschappij vol drukte en hectic. We hopen dat iemand onze pijn ziet. Niet alleen de lichamelijke, maar zeker ook die andere pijn. Die pijn, waar we met iemand over willen praten, maar niet durven. Die pijn, die niemand ziet, maar die zo vreselijk aanwezig is. Zoals bijvoorbeeld eenzaamheid. Een stille pijn...
We wachten. En turen. En hopen..
Maar het wachten is tevergeefs. Het hopen ook.
Mensen vergeten ons. Ze zijn te druk met zichzelf. Ze hebben vaak te weinig invoelingsvermogen en heel vaak stellen mensen teleur. Dat gebeurt in je eigen familie-en kennissenkring en het gebeurt in de kring van de gemeente.
Een goede vriendin van me gaf het volgende voorbeeld:
Ze was geopereerd en kon dus niet meedoen aan een bijbelkring. Zelf alleen en zonder auto, was ze dus ook niet mobiel.
Trouw elke week de kring bezoekend, krijg je vanzelf ook een zekere band met elkaar..dacht ze.
Na een poosje werd die kring één deur verder gehouden dan de hare.
Alleen thuis in bed, hoopte ze dat aan de andere kant van muur de gedachten ook uit zouden gaan naar haar. Ze hoorde het gebruikelijke zingen en wenste dat ze erbij kon zijn. Nóg meer wenste ze, dat er iemand van de kring op het idee zou komen om even één deur verder aan te bellen of op z’n minst even op te bellen.
Eén deur verder...
Maar er gebeurde niets.
Er werd gebeden, gelezen, gezongen. Maar niemand dacht aan haar, die zo trouw maand in maand uit de kring bezocht had. Pas na enkele weken viel er een kaartje in bus...
David snapte het in de derde regel al van Psalm 121: “..mijn hulp is van de Here..”
Hou maar op met staren in de verte. de hulp komt niet uit de verte, waar jij hem verwacht.
De hulp komt van heel dichtbij! “De Heer is uw bewaarder. Hij is de schaduw aan uw rechterhand.” Zó dichtbij komt God! Hij wil onze Vader zijn, die onze hand vasthoudt. Hij wil onafscheidelijk zijn, zoals onze schaduw onafscheidelijk van ons is.
God IS er voor ons, ook als wij Hem even niet zien. Als wij in de verte kijken. Het is GOD, die ons de hulp geeft, die we verwachten en nodig hebben. En we mogen Hem bijvoorbaat al danken voor de hulp die al onderweg is, nog voordat wij in de gaten hebben dat we die nodig hebben!
Daarom moet ik maar op Hem vertrouwen. Terwijl ik in de verte staar, loopt Hij de hele tijd al naast me...
dinsdag 1 oktober 2013
Ik wou dat ik U begreep..
Ik ben Uw maaksel God
en daarom moet ik niet vragen
waarom ik ben zoals ik ben
Ik hoef niets aan mezelf te veranderen
U schiep mij zoals ik mijzelf ken
Ik mag lachen, maar ook huilen
ik mag zwijgen als ik wil
ik mag praten naar behoefte
maar ik zwijg nu en ben stil
'k Zou veel vragen willen stellen
want U weet het antwoord toch
'k weet ik hoef niets te vertellen
maar toch zeg ik vooralsnog
dat ik zoveel nog niet begrijp!
Ik ben Uw maaksel God
en daarom moet ik niet vragen
waarom ik ben zoals ik ben
Ik hoef niets aan mezelf te veranderen
U schiep mij zoals ik mijzelf ken
Ik mag lachen, maar ook huilen
ik mag zwijgen als ik wil
ik mag praten naar behoefte
maar ik zwijg nu en ben stil
'k Zou veel vragen willen stellen
want U weet het antwoord toch
'k weet ik hoef niets te vertellen
maar toch zeg ik vooralsnog
dat ik zoveel nog niet begrijp!
zaterdag 14 september 2013
Wat gaan we vandaag eens eten?
Heb je dat ook wel eens? Dat je totaal niet meer weet wat je nú weer moet maken? Alle inspiratie weg en geen idee meer wat er te koop is.....?
Ik wel. Vandaag bijvoorbeeld. Wat ik doe in zo'n geval? Gewoon effe "koekelen" op wat afbeeldingen. Zo kwam ik onderstaand recept tegen:
Witlofsalade met appel en rozijnen
Simpel, lekker, goedkoop, eenvoudig en verrassend lekker: een witlofsalade met een heerlijk pittig ingrediënt namelijk maggi!
Voor 4 personen: Greet en ik dus....
2 witlofstruikjes in blokjes van 1 cm gesneden
200 milliliter room
1 eetlepel honing
20 druppeltjes maggi (of meer als je dat lekker vindt)
1 appel
een handvol rozijnen
Snijd ondertussen de appel en witlof in klein blokjes.
Doe deze in een schaal en schenk er de room over.
En klaar is Kees....uuhh..Sebo. Een paar gebakken krieltjes erbij en een lekker stukje gebakken visfilet en je hebt een heerlijke (calorie-arme) maaltijd!
vrijdag 13 september 2013
Kalmte in hersenland
Lekker dromend voor me kijkend
loop ik ver van alles weg
Alles hemels rustig lijkend:
Wat ben ik gelukkig, zeg!
Onnadenkend en heerlijk zorgeloos
volop levend het goede leven
In ieder geval voor een hele poos
totdat m’n hersens ‘t werkteken geven.
Dankjewel, m’n lieve hersens
Om me even te ontzien
Om me eventjes met rust te laten.
Krijg ik nog een keer zo’n dag misschien?
Lekker dromend voor me kijkend
loop ik ver van alles weg
Alles hemels rustig lijkend:
Wat ben ik gelukkig, zeg!
Onnadenkend en heerlijk zorgeloos
volop levend het goede leven
In ieder geval voor een hele poos
totdat m’n hersens ‘t werkteken geven.
Dankjewel, m’n lieve hersens
Om me even te ontzien
Om me eventjes met rust te laten.
Krijg ik nog een keer zo’n dag misschien?
dinsdag 13 augustus 2013
donderdag 13 juni 2013
Oude fossielen
Ik zag eens een fossiel,
daarna een berg met jong gras
en ik begreep dat dat fossiel
mijn oude leven was.
Toen bekeek ik die grote berg
en zag in 't maagdelijk gras
een hele nieuwe weg
die nog nooit betreden was.
Ik keek eens even om me heen;
het gras was ongemaaid.
God had door alle fossielen heen
nieuw leven ingezaaid.
Terwijl elk fossiel langzaam verdween,
kreeg mijn leven nieuwe glans.
En met Gods warmte om me heen
kwam ik eindelijk in balans.
Ik zag eens een fossiel,
daarna een berg met jong gras
en ik begreep dat dat fossiel
mijn oude leven was.
Toen bekeek ik die grote berg
en zag in 't maagdelijk gras
een hele nieuwe weg
die nog nooit betreden was.
Ik keek eens even om me heen;
het gras was ongemaaid.
God had door alle fossielen heen
nieuw leven ingezaaid.
Terwijl elk fossiel langzaam verdween,
kreeg mijn leven nieuwe glans.
En met Gods warmte om me heen
kwam ik eindelijk in balans.
zondag 17 februari 2013
zondag 10 februari 2013
De ziel als waterpoel
De ziel als waterpoel
Als je het bovenstaande leest, denk je misschien; waar gaat dit nu weer over?
Weet je, op dit moment weet ik dat zelf nog niet eens precies.
Er speelt al een tijdje iets in mijn hoofd, en dat moet nu dus schijnbaar op papier, want ik was helemaal niet van plan nu iets te gaan schrijven.
Probeer je het volgende eens voor de geest te halen;
Ieder mens heeft een ziel, en die ziel is als een waterpoel.
Het leven is als de wind, en waait van een zacht aangenaam briesje, tot heel hard over het water, en soms stormt het zelfs over de waterpoel.
Als het zachtjes waait, gaat alles nog goed in de poel, alles blijft relatief rustig en in balans.
Maar dan komen de stormachtige dagen in ons leven. De problemen en tegenslagen walsen ons leven binnen, en wat gebeurt er met de rustige waterpoel?
Er komen golven aan de oppervlakte, en de poel wordt onrustig.
Als de wind nog wat verder aanwakkert, en tot storm uitgroeit, wordt ook het water ónder het wateroppervlak onrustig. Alles komt in beweging, en het anders zo heldere water, waar je tot op de bodem kon kijken, verandert in een troebele soep.
De wind voert allerlei troep mee, dat in onze waterpoel terechtkomt en blijft drijven of naar de bodem zinkt.
Het water ziet er uit als modderwater, onbruikbaar voor iedereen.
Het voelt ook absoluut onprettig, ja, soms zelfs zeer pijnlijk.
Maar de waterpoel van een christen heeft een ’’geheim’’ wapen, namelijk de Here God.
Als we in tijden van storm tot God de Vader in Jezus’ Naam bidden,
(wat sterk aan te bevelen is in alle tijden en onder alle weersomstandigheden) komt Hij om de poel heen staan, zodat wij in de luwte van Hem kunnen vertoeven. Dát voelt aangenaam!
Dan zullen de golven wegebben, en het wateroppervlak zal weer spiegelglad worden.
Ook onderwater zal alles tot rust komen, en de waterpoel zal weer kraakhelder zijn, en schoon tot op de bodem, want Jezus ruimt alle troep (zonde) in onze poel op, als wij Hem dat vragen. Niet alleen de troep die aan de oppervlakte drijft, maar ook wat verborgen op de bodem ligt.
En alles is dan weer in balans tot de volgende harde wind.
Dat betekent dus niet, als we maar constant blijven bidden, we dan geen stormen zullen ervaren.
In ons leven staat de Here God pijn, tegenslag en verdriet toe om ons karakter te vormen, of Hij laat het toe voor een ander doel. Bijvoorbeeld als voorbereiding op iets.
Maar als we blijven bidden, zullen de stormen en harde wind wél afnemen.
Weet je, hoe onprettig zo’n storm ook voelt, we hebben het van tijd tot tijd wél nodig.
Om ons volharding bij te brengen, om ons te sterken in ons geloof, om te leren ons vertrouwen alleen op de Here te stellen, en niet op mensen of onszelf te vertrouwen.
We kunnen al deze dingen simpelweg levenslessen noemen, want de Heer heeft het goed met ons voor en laat voor degenen die Hem liefhebben, alles meewerken ten goede, lees je bijbel er maar op na.
Ik wens je vanuit het diepste van mijn waterpoel, windstilte toe, en kraakhelder water tot op de bodem van jouw poel.
Sebo
De ziel als waterpoel
Als je het bovenstaande leest, denk je misschien; waar gaat dit nu weer over?
Weet je, op dit moment weet ik dat zelf nog niet eens precies.
Er speelt al een tijdje iets in mijn hoofd, en dat moet nu dus schijnbaar op papier, want ik was helemaal niet van plan nu iets te gaan schrijven.
Probeer je het volgende eens voor de geest te halen;
Ieder mens heeft een ziel, en die ziel is als een waterpoel.
Het leven is als de wind, en waait van een zacht aangenaam briesje, tot heel hard over het water, en soms stormt het zelfs over de waterpoel.
Als het zachtjes waait, gaat alles nog goed in de poel, alles blijft relatief rustig en in balans.
Maar dan komen de stormachtige dagen in ons leven. De problemen en tegenslagen walsen ons leven binnen, en wat gebeurt er met de rustige waterpoel?
Er komen golven aan de oppervlakte, en de poel wordt onrustig.
Als de wind nog wat verder aanwakkert, en tot storm uitgroeit, wordt ook het water ónder het wateroppervlak onrustig. Alles komt in beweging, en het anders zo heldere water, waar je tot op de bodem kon kijken, verandert in een troebele soep.
De wind voert allerlei troep mee, dat in onze waterpoel terechtkomt en blijft drijven of naar de bodem zinkt.
Het water ziet er uit als modderwater, onbruikbaar voor iedereen.
Het voelt ook absoluut onprettig, ja, soms zelfs zeer pijnlijk.
Maar de waterpoel van een christen heeft een ’’geheim’’ wapen, namelijk de Here God.
Als we in tijden van storm tot God de Vader in Jezus’ Naam bidden,
(wat sterk aan te bevelen is in alle tijden en onder alle weersomstandigheden) komt Hij om de poel heen staan, zodat wij in de luwte van Hem kunnen vertoeven. Dát voelt aangenaam!
Dan zullen de golven wegebben, en het wateroppervlak zal weer spiegelglad worden.
Ook onderwater zal alles tot rust komen, en de waterpoel zal weer kraakhelder zijn, en schoon tot op de bodem, want Jezus ruimt alle troep (zonde) in onze poel op, als wij Hem dat vragen. Niet alleen de troep die aan de oppervlakte drijft, maar ook wat verborgen op de bodem ligt.
En alles is dan weer in balans tot de volgende harde wind.
Dat betekent dus niet, als we maar constant blijven bidden, we dan geen stormen zullen ervaren.
In ons leven staat de Here God pijn, tegenslag en verdriet toe om ons karakter te vormen, of Hij laat het toe voor een ander doel. Bijvoorbeeld als voorbereiding op iets.
Maar als we blijven bidden, zullen de stormen en harde wind wél afnemen.
Weet je, hoe onprettig zo’n storm ook voelt, we hebben het van tijd tot tijd wél nodig.
Om ons volharding bij te brengen, om ons te sterken in ons geloof, om te leren ons vertrouwen alleen op de Here te stellen, en niet op mensen of onszelf te vertrouwen.
We kunnen al deze dingen simpelweg levenslessen noemen, want de Heer heeft het goed met ons voor en laat voor degenen die Hem liefhebben, alles meewerken ten goede, lees je bijbel er maar op na.
Ik wens je vanuit het diepste van mijn waterpoel, windstilte toe, en kraakhelder water tot op de bodem van jouw poel.
Sebo
dinsdag 22 januari 2013
Vreemd...
En daar zit ie dan weer.
Diep in de nacht: 01:14 uur.....
Ik hoor boven wat geluiden. Greet is even in de badkamer.
Al enige tijd zit ik hier te lezen in oude dagboeken. Zes hoofdstukjes maar, maar wàt een impact!
Nee, ik hoef niet bang te zijn dat e.e.a. nog nadelige gevolgen heeft in mijn denken ofzo. Integendeel: terwijl ik het lees, kan ik me nauwelijks meer voorstellen dat het om MIJ ging! Ik lees het en ondertussen is het nèt of het om iemand anders gaat. Alsof ik het destijds schreef naar een verhaal van iemand die ik kende, ofzo.
De werkelijkheid is anders, en tóch...het komt me zo onwerkelijk voor. Het is, dat er mensen in mijn omgeving zijn die weten dat het daadwerkelijk om mij gaat, anders zou ik misschien zelfs nog gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan.
Dat betekent toch iets!
Dat ik, mijn eigen jeugd lezende, het gevoel heb dat dit zó ontzèttend ver van mij vandaan is, dat ik me nauwelijks meer kan vóórstellen dat het om mijzelf gaat.
Ikzelf ervaar dat als een mega-giga groot wonder..
Natuurlijk wéét ik dat dit mijn verhaal is, en ja, ik heb er mijn herinneringen bij, maar weet dit: al vóór ik een christen werd, heb ik geleerd om de zegeningen (alle fijne dingen) die ik maar kon meemaken, ook daadwerkelijk te tellen.
Ik ben maar gestopt met tellen...
Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Ik heb in de afgelopen vijftien/twintig jaar simpelweg tevéél mooie dingen beleefd om nog te kunnen tellen. En daar komt dan mijn bekering en alles dat daarna gebeurde nog bij! Oh ja, natuurlijk: ik heb m'n huidziekte, zoals ik al schreef en ja..daar vecht ik hard tegen en dat vergt scheepsladingen aan energie.
Maar die mijn oude dagboeken gelezen heeft, weet ook dat deze ziekte al mijn hele leven bij mij is en dat dat dus niet zal leiden tot een fysiek/mentaal falen van deze jongen. Daarvoor draag ik het simpelweg te lang met me mee.
Maar laat ik alle dingen eens bekijken van een statistische kant.
Zowel in mijn vorige èn mijn nieuwe gemeente, als in ongelovige kringen word ik gelezen.
Afgelopen week vertelde iemand uit mijn ongelovige vriendenkring, die 'mij' gelezen had, me dat ik statistisch gezien dood zou moeten zijn, gevangen zou moeten zitten, òf op z'n minst ergens in één of ander sanatorium behoorde te vertoeven. Hij staafde dit met gegevens, die vergelijkbaar waren met die van mij. En hij vervolgde zijn relaas door te zeggen dat het niet 'normaal' is en daardoor ook 'vrij bijzonder' dat een jongen, die tòch al zo onzeker is èn een dergelijk verleden had als dat van mij, in feite niet ( statistisch gezien) zo gelukkig 'behoorde' te zijn als ik. Dat was "niet normaal"..
Well...I love not to be normal...!!!!
En daar zit ie dan weer.
Diep in de nacht: 01:14 uur.....
Ik hoor boven wat geluiden. Greet is even in de badkamer.
Al enige tijd zit ik hier te lezen in oude dagboeken. Zes hoofdstukjes maar, maar wàt een impact!
Nee, ik hoef niet bang te zijn dat e.e.a. nog nadelige gevolgen heeft in mijn denken ofzo. Integendeel: terwijl ik het lees, kan ik me nauwelijks meer voorstellen dat het om MIJ ging! Ik lees het en ondertussen is het nèt of het om iemand anders gaat. Alsof ik het destijds schreef naar een verhaal van iemand die ik kende, ofzo.
De werkelijkheid is anders, en tóch...het komt me zo onwerkelijk voor. Het is, dat er mensen in mijn omgeving zijn die weten dat het daadwerkelijk om mij gaat, anders zou ik misschien zelfs nog gaan twijfelen aan het waarheidsgehalte ervan.
Dat betekent toch iets!
Dat ik, mijn eigen jeugd lezende, het gevoel heb dat dit zó ontzèttend ver van mij vandaan is, dat ik me nauwelijks meer kan vóórstellen dat het om mijzelf gaat.
Ikzelf ervaar dat als een mega-giga groot wonder..
Natuurlijk wéét ik dat dit mijn verhaal is, en ja, ik heb er mijn herinneringen bij, maar weet dit: al vóór ik een christen werd, heb ik geleerd om de zegeningen (alle fijne dingen) die ik maar kon meemaken, ook daadwerkelijk te tellen.
Ik ben maar gestopt met tellen...
Ik kan het allemaal niet meer bijbenen. Ik heb in de afgelopen vijftien/twintig jaar simpelweg tevéél mooie dingen beleefd om nog te kunnen tellen. En daar komt dan mijn bekering en alles dat daarna gebeurde nog bij! Oh ja, natuurlijk: ik heb m'n huidziekte, zoals ik al schreef en ja..daar vecht ik hard tegen en dat vergt scheepsladingen aan energie.
Maar die mijn oude dagboeken gelezen heeft, weet ook dat deze ziekte al mijn hele leven bij mij is en dat dat dus niet zal leiden tot een fysiek/mentaal falen van deze jongen. Daarvoor draag ik het simpelweg te lang met me mee.
Maar laat ik alle dingen eens bekijken van een statistische kant.
Zowel in mijn vorige èn mijn nieuwe gemeente, als in ongelovige kringen word ik gelezen.
Afgelopen week vertelde iemand uit mijn ongelovige vriendenkring, die 'mij' gelezen had, me dat ik statistisch gezien dood zou moeten zijn, gevangen zou moeten zitten, òf op z'n minst ergens in één of ander sanatorium behoorde te vertoeven. Hij staafde dit met gegevens, die vergelijkbaar waren met die van mij. En hij vervolgde zijn relaas door te zeggen dat het niet 'normaal' is en daardoor ook 'vrij bijzonder' dat een jongen, die tòch al zo onzeker is èn een dergelijk verleden had als dat van mij, in feite niet ( statistisch gezien) zo gelukkig 'behoorde' te zijn als ik. Dat was "niet normaal"..
Well...I love not to be normal...!!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)